Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 55

SJÓMAÐURINN
49
Miðseymi var einnig á skinnstökkunum og
smærri nálar notaðar lil að sauma þá en bræk-
urnar. Við skinnklæðasaum voru notaðar
„leggjatangir11 til þess að ná nálinni með
þræðinum i, út úr götunum, en það voru tveir
sauðarleggir, festir saman. Vanir „skinnklæða-
menn“ voru oft einnig fengnir til að sauma
skinnstakka, ekki siður en brækurnar; því mik-
ið var undir þvi komið, að þeir færu vel og
kekju ekki, en á þessu var vandhæfi nokkurt,
sérstaklega með laskaskinnsstakkana, því lask-
inn gekk í þríhyrnu ofan frá hálsmáli út á axl-
ir og huldi báöxlina fyrir ofan eða um axlarlið;
Þeir voru og með hliðargeirum og því miklu
f ieiri saumar á þeim en hempuskinnstökkunum.
Á hempuskinnstökkunum náðu skinnin sam-
an, svo saumurinn lá út á axlarliðinn og kom
þar saman við ermarnar. Skinnstakkar náðu
niður á mitt læri, eða jafnvel niður undir bnén.
Sjóskórnir. Þeir voru úr sútuðu leðri, erlendu,
og voru venjulega afsniðnir i verzlunum. Þeir
voru saumaðir á þann hátt, að fyrst voru göt
gerð með galatöng, með Va þumlungs millibili á
niilli gata og verptir með snæri, oftast eins
punds lóðarlínu. Að aflan var aðeins þvengur-
inn, venjulega úr lirosshári, sem liélt þeim sam-
nn, þegar að var hert, en að framan voru þeir
saumaðir á sama liátt og vörpin, þó aðeins of-
an á ristinni og op liaft ofan á tánni, svo að
sjór og sandur gæti runnið fram og aftur ó-
hindrað. Holdrosinn á sjóskósleðrinu vissi inn
að fætinum, en hárramurinn út. Oft vildi það
til, að menn töpuðu öðrum sjóskónum, við það
aÓ fara út í ósum eða vaða innan um þara-
iirúska og þöngla, og þótti það skaði eigi all-
iítill, því skæðið kostaði hálfa aðra krónu, eða
kaeði skæðin þrjár krónur.
Sjóhattar fengust tilbúnir í verzlunum og þarf
°kki að lýsa þeim; voru þeir ýmist gulir eða
svartir, og þeir síðarnefndu voru ofl með smá-
(iei'i, þ. e. að sýlt var upp í þá sitt hvoru megin
fi'aman við eyrun, og myndaðist þá sérslakt
skyggni á þeim, sem menn brettu upp yfir enn-
lnu. Hina lialtana, derlausu, mátti einnig bretla
llPp, og náði þá brotið aftur fyrir eyru. Báð-
ar l^essar tegundir liatta voru með eyrnalöfum,
111 °ð linda i, sem bundinn var undir kverkina.
t>ulu hattarnir kostuðu 1.50, en binir svörtu 3
krónur.
tlft höfðu menn hettu undir liatti sínum lil
skjóls i frostum og kulda; voru hetturnar prjón-
aðar og með sömu eða líkri lögun og bylhettur.
Tátyllurnar voru eins og skór i laginu, prjón-
aðar úr búkhársbandi, sem ull var og í, til þess
að það loddi betur saman, þvi búkhárið eitl út
af fyrir sig, var ekki nógu lialdgotl, en nauð-
synlegt í slika skó, vegna þess að það þófnaði
ekki og var enn skjólbetra en ull. Tátyllurnar
voru hafðar utanyfir skónum og innan i brók-
inni; voru þvi skórnir ávallt breinir innanund-
ir þeim.
Loðnir skór voru gjörðir úr liross-skinni, sels-
skinni, nautsskinni o. s. frv. og verptir með kýr-
seimi. Oft voru þeir glerhálir, ef gengið var á
þeim í þurrviðri, og óþjálir þóttu þeir, en þoldu
vel.
Bryddaðir skór voru oftast úr sauðskinni, gerð-
ir á sama liátt, og bryddingin utan með rist og
jarka úr görvuðu eða vel eltu og mjallhvítu
skinni. Óbryddaðir skór af sliku tæi voru liafð-
ir innanundir tátyllunum og brókinni, og þvi á-
vallt lireinir, er úr brókinni var farið. Kom það
sér oft vel, ef menn þurftu að leita nauðliafn-
ar annars staðar og langt í burtu, t. d. til Þor-
lákshafnar, þvi ella urðu menn að ganga ber-
fættir eða í brók sinni, en það var nærri frá-
gangssök, vegna þess, hve þungt var að ganga
í slíkum klæðum. Frli.
Jjuj&hjpoolL-
vorurnar
eru vörur hinna vandlátu.
'Cw&hpoo.í
er rétt vid höfnina.
Verslunin