Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 16

10
SJÓMAÐURINN
Jól í (wrænlandi, lan«li einaiig'iaiii-
arinnar, snævarins ogr jölilanna.
JULIANEHAAB: Úr stóru vatni, sem Iiggur
milli grasivaxinna hlíóa tveggja hárra
fjalla, rennur lítil á framhjá lílilli, rauðmálaðri
kirkju úr tré. Turn hennar er lítill og snotur og
samræmist umhverfinu. Yfir ána, þar sem lax-
inn þeytisl fram og aftur á sumrum, liggja tvær
brýr, önnur gerð fyrir lýsistunnur og hin fvrir
menn. Á öðrum hakka árinnar standa hús ný-
lendustjórans og aðstoðarmanna hans, verzlun-
arhús og vörugleymsluhús, og heggja vegna við
ána eru myndarleg lítil Grænlendingahús, og
liggja þau dreifð alla leið upp i fjallshliðarnar.
Upp yfir öll húsin gnæfa 3—4 háar flaggsteng-
ur, skreyttar fánum, dönskum, klofmun fánum.
Það er ekkert til, sem livetur mann, eins vel og
flagg, sem dregið er að hún, og aldrei lifði ég
liátíðlegri stundir í Grænlandi en ]ægar flögg-
in voru dregin njjp móti bláuin, heiðskírum,
grænlenskum himni, um leið og kirkjuklukkurn-
ar byrjuðu að hringja á sunnudagsmorgnum og
Grænlendingarnir streymdu að úr öllum áttum
til kirkjunnar í hinum marglitu fötum síuum.
Fyrir utan var fjörðurinn hlátær mcð isbjörg-
um, sem sólin litaði öllum litum regnhogans.
Beint á móti kaupstaðnum lá eyjan, Akia, og
]>ak við hana, að landi, hin snæviþöktu fjöll.
— Svona var Julianehaab um 1910. Nú er, eftir
því sem sagt er, margt og mikið breytt. Þar er
komin loftskeytastöð, fjártilraunastöð, góðir veg-
ir, torg ineð gjósandi brunni, vatnsleiðsla, sund-
laug, rafmagn og fjölda margt annað. Ekkert af
þessu var lil í gamla daga, en eg elskaði .Tuliane-
haah, eins og það var og eins og ég sé það enn
þann dag i dag, þegar eg fer í huganum 29 ár
aftur i timann. Þar hef ég átl heima í 10 ár og
starfað sem prestur, og þegar ég hlaða í gegnum
dagbækur mínar frá þeim árum, þá finn ég að-
eins góðar og bjartar minningar, minningar um
rólega vetra, fullkomna kyrð og einangrun frá
hávaða heimsins og inndælar sumarferðir, stund-
um í stormum og snjóhríðum, en oftar í logni
og sólskini.
Erfiðast og þyngst var að dvelja þar á haust-
in. Síðustu skipin höfðu yfirgefið landið og eng-
ar fréttir frá umheiminum náðu okkur, þetta
var áður en útvarpið kom til sögunnar. Dag-
aruir urðu styttri og stytlri. Snjónum hlóð nið-
ur óaflátanlega. Hríðarnar lömdu gluggana og
huldu á súðunum, síðasti fuglinn var fyrir löngu
floginn i suðurátt; það var alt svo undarlega
þögult og þungbært. Fólkið varð svo undarlega
þegjandalegt, já, jafnvel gramt í skapi, — það
var einasta hótin, að jólin nálguðust.
Lífið gekk sinn vanagang hjá prestinum, eins
og hjá öðrum,
þegar veðrið
neyddi hann til að
dvelja heima, í
stað þess að fara
í embættiserind-
um meðal sóknar-