Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 21

MORGUNN
Ég trúði ekki á þetta í fyrstu
óttanum við að vera búin að missa af honum út í
myrkrið.
Hefurðu einhvern tíma komið á staði þar sem þér finnst
neikvæðum áhrifum stafa frá?
Svo sannarlega. Ég hef lent í svoleiðis jafnt í vöku sem
draumi. Eitt sinn var ég stödd erlendis ásamt manni
mínum og elstu dóttur. Við tókum á leigu sumarhús sem
stóö nánast alveg niður við sjó. Þetta sumar gekk mikil
hitabylgja yfir Norðurlöndin, en þetta var í Noregi. Það
var svo heitt í veðri að það voru mörg dæmi um að eldra
fólk hreinlega dæi úr hita. Þetta sumarhús var á gamalli
herragarðsjörð. Þegar við vorum að nálgast staðinn fór
mér að líða eitthvað svo skrambi illa. Mér varö hrollkalt.
Það var glampandi sólskin og heiður himinn. Samt fannst
mér alltaf dimma í lofti eftir því sem við nálguðumst
staðinn meira. Tengdasonur minn sem ók, var ekki alveg
viss um hvar sumarhúsið var nákvæmlega og stansaði
því hjá fólki sem þarna var á ferð til þess að spyrjast til
vegar. Ég hafði rétt áður komiö auga á afleggjara þarna
skammt frá og hugsaöi nú meö mér, „guð minn góður ég
*tla að vona að þau segi ekki að við eigum að fara eftir
þessum afleggjara." Jú, takk, konan sem sagði okkur til
vegar, bendir einmitt á þennan vegarspotta, sem mér
hafði fundist dimmast yfir. Við ökum síðan inn á þennan
afleggjara og alltaf finnst mér myrkrið aukast þrátt fyrir
aö að sólin skíni glatt og allir væru að sálast úr hita.
Nema ég reyndar, ég skalf úr kulda eins og versti aum-
^ngi. Brátt kem ég auga á tvo sumarbústaði þarna niður
við víkina. Annar þeirra er minni, og virtist afar yndisleg-
ur og var mjög bjart yfir honum. Og ég fer strax að vona
að það sé þessi bústaður sem við eigurn að dvelja í en
ekki sá stærri. En það fór nú ekki svo vel. Það var stærra
húsið sem við áttum að vera í. Þetta var timburhús,
19