Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 10

4
SJÓMAÐURINN
inn í járnbúrið, var að vinda úr fötunum mín-
um eins vel og föng voru á. Ég nuddaði nú hend-
ur mínar og fætur og reyndi með ýmsum hreyf-
ingum að fá hita í líkamann. Þessar hreyfingar
gerði ég með stuttu mililbili, vegna þess að ég
óttaðist, að kolbrandur lilypi í fæturna, ef hlóð-
ið liætti að renna til þeirra. En þrátt fyrir það,
þótt ég hamaðist eins og vitfirringur, komu þó
augnablik, þar sem kjarkleysið náði yfirhönd-
inni yfir mér, ég smálét undan því, þar til ég
að lokum féll í kæruleysislegan dvala, sem mér
var ómögulegt að rífa mig upp úr. Þarna sal ég,
og mig kól. Ég horfði með einhverjum liryllingi á
liið rauða ljós vitans í flóanum, mér virtist það
vera eins og einhver hræðileg ófreskja, sem liti
eftir hverri minni hreyfingu, og ég horfði á það,
þar til ég hafði starað mig hlindan og alt virt-
ist svart í kring um mig.
Hve lengi ég sal þannig, er mér ekki ljóst, en
ég hrökk upp úr þessum dvala við það, að bjall-
an yfir höfði mér byrjaði að hringja. Mér varð
litið á riinla húrsins. Stórar ísflögur flutu fram
hjá. Stundum rákust þær saman og heyrðist þá
afareinkennilegt brothljóð. Töluverður sjógang-
ur var, þannig, að lieita mátti að sjór bryti á
baujunni stanslaust, og sat ég því að öllu jöfnu
upp í mitti í sjó.
Alls þessa varð ég var i einliverskonar leiðslu,
en þó, eins og það kæmi mér ekki við. En alt
í einu var eins og ég glaðvaknaði, við að sjá ljós
stefna til hafnarinnar. Ég sá undir eins að þetta
voru siglingaljós á gufuskipi, en lil allrar óham-
ingju fyrir mig, fjarlægðust þau meir og meir.
Sennilega hefir þetta verið einn af hinum mörgu
strandferðabátum, er annast flutninga hafna á
milli í Nýja-Englandi. Skipið hafði siglt fram
hjá baujunni á mcðan ég var i þcssu rænuleysis-
móki, og var á samri stund komið úr kallfæri.
Ég mun aldrei gleyma hinum sáru vonhrigð-
um, er ég fann til við þetta atvik. Hin dýpsta
örvænting greip mig og ég hafði liina sárustu
löngun til þess að gefa mig svefninum á vald
aftur, og gleyma öllu. En til allrar hamingju
álti ég þó það mikið af skynsemi eftir, að ég
sá, að með þvi mundi ég húa mér bráðan bana.
Þó hjálpin væri horfin mér að jiessu sinni, var
engin ástæða til jiess að gefa sig algerlega ör-
væntingunni á vald. Nýtt tækifæri gat komið á
hverri stundu, og sannarlega mátti ég vera gufu-
skipinu þakklátur fyrir jiað straumvatn, er skrúfa
þess myndaði, þvi við það vaknaði ég af dval-
anum, sem annars liefði að öllum líkiudum flutt
mig inn í eilífðina.
Meðan ég beið þannig á milli vonar og ólta,
bafði veðrið breytzt lil bins verra, kuldinn auk-
ist og vindurinn var kominn á norðan. Nístandi
kaldur vindurinn, livassari en nokkur rakhnif-
ur, smaug í gegnum merg og bein. Ég reyndi að
slanda upp, en allir limir mínir voru hálf-
frosnir, hárið eitl klakaþykni og andlitsvöðvarn-
ir hálfstirðnaðir, þannig, að mér var vart mögu-
legt að hreyfa höfuðið. Augun, sem vatnið hafði
áður runnið úr vegna kuldans, voru nú saman-
herpt og sokkin djúpt inn í augnatóftirnar, og
í Iiöndum og fótum hafði ég óumræðilegar kval-
ir. Ég hleypti i mig allri jicirri ilsku, sem ég
átti til, og mér tókst að beita síðustu kröftum
mínum til jiess að rísa á fætur. Þannig stóð ég
nú, studdi mig við járnhúrið og stappaði niður
fótunum. Eftir miklar kvalir tókst mér að fá
blóðið á breyfingu, en jiá var nú komið að liönd-
unum. Þær voru orðnar svo bólgnar og líflaus-
ar, að i Iengri tíma virtust tilraunir minar á-
angurslausar, en ég hélt áfram að nudda þær,
þar lil að lokum, að ég með sársaukakendri gleði
varð jiess var, að blóðið var einnig Jiar komið
á breyfingu.
Énnþá var svartamyrkur, og ég hafði enga
hugmynd um, hvað langt væri þar lil dagaði. En
nú Jiorði ég ekki lengur að gefa mig jireytunni
á vald, lieldur stóð ég, eilífð eftir eilífð, og braut
heilann um jiað, livort nokkurn tíma mundi daga
oftar. Hve lengi ég liefi beðið jiannig, er mér
ómögulegt að segja, en þannig leið samt tím-
inn, þar til að lokum að ég sá liina fyrtu dags-
birtu.
Smátt og smátt skýrðist ströndin, og nú gal
ég greinl himininn frá hafinu. Með ákafa horl'ði
ég til hafs, en ekkert skip var sýnilegt. í höfn-
inni lágu mörg skip, en heldur ekki þar gal é.g
orðið nokkurs lífs var. Þó fanst mér eins og von-
in um hjörgun væri nú aftur komin til mín. Ég
vissi, að jiað gæti varla liðið langur tími jiar
til frelsið kæmi. En það var þó ennþá nær en
ég hafði nokkra hugmynd um.
Einmitt þegar ég var að gefast upp við að
horfa, hcyrði ég hljóð, likast Jiví, Jiegar bára
skellur á bóginn á smásltipi. Ég snéri mér að
hljóðinu, og sá að lítill fiskibátur stefndi til
mín með fullum braða. Nær og nær færðist bát-
urinn, en — hve einkennilegur er ekki hugsun-
arháttur okkar mannnana stundum — haldið
þið ckki, að ég bafi á þessu augnabliki farið að