Morgunn - 01.12.1992, Qupperneq 19

MORCUNN
Ég Irúði ekki á þetta í fyrstn
spyr hann hvernig ég hefði átt að geta það. há segir hann
mér það að Bjarni hafi týnst fyrir eitthvað um 10 dögum
síðan það sé búið að leita hans alls staðar við höfnina og í
henni, þetta var í Frederikstad, og hann finnist ekki.
Hann sé því talinn af. „Nei," segi ég, „hann er ekki
dáinn." Maðurinn spyr mig hvernig í óskpunum ég telji
mig geta vitað það. Hann var reyndar svo hissa á þessari
staðhæfingu minni að hann kom heim skömmu síöar að
ræða við mig frekar. Og spyr hann mig hvort ég sé ein og
ég kvað svo vera þessa stundina. Eiríkur, maöurinn minn,
hafði þurft að fara til heimilislæknisins. Eg hringi til hans
þar, en heimilislæknir okkar á þessum tíma var einmitt
áhugamaður um dulræn málefni. Eg segi Eiríki að ég hafi
verið að fá þá tilkynningu að Bjarni sonur okkar sé látinn,
en ég sé bara viss um að hann sé það alls ekki. Maöurinn
minn svarar því til aö hann trúi frekar því sem ég segi um
þetta. „Og þú skalt bara fy 1 gja þinni sannfæringur í
þessu," segir hann, „þangað til málið skýrist."
Svo kemur þessi maöur heim til okkar, og ég segi
honum Ofrá þeirri sannfæringu minni að drengurinn sé
lifandi. „Jæja," segir hann, „og hvar þá?" Ég kveðst ekki
vita um það en viti þó að hann sé ekki mjög langt í burtu
frá mér núna. „bað mun ekki líða á löngu þar til ég heyri
frá honum." Maðurinn biöur mig þá aö láta sig vita þegar
eg heyri frá honum, og lofa ég því. En þessi maður trúði
þó greinilega ekki nema rétt mátulega því sem ég var að
SeRja- „Við munum láta þig vita þegar við finnum hann,"
Segir hann. „bú verður að trúa því að hann er talinn af."
Og þannig skildum við. Ég var ekkert að reyna að sann-
fera hann um mína skoðun á málinu.
Svo líður eitthvað um einn sólarhringur, þá hringir
sonur minn í mig, og er þá kominn á fugvöllinn í
Keflavík. Ég segi honum náttúrlega strax að þeir hjá
skipafélaginu séu búnir að telja hann af og aö hann verði
17