Sjómaðurinn - 01.12.1939, Qupperneq 41

S JÓMAÐURINN
35
lækkun, er næmi 10% frá næslu áramótum að
telja. Þögn sló á alla — enginn liafði vísl Jjúist
við slíkum ábæti i þessari fyrstu veizlu skip-
stjórans og það á sjálft Jólakvöldið.
Að lokum fór liann mörgum hrósyrðum um
yfirmennina, endaði svo ræðu sína og skipaði
brytanum að bæta í glösin lijá öllum.
Nú var skálað fyrir skipstjóranum og fóru nú
ýmsir að gjörast allrauðir í framan, en allt fór
þó fram með ágætum. Stóðu nú á fætur hver
af öðrum og endurguldu hrósyrði skipstjóra, og
tjáðu sig fúsa til að verða við tilmælum þessa
ágætismanns, sem þeir óskuðu að verða með
sem lengst. Var nú röðin komin að III. stýri-
nianni, sem var yngstur allra í hópnum, aðeins
21 árs gamall piltstauli nyrst norðan úr Atlants-
hafi.
Ég harði í glasið, eins og liinir, stóð upp og
leitaði að einhverju á borðinu fyrir framan mig,
sem ég ekki vissi hvað var og sem ég ekki lield-
nr fann, og byrjaði svo ræðu mína — fyrstu
ræðuna, sem ég hafði haldið, og það á öðru
niáli en mínu eigin.
Ég þakkaði skipstjóra velvild lians og fram-
komu við mig (það var af heilum hug mælt,
því hann var liezti maður), og þau mörgu hlýju
orð, sem hann liafði mælt til mín og annarra.
Ég lýsti því, að engan fýsli þess sennilega meir
en mig, að vera áfram með honum, svo vel
hefði mér líkað við liann. Þrált fyrir það gæti
ég ekki orðið félögum mínum samferða i þvi,
að talca á móti 10% launalækkun, því eg liefði
verið ráðinn upp á þessi laun, sem væru nú ekki
ýkjamikil, 350 kr. á mánuði (1 sterlingspund
var þá 30 kr. norskar), og ég niundi ekki ganga
inn á, að þau væru lækkuð. Ég fór svo nokkr-
um orðum um ágæti lelaga minna og skipstjór-
ans, allt i einlægni og fullri meiningu, og sett-
ist svo niður kafrjóður í framan. Það var eins
og ég hefði kastað sprengikúlu mitt i hópinn.
Allir virlust allt i einu vakna og sjá, livaða vil-
leysu þeir höfðu gert. Einstöku sögðu þó: livers
vegna getur hann ekki gert það, fyrst við ger-
um það?
Skipstjóri stóð nú upp að nýju og harmaði
hverja afstöðu ég tæki, og vonaði, að ég breytti
henni við nánari athugun, því fyrir engan mun
vildi hann missa mig. Að svo mæltu var skál-
að og þakkað fyrir sig og fór liver til síns staðar
— sumir að sofa, aðrir á vörð, þvi nú morraði
Sindri gamli áfram i áttina til Spezia.
Þannig endaði þessi jólaveizla i Miðjarðar-
hafi á Sindra gamla. Og þannig stóð á þvi, að
III. stýrimaður, einn allra, fékk greitt kaup silt
eins og liann hafði um samið í upphafi ferð-
arinnar.
Myndin hér a'ð ofan er af ítalska stórskipinu „Conde de Savoy“, sem er eitt af
þeim fáu stórskipum, sem enn sigla milli Evrópu og Ameriku.