Morgunblaðið - 26.08.2009, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. ÁGÚST 2009
✝ Sigurður Ólafs-son fæddist á
Skerðingsstöðum
Dalasýslu 6. mars
1913. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi að morgni
19. ágúst síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Ólafur Einarsson og
Anna Jakobína Sig-
mundsdóttir, systk-
inin voru sjö en
fimm af þeim komust
til fullorðinsára og
var Sigurður yngst-
ur þeirra, þau eru öll dáin. Fóst-
urforeldrar hans voru Helga
Björg Þorsteinsdóttir og Gísli
Jónsson, Brunngili í Strandasýslu.
Hann átti sjö fóstursystkini og
eru þau öll látin.
17. september 1935 kvæntist
Sigurður Júlíönu Sigríði Eiríks-
dóttir, f. 8. nóvember 1905, d. 30.
nóvember 1978. Þau eignuðust
eina dóttur, Helgu Björg, f. 11.
mars 1938, maki. Reynir Guð-
bjartsson frá Mikla-
garði, f. 21. október
1934. Þau eiga fimm
börn, ellefu barna-
börn og fjögur
barnabarnabörn.
Fósturdóttir Sig-
urðar og Júlíönu er
Bára Kolbrún Guð-
mundsdóttir, f. 17.
nóvember 1951, fyrri
maður hennar var
Ómar Bragi Ingason,
látinn. Seinni maður
hennar er Þorsteinn
Hermannsson og á
hún fimm börn og tíu barnabörn.
Seinni kona Sigurðar er Guðrún
Guðjónsdóttir, f. 15. ágúst 1927,
og á hún fjögur börn, sjö barna-
börn og átta barnabarnabörn.
Minningarathöfn um Sigurð
verður í Fossvogskirkju í dag, 26.
ágúst, og hefst hún kl 15.
Sigurður verður jarðsunginn
frá Staðarhólskirkju í Saurbæ í
Dalasýslu laugardaginn 29. ágúst
kl. 14.
Ég hef sennilega verið 14 eða 15
ára og ég var í sveit hjá Sigga á Kjar-
laksvöllum, ömmubróður mínum.
Við vorum að klára heyskapinn og
vorum á Bjarnastaðatúninu, þar
stóðu tvær gamlar en skínandi gráar
Ferguson-dráttavélar með fullfermi
af heyi á vögnunum. „Farðu á undan,
ég treysti þér til að keyra varlega,“
sagði Siggi við mig. Ég lagði af stað
upp með mér að vera treyst fyrir
þessu verkefni. Allt gekk ljómandi
vel þangað til ég mætti bíl á móts við
Þverfell, ég vék til hliðar og bíllinn
komst fram hjá, en þegar ég lagði aft-
ur af stað gaf vegkanturinn sig og
heyvagninn seig út af veginum og allt
varð fast. Mér féllust hendur, fengi
ég ávítur og yrði ekki treyst fyrir
dráttavél meir? Það var ekki
skemmtileg tilhugsun. Stuttu seinna
kom Siggi og ég var frekar niðurlútur
og bjóst við hinu versta en þá hann
sagði hressilega við mig, ansans ár-
ans klaufaskapur var þetta hjá þér,
Lárus minn, ég ætti líklega að
skamma þig, en ég get það bara ekki
því vagninn fór líka út af hjá mér hér
neðar í brekkunni.
Siggi á Völlum hafði gott lag á því
að fá fólk með sér, hann var forkur
duglegur, hress og skemmtilegur og
hrósaði fólki óspart í kringum sig.
Hann sagði gjarnan að hann hefði
bara hitt gott fólk um ævina, en lík-
lega hefur hann sjálfur haft svona
góð áhrif á fólk. Siggi var kappsamur
í öllu sem hann tók sér fyrir hendur
hvort heldur það var í búskapnum
eða seinna eftir að hann flutti í bæinn
í sölumennsku og kartöflurækt.
Seinna á ævinni eftir að Siggi hafði
missti Júlíönu, konu sína, kynntist
hann tengdamóður minni sem hafði
einnig misst manninn sinn. Siggi varð
því tengdafaðir minn og afi barnanna
minna, betri tengdaföður gat ég ekki
fengið eða börnin mín betri afa.
Kveðja,
Lárus Kristinn Ragnarsson.
Það er erfitt að kveðja og sjá á eftir
góðum manni, góðum félaga og
skemmtilegum vini. En þó að kveðju-
stundin sé sár er minningin góð.
