Morgunn - 01.12.1992, Qupperneq 70

Úr nýjum bókum
MORGUNN
með mér sjálfráð, þá reyni ég þetta, en ég fer með engan
mann nauðugan í þessa ferð."
Kölluðu þeir svo saman skipshöfnina. Nú hefði verið
eðlilegra að spyrja hvern og einn hvort hann vildi fara, og
svo koll af kolli, en ég er látinn snúa spursmálinu við, og
segi þeim hvað um er að vera. Sagðist ég hafa lofaö lækn-
inum að fara þessa ferö, þ.e.a.s., ef þið farið allir viljugir.
Við tökum engan mann nauðugan í þessa ferð. Og nú bið
ég þá að gefa sig fljótt fram, sem ekki treysta sér af ein-
hverjum ástæðum til að fara. Það varð dauðaþögn og
hver leit framan í annan, dauðaþögn. Ég beið í nokkrar
mínútur, hvort einhver segði eitthvað en sagði svo: „Jæja
piltar, þar eð enginn gefur sig fram um að hann vilji ekki
fara, þá verð ég að líta svo á að þið samþykkið þetta, og
þá förum við í guðs nafni. Fariö nú hver á sinn stað og
verið fljótir og tilbúnir, því tíminn er naumur."
Þá segi ég við lækninn, og ég gleymi aldrei hans svari:
„Hvernig er það með þig, læknir, þorir þú að fara." Hann
var fljótur til svars og segir: „Ef þú þorir að fara, þá þori
ég að fara með þér." Og þá var nú teningnum kastað.
Þegar tilbúið var að fara sást ekki út úr augunum, ekki
einu sinni út á borðstokkinn. Það var óðs manns æði að
leggja út í þetta, frá mannlegu sjónarmiði.
Allt var tilbúið og ég sagði: „Þá sleppum við í guðs
nafni og förum." Um leið og ég sleppi orðinu, þá fannst
mér eins og einhver vera límdi sig fasta við hægri hliðina
á mér, svo fast stóð hún mér við hlið er við lögðum úr
höfn. Lá hún það þétt að mér að við vorum eins og síams-
tvíburar. Ég sá hana ekki, en fann greinilega fyrir henni,
og hún vék ekki frá mér alla leiðina.
Nú var sett á fulla ferö og aldrei var slegið af. Satt best
að segja var eins og ég vissi ekkert af því hvað ég var að
gera. En svo finn ég aö við erum komnir út í velting. Þá
hugsa ég, að nú séum við komnir út úr ósnum, og allt í
68