Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 42

86
S JÓMAÐURINN
T-j AÐ VAR GAMALT, æruverðugt gufuskip,
sem smeygði sér fyrir nesið á leið sinni
inn á fjörðinn. En alt í einu nam ski])ið stað-
ar. Það var eins og það óttaðist að lialda lengra
inn í svartnættið, en fjörðurinn líktisl lielst dul-
arfullum, koldimmum hellismunna. Vélasíminn
skrölti svolítið rétt sem snöggvast, og samstund -
is nam skipið alveg staðar. Skipstjórinn um borð
var líka gamall og velþeklur. Hann liafði svo sem
plægt heimshöfin sjö og lent í mörgu misjöfnu
æfintýri. Nú var komin ró yfir gamla marin-
inn. Hann virlist vera ánægður með gamla gufu-
dallinn sinn, sem hafði fastar áætlunarferðir
milli æskustöðva skipstjórans og heimilis hans,
— sem ég vil ekki af skiljanlegum ástæðum
nefna, — og hæjanna meðfram allri ströndinni.
Það er ef til vill hesl að gela þess, að heimilis-
staður skipstjórans var ekki i sama landi og
bæirnir, sem skipið gekk til.
Snjódrífan heltist yfir skipið og innst inm var
skipstjórinn henni feginn. Hann stóð á ryðguðu
og rennhlautu fordekkinu og haksaði við stóran
])akka, sem virtist vera mjög dularfullur og þýð-
ingar mikill. Messadrengurinn hafði lengi hrot-
ið heilan um þennan herjans pakka. Var þetta
einhver aukagjöf til skipshafnarinnar? Átti að
gleðja hana með þessu um jólin? Alt í einu skip-
aði skipstjórinn honum að lijálpa sér með pakk-
ann, og hann varð ekki lítið undrandi, þegar
út úr honum komu 18 litrar af fyrsta flokks
koníaki, nokkrir kassar af löngum, svörtum
vindlum, trékassi með 24 flöskum af Rúdes-
herger og Damacuanvín í körfuflöskum. Þessu
var öllu raðað á fordekkið. Drottinn minn! Þetta
„Við höggvum
á festarnar —
og höldum jól“.
yrði dásamlegt jólakvöld! Mikið myndu karl-
arnir vcrða glaðir og skemta sér!
En þegar skipstjórinn hafði, jneð hjálp timhur-
mannsins, um stund raðað þessum krásmn í segl-
stykki og síðan hundið um það sterklega með
köðlum og reyrt miklu af korki við, þá hætti
messadrengurinn að reikna. Fyrst skyldi hann
ekki neitl i neinu, en síðan féllust lionum liend-
ur af undrun.
Ot úr myrkrinu og hríðinni heyrðist alt i einu
hrópað:
„Ship, ohöj.“
Gamli skipstjórinn flýtti sér út að lustokkn-
um og lirópaði á móti:
„Jensen, ohöj.“
„Já, hérna erum við enn einu sinni. Gle.uleg
jól, skippari,“ var svarað og út úr myrkinu lædd-
ist lítil fleyta. „Láttu hlessað góðgætið dctta,
skipstjóri. „í svona veðri getur maður átt það
á hættu, að þefarar séu sérstaklega vinnufúsir
Það lítur út fyrir versta veður í nótt.“
„Já, hann lítur illa út, Jensen, — hérna þá —,“
heyrðist skipstjórinn segja og um leið og hinn
vatnsþétti pakki féll í sjóinn, skvettist löður yfir
hátsverja. „Gleðileg jól og „good Iuck“!“
Nokkrum mínútum seinna var lilli háturinn,
— það var björgunarbátur með hjálparvél, —
horfinn í hríðina og myrkrið, út á liafið.
Mennirnir þrír, sem voru í hátnum, höfðu
tosað hinum stóra pakka mjög varlega upp i
hátinn og valið honum stað miðskips. Meðan
þeir töldu að skipstjórinn heyrði lil þeirra, skift-
ust þeir á við liann grófu glensi, en svo heyrðu
þeir skröltið í vélarsímanum, skrúfuna tæta sjó-
inn og gamli skipstjórinn hafði fyrst nú tíma
til að pípa á hafnsögumann, eftir að litli hát-
urinn með hinn dýrmæta farm var horfinn og
kominn langt burtu.
Á hverju ári um jólaleytið hafði ])etla endur-
tekið sig. Jensen, sá sem var einn þeirra þriggja,
sem i hátnum voru, hafði einu sinni, fyrir mörg-
um árum, hjargað gamla skipstjóranum úr dauð-
ans greipum. Jensen var stálsleginn gamall fyrsti