Ég kynntist þér fyrir tæpum 30 ár-
um þegar þú fluttir til okkar í Eikju-
voginn. Þú varst svo sterkur per-
sónuleiki að það var ekki hægt annað
en að líka við þig. Ég sá fljótt hvern
mann þú hafðir að geyma. Þú varst
svo skemmtilegur og glaðlyndur,
spilaðir á orgel, harmonikku og
munnhörpu og söngst fyrir okkur. Þú
samdir líka vísur um okkur öll og þá
sem komu í heimsókn. Allar sögurnar
sem þú sagðir okkur og allur söng-
urinn þinn munu lifa með okkur um
ókomna tíð.
Þegar ég hugsa til baka man ég
þegar við spiluðum vist, þú, ég,
mamma og Lalli, og þú vannst alltaf
því þú varst svo góður spilamaður,
það var oft spilað langt fram á nótt og
það var svo gaman.
Þegar þið mamma fóruð í berjamó
komu þið yfirleitt með fullar fötur af
berjum sem þið hreinsuðuð og bjugg-
uð til saft og sultur, þú elskaðir að
fara í berjamó. Ég man allar sölu-
ferðirnar sem þið fóruð um landið,
þið komuð glöð og sæl til baka, selduð
allt sem selja átti, hvort sem það voru
bækur, blómafræflar, kartöflur eða
berjasaft. Svo voru það allar lopa-
peysurnar sem þið prjónuðuð. Allt
var þetta gert með fullum hug, dugn-
aði og gleði.
Ég er þakklát fyrir að hafa verið
hjá þér með mömmu þegar þú kvadd-
ir svo friðsamlega. Að lokum vil ég
þakka þér samfylgdina og þá vináttu
og tryggð sem þú sýndir okkur Lalla
og börnum okkar.
Missir okkar allra er mikill, ekki
síst þinn, elsku mamma mín. Guð veri
með okkur öllum og styrki okkur á
þessum erfiða tíma. Hvíldu í friði,
elsku Siggi.
Viltu vaka yfir mér,
án þín er allt svo tómlegt hér,
ég mun aldrei gleyma þér.
Þú kær verður ætíð mér.
(S.H.)
Guðrún Björg
Ragnarsdóttir.
Elsku afi.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á með þér, alveg frá því ég var
pínulítil og var í pössun hjá þér og
ömmu í Eikjuvoginum.
Ég fór með ykkur út um allt, sér-
staklega í kartöflugarðana og í berja-
mó. Það var líf og fjör hjá þér og
ömmu og alltaf einhver í heimsókn.
Ég man eftir því þegar þú varst að
selja blómafræflana, þú sagðir mér
að þeir hefðu töfralækningamátt og
læknuðu allt. Mér fannst þú flottasti
afi í heiminum.
Allar sögurnar sem þú sagðir mér
um þig og sveitina þína, þú ljómaðir
allur þegar þú sagðir frá og með svo
mikilli innlifun. Þú varst alltaf svo fé-
lagslyndur og fljótur að kynnast
fólki, vinkonur mínar kölluðu þig
kyssu-afa, því að þú heilsaðir öllum
sem þú hittir „almennilega“ eins og
þú kallaðir það.
Það var enginn eins og þú, afi, eng-
inn nema þú vildi hafa bílskúrinn
skreyttan með jólaseríum allt árið,
enginn afi nema þú prjónaði lopa-
peysur, enginn var jafn hugfanginn
af gulli og þú, enginn laumaðist til að
bjóða manni staup nema þú, enginn
spilaði jafn vel á munnhörpu og þú.
Þú varst einstakur og skemmtileg-
ur afi.
Þú kenndir mér að vera sjálfstæð
og góð manneskja, það er ég mjög
þakklát fyrir, elsku afi minn.
Það var alltaf svo gott að koma til
þín og ömmu. Sama hvað bjátaði á,
alltaf var hægt að koma til ykkar og
gleyma sér í spilamennsku og sögum.
Elsku afi minn, ég mun sakna þín
svo mikið. Þú varst alltaf besti afi
minn.
Þín
Harpa Sjöfn
Lárusdóttir.
Elsku afi minn, núna ertu farinn á
betri stað og þar sem aðrir englar
taka á móti þér og þér mun líða vel.
Þar munt þú hitta öll systkinin þín og
góðu fóstruna þína. Ég man svo vel
eftir öllum góðu stundunum okkar
þegar þú spilaðir á munnhörpuna og
við sungum saman. Allar vísurnar
sem þú ortir, m.a. um mig og systkini
mín og mömmu.
Ég var skírð í höfuðið á þér og
ömmu Rúnu og þú varst svo montinn
með það og kallaðir mig engilinn
þinn. Þegar ég kom til ykkar ömmu
sagðir þú mér sögur úr sveitinni. Þú
varst svo góður við alla, svo varstu
mikill dýravinur og dýrin löðuðust að
þér.
Ég mun alltaf minnast þín, takk
fyrir allar góður stundirnar sem við
áttum saman en þær eru óteljandi
margar. Þú varst besti afinn minn.
