Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 24

18
S JÓMAÐURINN
skamman tíma. Um þetta leyti var síldarhlaup
í Hafnarfirði, og fengum við sild lil beitu. Síð-
an fórum við út og héldum að Leirukletti, en
þá kom það i Ijós, að fiskurinn var með öllu
Irorfinn. Við héldum þvi af stað aftur og leil-
uðum fiskjar út af Skaga, en þar var lítinn fisk
að fá. Um morguninn á sumardaginn fyrsta byrj-
ar veður að versna og hvessir nú ákaft. Við lögð-
um skipinu til drifs, en vindurinn fer stöðugt
vaxandi. Skipið var mjög stirður siglari, og í
hvert skifti, sem við urðum að venda, urðum
við einnig að hálsa. Var skipið sérstaklega erfitt
i beitivindi. Við lentum svo út af Höfnum og
flæktumst þar lengi, en veðrið óx stöðugt. Við
sáum því okkur engan annan kost en að hleypa
undan veðrinu. Við illan leik tókst okkur að
komast fyrir Reykjanes, en samstundis kemur
veðrið á móti okkur, en þó miklu hægara. Þetta
gerði það að verkum, að við urðum að Iialda
á liaf út. En nú hreyttist veðrið enn, og undir
morguninn erum við komnir út af Krísivík, og
þá kominn grenjandi kafaldsbylur. Við urðum
nú að rifa öll segl og svikka stórseglið og leggja
aftur til drifs. Veðrið var kolsvart og heljar-
gaddur. Við sáum alls ekki út fyrir liorðstokk-
inn. Urðum við að standa allir við að berja klak-
ann, því að svo mikið var frostið, að ef við liefð-
um ekki gert alt sem við gátum, þá hefði klak-
inn keyrt skipið í kaf.
Þarna var töluvert af Fransmönnum á hinum
stóru skútum sínum, og héldu þeir sér við. Okk-
ur þótti heldur ömurlegt, að þurfa nú að selja
út á haf í þessum ofsa, en við því var ekkert
að gera. Þarna voru Iögmál að verki, sem ekki
þýddi að setja sig upp á móti. í 6 daga flæld-
umst við um hafið og dreif sífelt undan. Fyrstu
tvo sólarhringana stóðum við stöðugt við klaka-
höggið, En þegar við fjarlægðumst landið, dró
heldur úr frostinu. Við fengum aldrei neinn sjó
á okkur og var það víst helzt vegna þess, að
skipið dreif svo örhratt og snerist stundum al-
veg stjórnlaust, eins og snældusnúður.
Loks fór nú að birta til, og varð veður hreint
og hjart, en stormurinn var hinsvegar mikill.
Menn urðu rólegri, þegar þeir fóru að venjast
þessum hrakningum, og á 6. deginum fór held-
ur að lvgna. Vorum við nú komnir 100 mílur
út af Reykjanesi. Það fyrsta, sem við sáum af
landinu var Öræfajökull. Við byrjuðum vitan-
lega strax að sigla, og jafnframt dró enn úr
storminum, en um leið skifti hann i norðvest-
an átt og kom beint á móti okkur, og urðum
við því nú að „krusa“. Við fórum nú að athuga
vistabirgðarnar. í þá daga fékk hver maður sína
vigt af mat, og eins og ég nefndi áðan, höfðum
við farið með hinum mesta flýti út, og ekki tek-
ið nema sáralítið af mat, en útlialdið hins vegar
orðið miklu lengi’a en búizt hafði verið við. Við
rannsóknina kom í ljós, að flest vantaði, en þó
sérstaklega brauðmat. Það vildi okkur til, að
sildin, sem við höfðum ætlað til heitu, var enn
til, og var notast við hana. Margir höfðu þó við-
bjóð á þeim mat og ég man, að ég var einn
þeirra, enda er frosin síld ekki góður matur.
Rrauðskamturinn á hvern mann var aðeins ein
sneið í mál, og það þótti lilið. En erfiðleikar
okkar voru sannarlega ekki á enda. Veðrið var
óþjált og erfitt. Við flæktumst fram og aftur
um sjóinn og það tólc okkur 6 daga að kom-
ast heim. Þannig stóðu þessir Iirakningar okk-
ar í 14 daga samfleytt. Þá var líka liver matar-
biti húinn um horð.
Þegar okkur loksins lókst að komast fyrir
Reykjanes, voru þar fyrir mörg smáskip á
fiskirii. Þegar skipverjar sáu okkur, drógu öll
skipin fána að hún. Það var óvenjuleg sjón, að
sjá svo stóran flota að veiðum með flagg á stög-
um. Tvö skip tóku sig strax út úr og komu á
móti okkur. Annað þeirra var Enigheden (síð-
ar Ásta Borghildur), skipstjóri Páll Ilafliðason,
hróðir Hannesar. Hitt skipið var Einingin, en
skipstjóri á því vai- Bergþór Þorsteinsson, faðir
Hafsteins útgerðarmanns, — en liann var tengd-
ur þeim hræðrum Hannesi og Páli.
Þessir menn fögnuðu okkur sérstaklega vel.
Allir höfðu talið okkur af og þegar við kom-
um svo i ljós á siglingu, vakli það gleði. Um
kvöldið náðum við til Hafnarfjarðar.