Morgunn - 01.12.1992, Síða 42

Þjónusta englanna
MORGUNN
út úr herberginu, eins og þegar ég kom inn í það, svo
sterk var sannfæring mín um það, að það mundi bráðlega
gerast, sem fyrir mig hafði borið í sýninni.
Ég fór ekki í rúmið þessa nótt, því að hinn megni ótti,
sem hafði gagntekið mig, girti fyrir það að mér væri unnt
að sofna; en ég heilsaði föður mínum brosandi við
morgunverðarborðið, því að ég var staðráðin í því, að
enginn skuggi af ótta mínum og örvæntingu skyldi falla á
hann. Og hann var jafnglaður, ljúfur, ástúðlegur og
viðkunnanlegur eins og hann hafði ávalt verið.
Hann fór út úr húsinu klukkan tvö síðdegis þann dag,
ætlaði að ganga eitthvað, og sagði mér, að hann mundi
koma aftur klukkan fjögur og drekka te með mér. Áður
en hann fór kyssti hann mig ástúðlega, eins og hann gerði
ævinlega, þegar hann skildi við mig, þó að ekki væri
nema um stutta stund að tefla, en ég fann það, að ég
mundi aldrei framar fá koss frá þessum ástkæru vörum.
Ég fór inn í herbergið mitt og beið þar eftir því reiðar-
slagi, sem ég vissi að bráðlega var væntanlegt.
Um klukkan 3:30 kom þjónn skyndilega inn og spurði
mig hvort ég vissi hvar „húsbóndinn" væri. Litlu síðar
lagði hinn þjónninn fyrir mig sömu spurninguna. Þá kom
inn hesthúsvörður vinar okkar í herliðinu, hann var með
áhyggjusvip og spurði mig hvort „húsbóndinn" væri
kominn inn, og bætti því við, að kapteinninn vildi finna
hann.
Ég var sannfærð um, að það, sem fyrir mig hafði borið í
sýninni, væri nú komið fram, að faðir minn væri dáinn og
að þessir menn vissu það, en þyrðu ekki að segja mér
það.
„Faðir minn er ekki kominn aftur," svaraði ég, „en
hvers vegna ert þú með þessum hræðslusvip, Andrés?
Ertu með nokkrar vondar fréttir til mín?"
„Nei," svaraði hann, leit niður fyrir sig og flýtti sér burt.
40