Ég mun alltaf vera engillinn þinn.
Sigrún mín er sætalín
síst má hana græta.
Yndisleg og alltaf fín
með elsku brosið sæta
(Sigurður Ólafsson.)
Þín
Sigrún Kristín
Lárusdóttir.
Sigurður Ólafsson
Elsku Siggi.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Þín
Guðrún.
Elsku afi
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þinn
Ragnar Kristinn Lárusson.
HINSTA KVEÐJA
„Að heilsast og
kveðjast, það er lífsins
saga“.
Í dag minnumst við
Friðriks bekkjarbróð-
ur okkar úr Kennaraskóla Íslands.
Vorið 1948 var eftirminnileg
kveðjustund í Kennaraskólanum.
Freysteinn Gunnarsson skólastjóri
veitti okkur sýn til framtíðar með
sinni hógværð og háttvísi. Það var
eftirminnileg skýring hans á væntan-
legu starfsheiti okkar, orðinu emb-
ættismaður. Freysteinn sagði að
sami stofn væri í orðinu ambátt.
Hann lagði áherslu á að hlutverk
embættismannsins væri þjónusta.
Hann hvatti okkur til að vinna öll
okkar störf sem þjónar en ekki herr-
ar. Farsæld þjónsins væri varanleg,
en herradómurinn fallvaltur og hefði
síður hugsjón uppalandans að leiðar-
ljósi. Þetta veganesti Freysteins mun
hafa reynst nemendum hans ekki síð-
ur en þær tölur, sem skráðar voru á
brottfararskírteinið.
Þessi heilræði Freysteins eru
dregin fram þegar við minnumst
skólabróður okkar og kennsluferils
hans.
Friðrik gerði kennsluna að ævi-
starfi sínu. Og þau heilræði, sem
Freysteinn veitti okkur, munu hafa
reynst Friðriki heilladrjúg á hans
áratuga kennsluferli.
Það er margs að minnast á kveðju-
stundu, en við skólasystkini hans
Friðrik Pétursson
✝ Friðrik Péturssonfæddist í Skjald-
arbjarnarvík á
Ströndum 9. apríl
1924. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 30. júlí sl. og
var jarðsunginn frá
Kópavogskirkju 14.
ágúst.
minnumst sérstaklega
hógværðar hans og
prúðmennsku, þrátt
fyrir eðlilegan gáska
sem fylgir ungum
mönnum í leik og námi.
Okkur hefur tekist
að halda hópinn fram á
þennan dag. Við hitt-
umst nú orðið dag-
stund haust og vor og
rifjum upp námstím-
ann. Þær stundir eru
okkar fjársjóður sem
ávaxtast með ári
hverju. Nú kveðjum
við einn af félögum okkar
Á þessari kveðjustund okkar
bekkjarsystkina fylgir söknuður til
góðs félaga, en aðstandendum færum
við innilega samúð.
F.h. 4. bekkjar Kennarsk. Íslands
1948,
Hjörtur Þórarinsson.
Það er vor. Árið er 1935. Tveir
drengir, 11 og 9 ára, tína saman leik-
föngin sín í brekkunni við klettana
þar sem huldufólkið býr. Þetta eru
skeljar, kuðungar, glerbrot og ýmis-
konar hlutir sem hafið hefur borið á
land um langan veg einhvers staðar
frá löndum langt, langt í burtu þar
sem búa ókunnar þjóðir, sem hafa yf-
ir sér dulúð óveruleikans. Út á víkinni
liggur fiskibátur frá Ísafirði sem er
að taka búslóð fólksins á býlinu,
ásamt rekavið úr fjörunni. Í norðri rís
Geirhólmsgnúpur og í suðri Randa-
fjallið. Það eru þáttaskil. Fjölskyldan
í Skjaldabjarnarvík er að flytja og
drengirnir hafa áhyggjur af því hvort
þeir fái að taka með sér aleiguna,
leikföngin í brekkunni hjá huldufólk-
inu. Þetta eru þeir snáðarnir Friðrik
Pétursson og undirritaður.
Nýr kafli er hafinn. Nýtt umhverfi,
framandi og ókunnugt, ótal nýir hlut-
ir að læra. Barnaskólinn er á Finn-
bogastöðum. Yfir fjallveg að fara er
getur orðið erfiður að vetrarlagi í
ófærð og vondum verðum. En þang-
að liggur leiðin er ég fer í fyrsta skipti
að heiman. Við Friðrik förum gang-
andi, það er ófærð, það mætir okkur
norðanhraglandi og dimmir í lofti. Ég
verð hálf smeykur, en að snúa við –
nei, við eigum að mæta í skólann og
áfram er haldið. Skólinn er mér ný
veröld, en Friðrik er búinn að vera
þar í tvo vetur og orðinn heimavanur,
stór og sterkur og lætur engan kom-
ast upp með að sýna mér yfirgang.
