Morgunn - 01.12.1992, Blaðsíða 60

Úr nýjum bókum
MORGUNN
maður ígrundar hvort það hafi verið gert til að slá á kvíða
hjá foreldrum og veiku barni. Falskt öryggi.
Eftir þetta fór að bera á höfuðkvölum, þó misört og mis-
erfiðum, allt upp í að vera nær viðþolslausar kvalir í
nokkra tíma. I verstu köstunum bar á krampa og féll hún
þá í einhvers konar mók. Nú hófust margs konar
rannsóknir hjá ýmsum læknum, heilalínurit, svefn-
heilalínurit og sneiðmyndatökur. Einnig var hún send í
viðtöl við geðlækni og sálfræðing. Jafnframt var hún sett
á mjög sterk meðul og gerðu þau hana ýmist sljóa eða öra
og neikvæða, ekki síst út í lækna. Ekkert kom út úr
rannsóknunum annað en að allt væri eðlilegt og
geðlæknirinn fann engar geðveilur hjá henni. Ekki ætla
ég að lýsa því hér hvaða áhrif þetta hafði á fjölskylduna,
en víst hafði ástandið ýmsa erfiðleika í för með sér.
Haustið 1989 varð Jóhanna fimmtán ára gömul, og lá þá
leið hennar í heimavistarskólann að Laugum. Því fylgdi
mikill kvíði og ótti um hvernig henni myndi reiða af er
hún færi að heiman í fyrsta sinn til langdvalar. Sjálf var
hún spennt yfir að fara í skólann og lét ekki í Ijós neinn
kvíða. Um sumarið hafði hún fengið slæmt kast. Hún var
heima við og var borin upp í rúm, þar sem hún lá með
krampa, sérstaklega í annarri hendinni. Kallað var á
hjúkrunarkonu, sem gat ekkert aðhafst, og taldi ráðlegt
að senda hana á sjúkrahúsið á Akureyri. Var Jóhanna flutt
þangað í sjúkrabíl, og sat ég yfir henni á leiðinni og veitti
henni þá aðhlynningu sem hægt var. Við höfðum ekiö í
um 15 mínútur þegar kvalirnar virtust aukast verulega,
og fór hún að nötra og titra og féll síðan í algjört öngvit.
Hjartsláttur hennar var mjög daufur og andardráttur
óreglulegur. Það var súrefni í sjúkrabílnum og var það
sett fyrir vit hennar og virtist henni hægjast við það. Við
vorum komin langleiðina til Akureyrar þegar ég loksins
náði einhverju sambandi við hana og virtist vera að rjátla
58