Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 20

Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
MORGUNN
því að byrja á því að hafa samband við skrifstofuna hjá
þeim. Og hann gerir það áður en hann kemur heim. Og
þá fæ ég að vita að þetta var allt hárrétt sem ég sá. Hann
hafði haldið upp í bæ, hitt þar íslenska stráka, náms-
menn, sem voru á leið til Kaupmannahafnar. Og hann
bara slæst í hópinn með þeim. Þeir voru peningalitlir en
hann átti eitthvað af slíku. Hann sem sagt bara fer þarna
með þeim til Kaupmannahafnar og kemur ekki heim fyrr
en það fór að minnka í buddunni, þá auðvitað búinn að
missa af skipinu.
Mörgum árum seinna átti ég þess svo kost að koma til
Frederikstad í Noregi. Borgin skiptist í tvo hluta, þ.e. nýja
bæinn og þann gamla. Dóttir mín bauð mér í ökuferð til
þess að skoða gamal bæinn og sjá hvort ég kannist við
mig aftur. En ég sé fljótlega að þetta er ekki staðurinn sem
Bjarni hafði verið á og segi dóttur minni það. Hún veröur
hálf hissa og segir að þetta sé nú samt staðurinn þar sem
öll íslensku skipin liggi venjulega. „Það er nú sama," segi
ég, „þetta var ekki hérna." Ég bið hana að fara í áttina að
járnbrautarstöðinni, og þegar við komum að henni þá stíg
ég út úr bílnum og fer að athuga umhverfið. Segi svo við
dóttur mína að við skyldum aka eftir ákveðinni götu sem
þarna var og þá munum við koma að bryggju. Dóttir mín
maldar í móinn og segir að það geti ekki verið neitt slíkt
að finna þarna. Við myndum bara fara tóma erindisleysu
þangað. En ég þráast við, og segi henni svo til um hvar
hún eigi að aka og beygja og síðan stansa. Og þarna
komum við auga á bryggju. „Hérna var skipið," segi ég.
Ég bar þetta svo undir Bjarna son minn síðar og hann
staðfesti þetta allt, með bryggjuna og hvert hann heföi
farið eftir að hann kom í land. Það stóðst allt saman, járn-
brautarstöðin og afgreiðslan t.d. þar sem hann fór inn. En
hvers vegna hann hverfur mér í sýninni veit ég ekki.
Hann hvarf mér áður en ég vaknaöi. Ég vaknaði af
18