Það var metnaðarmál foreldra
okkar að við færum í skóla eftir
barnaskólann. Á þessum tíma eru
héraðsskólarnir komnir til sögunar,
en þeir gerðu ungu venjulegu fólki til
sjávar og sveita kleift að afla sér
menntunar, umfram barnaskólann.
Eldri systkinin fóru í Héraðsskólann
að Reykjum í Hrútafirði, en eftir að
Bretar hernámu hann lá leiðin í Hér-
aðsskólann í Reykholti. Þangað fer
Friðrik og er þar í tvo vetur. Eftir
dvölina þar kennir hann einn vetur í
gamla skólanum sínum á Finnboga-
stöðum. Sjálfsagt hefur áhugi hans á
kennslu vaknað þar, því þaðan fer
hann í Kennaraskólann og lýkur það-
an prófi. Kennslustörfin hefur hann
svo í Vestmannaeyjum og frá Vest-
mannaeyjum liggur leiðin til Kópa-
vogs þar sem hann stundar kennslu
allt þar til hann lætur af störfum
vegna aldurs.
Það hlýtur að vera erfitt og slítandi
starf að kenna börnum og unglingum
alla sína starfsævi. Ekki síst þegar
þess er gætt að gríðarleg bylting
verður í skólamálum og kennsluhátt-
um á síðari hluta tuttugustu aldar.
Ég held að í stórum dráttum hafi vel
til tekist.
Árið 1951 kem ég til Vestmanna-
eyja sem farþegi á Hvassafellinu á
leið til útlanda. Friðrik kemur um
borð með kærustuna sína, Jóhönnu
Sveinbjörnsdóttir, gullfallega stúlku,
sem spilaði á hljóðfæri, söng og orti
kvæði betur en margir er þóttust
kunna sitt fag. Mér er það ennþá í
minni hversu glæsileg þau voru og
hamingjusöm með allt lífið framund-
an, bjartsýn með stóra drauma.
Nú er komið að leiðarlokum. Við
eigum þér mikið að þakka og viljum
láta það fylgja þér inn á óþekktar
slóðir.
Matthías Pétursson,
Kristín H. Þórarinsdóttir.
Þegar ég kynntist Friðrik fyrst var
ég smástelpa í Vestmannaeyjum. Þá
var hann að draga sig eftir uppá-
haldsfrænku minni, henni Hönnu
sem hann kvæntist, sem syrgir nú
góðan mann sem hefur alla tíð verið
hennar stoð og stytta í lífinu. Þegar
ég hugsa til Friðriks þá kemur fyrst
upp í hugann hetja, því það var hann
sannarlega, sem tókst á við lífið af já-
kvæðni og æðruleysi. Hann var far-
sæll í starfi sem kennari í Kópavogi
og Vestmannaeyjum, sérmenntaði
sig í kennslu barna sem áttu í náms-
erfiðleikum. Friðrik átti sér ýmis
áhugamál í gegnum tíðina. Þegar
hann bjó í Eyjum hafði hann gaman
af því að fara á lundaveiðar. Eftir að
fjölskyldan flutti í Kópavoginn þá var
það skógræktin sem hann vann við í
mörg sumur sem átti huga hans. Svo
keypti hann sér trillu og fór að stunda
sjóinn á sumrin, þar til kvótinn kom
til sögunnar – þá var sjálfhætt. Ég
minnist þess að Hanna var alltaf feg-
in þegar hún vissi að Friðrik var
kominn í land á kvöldin. Samkenn-
arar frá því í Vestmannaeyjum hitt-
ust reglulega og spiluðu brids. Einnig
var taflið dregið fram þegar tækifæri
gafst. Áhugi hans á útivist var alla tíð
mikill. Bæði stundaði hann göngur og
hafði gaman af ferðalögum. Hanna
og Friðrik fóru oft í útilegu til Þing-
valla. Sérstaklega var gaman að
hlusta á hann segja frá góðri ferð í
heimahagana á Strandirnar, þar sem
þeir feðgar fóru saman á ættarmót.
Blik kom í augu þegar hann minntist
heimahaganna og samverunnar við
fólkið sitt. Við fórum aldrei saman í
ferðalag og nú ertu farinn í síðasta
ferðalagið þitt. Um leið og ég þakka
þér fyrir samveruna, þá óska ég þér
góðs gengis í nýjum heimkynnum.
Kveðja,
Helga Herbertsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
– smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út. Greinar, sem berast eftir að útför hef-
ur farið fram, eftir tiltekinn skilafrests eða ef útförin hefur verið gerð í
kyrrþey, eru birtar á vefnum, www.mbl.is/minningar. Æviágrip með
þeim greinum verður birt í blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Minningargreinar