Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 11

S JÓMAÐURINN
5
jS AÐ var í janúarmánuði, árið 1923, að am-
eriska vöruflutningaskipið „San Anthony“
lagði út frá New York og var ferðinni lieitið
til Eystrasaltslanda, með kornvöru og ýmsan
annan varning, en síðan átti að taka pappír í
sænskum höfnum lil haka, til Bandaríkjanna.
Skipsliöfnin var af um 20 lijóðflokkum og var
ég þar liáseti. Tungumálið, sem notað var, átti
að lieita enska og allar fyrirskipanir voru gefn-
ar á ensku, en margir kunnu þó auðvitað sama
og ekkerl í þvi máli, nema öll lielstu blóts-
yrðin; þau kunnu allir ulanbókar og notuðu þau
setja út á seglhúnað hátsins og byggingu lians!
Stý rinu var nú lagt hart í horð og hátnum svo
róið hinn stulta spöl að haujunni til mín.
Björgunarmenn mínir voru amerískir fiski-
nienn, er voru á leið lil Boston með næturafla
siun. Þeir lyftu mér varlega upp í bátinn, og
an frekari tafar voru seglin undin upp og liald-
ið til hafnar.
Eftir að liafa legið nokkrar vikur í sjúkra-
i’úsi, með góðri hjúkrun, komst ég á fætur.
En ég get ekki hugsað mér að nokkur maður
nai sér að fullu, eftir slíka raun sem ég varð
a<^ þola. Og eitt er víst, að mér nægir aðeins
að Iiorfa á liægri hönd mína, til þess að allar
l>ær kvalir, sem ég leið, standi mér lifandi fyrir
hugskotssjónum.
Eg misti aðeins tvo fingur, og verður ekki ann-
að sagt, en að ég hafi sloppið tiltölulega vel
Ur greipum þessarar liræðilegu nætur, sem var
Þó sjálf jólanóttin.
(Þýtt úr dönsku.)
Eftir Grím Þorkellsson stýrimann.
til uppfyllingar þegar þekking á réttum orðum
var ekki fyrir hendi.
Þegar skipið var fullfermt og allt að öðru
leyti tilhúið, var látið úr höfn, og bar ekkert til
tíðinda, þar lil komið var á Nýfundnalands-
bankana, en þá hrepptum við stórviðri, sem stóð
í mörg dægur. I byrjun veðursins slitnuðu stýr-
istaumarnir, lá þá skipið að mestu stjórnlaust
eftir það út veðrið, því allar tilraunir til þess
að gjöra við þetla, misheppnuðust algjörlega. Olli
þvi mest veðrið og stórsjórinn, sem gekk yfir
skipið með stuttu millibili. Mér eru sérstaklega
minnisstæð nokkur atvik, sem komu fyrir í
þessu veðri. Eitt var það, að undir myrkrið, dag-
inn, sem veði'ið skall á, átti varðfélagi minn,
sem var ungur ameríkani, að draga upp hin lög-
boðnu rauðu ljós, sem áttu að sýna, að skipið
var stjórnlaust, en þegar hann var búinn að
hnýta öðrum enda flagglinunnar í ljóskerin, þá
missti hann hinn endann úr höndum sér og eng-
in önnur lína var tiltækileg; varð þvi svo að
vera út nóttina, að ekki var hægt að koma ljósun-
um upp. En þegar drengurinn missti línuna, ætl-
aði skipstjóri alveg að tryllast af bræði og bann-
söng hann niður fyrir allar hellur, og mig húð-
skammaði hann fyrir að hafa ekki komið í veg
fyrir þetta. Að siðustu ásakaði hann sjálfan sig
fyrir að hafa verið svo vitlausan, að leggja út
í haf með eintóma aumingja og hundspott inn-
anborðs. Þetta var að vísu mjög klaufalegt at-
vik, sem ekki var hægt að verja, en alveg var
þó óþarfi að láta svona, þvi þótt ljósin hefðu
komist upp, hefðu þau að öllum líkindum ekki
L