Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 43

SJÓMAÐURINN
37
nieistari, sem nú var setztur í helgan slein, en
einmitt þess vegna og vegna þess að liann liaf'öi
verið fyrsli meistari lijá gamla skipstjóranum,
varð ham] að fá þennan pakka alltaf fyrir jól-
in. Gamlá skipstjóranum liafði aldrei á æfinni
dottið í hug að gerast lögbrjótur. En það gat
ékki verið neitt Ijótt í því að lijálpa gömlum
félaga, sem liafði bjargað lífi bans og hjálpað
honum svo árum skipti til að sigrast á ofviðr-
um og stórsjóum Atlantshafsins, til að ná i dá-
lítið af ódýru „efni“. En fyrst að svo leil út sem
vfirvöldin álitu, að þetta mætti ekki, þá gat
gamli skipstjórinn ekki haft það öðru vísi en
að pakka þessu ódýra „efni“ vel inn í vatns-
heldan dúk, binda korkplötur við og henda þvi
fyrir borð svöna hálftíma áður en liann pípti
ú hafnsögumann. Hann fékk líka tékkinn sinn
uieð skilum og Jensen fékk gleðileg jól, vonaði
hann, og raunverulega kom lionum ekki neitt
við livað tollþjónarnir liöfðust að. Meðan gamli
dallurinn með gamla skipstjóranum i brúnni var
í fullkomnu saldeysi lóðsaður inn fjörðinn, lióst-
uði gamli umbvggði björgunarbáturinn með
uiennina þrjá og hinn dýrmæta pakka sig áfram
út móti opnu hafi. Enginn hefði getað í myrkr-
uui og hríðinni séð þegar hann lagðist upp að
gamla gufuskipinu — það var því engin hætta
á ferðum. Veðrið var að visu að versna og sjó-
U'nir að hækka, en vonin um gleðilegt og
skemmlilegt jólakvöld bægði öllum áliyggjum á
bug.
Þeir höfðu hitt gufuskipið og gainla skipstjór-
ann á aðfangadag kl. 4. .Tensen gamli og synir
hans tveir höfðu reiknað það út, að þeir myndu
geta komið pakkanum i land, þó ekki væri i
höfn, þá á einhverjum öðrum heppilegum stað
lyrir norðan tangann. Þar þekktu þeir marga
ugæla staði, sem hægt var að fela á marga pakka
Uieð ágætu „efni“ — og þeir myndu áreiðanlega
Mula komizt heim, áður en bústýran liefði sett
hrísgrjónagrautinn með rúsínunum á jólaborðið.
En ]>að álti ekki fyrir þeim að liggja að fá
.lolagraut bústýrunnar að þessu sinni. Hríðarnar
'óru hraðversnandi og sjóirnir hækkuðu xneð
hverri mínútu. Loks var kominn ofsastormur
°g ])að leit út sem hinn umbyggði björgunarbát-
Ur væri nú í sinni síðustu ferð. Og þannig liefði
l):*ð farið, hefðu ekki verið i honum þrír þaul-
æfðir sjómenn, sem oft höfðu komizt i liann
hrappann og ekki létu sér allt fyrir brjósti
hrenna. Þegar þeir kvöddu gamla skipstjórann
Kífðu þeir af skiljanlegum ástæðum sett kúrs-
inn út á liið opna haf. Og með þessum ofsa-
stormi á austan, en það var versta áttin fyrir
þá, vissu þeir, að það var svo að segja eklci
liægt annað en að halda sömu stefnu áfram út
á hafið og um leið út i óvissuna.
.Tensen gamli færði skrotugguna liinum meg-
inn í munninn.
„Ef við höldum áfram þessari siglingu, þá
lendum við í fyrramálið einhvers slaðar i bróð-
urlandinu,“ sagði hann. „Við liöfðum þó ekki
gert áætlun um það, drengir mínir, að halda
upp á jólin i útlöndum.“
„Nei, satt er það. Við komumst ekki einu sinni
til bróðurlandsins að þessu sinni. Við liöfum
ekki svo mikla olíu“, grenjaði Pétur á móti
storminum. Pétur álti að hafa yfirumsjón með
vélinni. Og það var eins og það væri svar við
fullyrðingu hans, þegar skrúfan einmitt i þessu
sló vindhögg og vélin svaraði með hvæsi og
skyrpum.
„Haldið ykkur saman, heimskingjarnir ykkar,“
öskraði Hans, Ijósliærður tröllkarl og rammur
að afli. „Það væri svo sem eftir ykkur að setj-
ast grenjandi i skutinn, af því að við höfum
ekki nóga olíu. Ég hef helzt löngun til að stöðva
þennan bölvaða mótor nú þegar.“
„Nú, og livað svo?“ spurði .Tensen gamli.
Hann var enn sá sami gamli fyrsti meistari,
seni þekkti aðeins eina lausn á erfiðleikunum,
að selja til liafs, þegar veðrið versnaði, fá rúm
fyrir skipið og frjálsræði.
„Hvað svo?“ lirópaði Hans ákafur, „ég skal
segja ykkur, livað ég ætla að gera. Við köstum
þessu bölvaða smvglgóssi fyrir borð, setjum í
það taug og drögum það á eftir okkur, svo að
við getum haldið bátnum upp i móti. Svo set
ég upp öll segl, sem hrútshornið getur ]iolað, en
það verður ekki meira en sem svarar einni
skyrtu í ]>essu veðri. Svo vil ég slá litið eitt und-
an, þar til ég hef fengið bátinn á goll skrið.“
„Og hvað ætlarðu svo að gera, ef við erum
þá ekki allir komnir á hafsbotn áður en það
leksl?“
„Þá?“ Það var alveg eins og röddin kæmi úr
mannýgu nauti. „Ég skal segja þér það. Ég skal
laka ]iað að mér að ltoma bátnum þangað, sem
við vorum fyrir 4—5 timum. Þú ert vanur sjó-
mennsku á úthöfunum, gamli minn, en ég er
fiskimaður hér við ströndina. Þú myndir áreið-
anlega finna beztu leiðina yfir Atlantsliaf, þó að
þú hefðir ekki nema lítið kompásskrifli og að-
eins svolítið af því, sem þið lærið á skólunum.