Sjómaðurinn - 01.12.1939, Blaðsíða 13

SJÓMAÐURINN
7
nokkrir þumlungar að afturstafni liins skiiisins.
Voru þá skipshafnir beggja skipanna komnar
úl á þilfar; einnig þeir, seni sofandi höfðu ver-
ið. En á meðan að þetta fór fram, æddi skip-
stjóri okkar fram og aftur á stjórnpalli, lioiii)-
aði i liáaloft og reil' hár sitt. Héldum við, að
hann mundi þá og þegar fá slag, en svo fór þó
ekki, og' enginn skaði skeði í þelta sinn. Skipið,
sem á undan var, losnaði von bráðar úr isnum
og liéit leiðar sinnar og við á eftir, — en góður
vörður var haldinn eftir þetta. Romumst við
svo til Kaupmannahafnar um síðir.
I Kaupmannahöfn vorum við kringum viku
að afferma. Var þá stundum glalt á hjalla og
sumir af skipverjum sáust ekki um horð í skip-
inu þann tíma, sem skipið var þar. Það er al-
siða i amerískum skipuin, og þykir meira að
segja ekkert við það að athuga, þótl maður sé
fjarverandi dag og dag. En þeir, sem taka sér
þannig hessaleyfi, til þess að vera fjarverandi,
eru auðvitað sektaðir eða hýrudregnir, eins og
það er oft kallað. Gilda sérstök sektarálcvæði
fyrir fjarveru í leyfisleysi, og er það tveggja
daga kaupmissir, fyrir hvern einstakan dag eða
parl úr degi. Fyrirgera sumir allmiklu af kaupi
sínu með þessum Iiætli, en níjög er það mis-
jafnt. Einn af hásetum varð sérstaklega illa úti,
hvað ])etla snerti, meðan skipið hafði viðdvöl
í Kaupmannahöfn. Hann hafði farið í land fyrsta
kvöldið og sást síðan ekki um horð þar til dag-
inn, sem skipið átti að sigla. Þá kom hann mjög
illa til reika og fárveikur af kókainnautn. Þótti
þá skipstjóra óráðlegt að fara með hann út i
sjó og lél sækja læknir. Úrskurðaði læknirinn,
að óliætti væri að fara með hann og væri hezta
lækningin fólgin í því að sjá um, að hann næði
ekki í neitl kókaín. Var siðan lagl af stað á-
leiðis lil Helsingfors í Finnlandi. Gekk ferðin
ttljög seint vegna issins, sem var mjög þykkur
í Eystrasalti. Þegar eftir voru um 70 sjómilur
ófarnar til Helsingfors, stóð ski])ið alveg fast
1 ísnum og komst livorki aftur á hak né áfram.
Gerði siðan afspyrnu rok um nóttina, og þjapp-
aðist ísinn mjög saman við það, en skipið fór
að hallast mjög undan þunga íssins, sem stöð-
l>gt lagðist þyngra á. Hrykti og brakaði í hverju
úandi og óttuðumst við að skipið mundi leggj-
ast saman eða skrúfast niður um nóttina. Gengu
miklar tröllasögur meðal skipverja um það, að
ijöldi skipa hefði farisl á þann hátt í Evstra-
sahi. Ekki er mér kunnugt um, livort nokkuð
er hæft í þeim sögum, en ekki er ótrúlegt, að
gömul og vcikbyggð skip, hinir svokölluðu ryð-
kláfar og manndrápshollar, þoli þetla ekki. —
Morguninn eftir batnaði útlitið mikið, þvi þá var
komið gott veður. Þarna sátum við fastir i lieil-
an mánuð og leið okkur vel, eftir atvikum. Lít-
ið var hægt að láta okkur gera annað en halda
vörð. Var það vegna þess, hve skipið hallaðist
mikið. Á daginn klifruðum við stundum upp
i reiða og höfðum heztu útsýn yfir ísbreiðuna,
svo langt sem augað eygði. Sáum við þá fjölda
af skipum, sem eins var ástatt fyrir og okkur.
Komu þá brátt fram raddir, meðal skipverja,
að gaman væri að fara fótgangandi lil næstu
skipa. En er það harst til eyrna skipstjóra, lagði
hann blátt hann við því, að nokknr yfirgæfi skip-
ið. Kvað liann isinn alls ekki öruggan, og þar
að auki sagðist liann ekkert vilja með slikt flakk
á milli skipa hafa að gjöra. Varð svo að vera,
hvort sem mönnum likaði hetur eða ver, þar eð
ekki dugði að deila við dómarann.
Þegar fór að hlýna í veðri og ísinn að meyrna,
voru fengnir tveir kraftmiklir ísbrjótar frá Finn-
landi, lil þess að veila okkur hjálp til Helsing-
fors, — en seint gekk það. Vorum við á annan
sólarhring að komast þessar 70 sjómílur, sem
eftir voru. í Helsingfors gekk allt eins og í sögu;
höfðum við þar stutta viðdvöl og héldum það-
an til Petrógrad i Rússlandi, með það, sem eftir
var af farminum, en það var gjafagóss, keypt
fyrir samskotafé i Bandaríkjunum, og sent til
þess að bæta úr mestu neyðinni, sem átti sér
þá stað í Rússlandi. Við lilökkuðum allir mikið
til þess að koma til Rússlands, þessarar mikið