Morgunblaðið - 26.08.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. ÁGÚST 2009
✝ Sigríður Sigurð-ardóttir frá Star-
dal fæddist 2. júlí
1933. Hún lést á Elli-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 19. ágúst
sl. Foreldrar hennar
voru Sigurður Magn-
ússon, f. 6. september
1893, d. 10. janúar
1976, og Sæunn
Bjarnveig Bjarna-
dóttir, f. 17. júní 1911,
d. 6. ágúst 1981. Al-
systur Sigríðar eru
Guðveig Sigurlaug, f.
9. desember 1931, og Anna Mar-
grét, f. 8. júlí 1934. Hálfbróðir
hennar samfeðra var Magnús Star-
dal Sigurðsson, f. 1920, d. 1964.
Hálfsystur hennar sammæðra eru,
Kristín, f. 15. ágúst 1940, Jóhanna
Vilhelmína, f. 20. febrúar 1946 og
Ástrós, f. 28. júlí 1952, d. 5. sept.
2004, Reginbaldursdætur.
Dóttir Sigríðar er Sigrún Gunn-
arsdóttir, f. 7. mars 1952, faðir
Gunnar Karl Gunnarsson, f. 6.
ágúst 1926.
Sigríður giftist árið
1957 Kristni Bjarna-
syni, f. 14. mars 1928,
d. 3. desember 2008,
þau skildu. Barna-
börn Sigríðar eru 1)
Ingimundur Ellert
Þorkelsson, f. 8. júní
1969, maki Að-
alheiður Lind Þor-
steinsdóttir. Börn
þeirra eru Anna
Steina, f. 19. sept-
ember 1992, og Aron
Andri, f. 23. janúar
1997. Elsta barn Ingi-
mundar er Alexandra Eyfjörð, f. 6.
júlí 1989, barnsmóðir Valdís Hans-
dóttir. 2) Heiða Mjöll Stefánsdóttir,
f. 22. maí 1972, maki Hörður Harð-
arson. Börn þeirra eru Baldur Elf-
ar, f. 8. janúar 1992, Alda Björk, f.
11. júní 1993, Unnur Mjöll, f. 14.
nóvember 1995, og Hlynur Breki, f.
8. apríl 2001. 3) Jóhannes Baldur
Stefánsson, f. 29. ágúst 1973, d. 16.
febrúar 1987.
Útför Sigríðar fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag, 26. ágúst, kl. 15.
Elsku mamma, nú ertu búin að fá
hvíldina. Þegar ég kvaddi þig á Grund
gladdist ég eiginlega svolítið í hjarta
mínu þín vegna þó að tilfinningavið-
brögðin væru sorg og söknuður því að
ég vissi að þú varst þrotin að kröftum
og svo tilbúin að fara. Þegar ég svo
núna sest niður við að skrifa og læt
hugann reika kemur ýmislegt upp í
hugann en fyrst og fremst minnist ég
þín sem góðrar, strangheiðarlegrar
og ábyggilegrar manneskju. Í hug-
ann kemur líka mikið þakklæti til þín
fyrir það hvað þú varst börnunum
mínum og barnabörnum mikil amma
og langamma. Þú varst engin venju-
leg amma, og það kom mér reyndar
svolítið á óvart þegar við fórum að
rifja upp minningar um þig hvernig
þau minntust þín og kannski frekar
hvernig þau upplifðu og muna sam-
vistirnar við þig, því að þú flíkaðir
ekki tilfinningum þínum mikið í orð-
um. Þú sýndir þær miklu frekar í
verki og með tímanum sem þú eyddir
með þeim og þú varst þeim mikill
kennari um lífið og náttúruna.
Þú tjáðir tilfinningarnar þínar
gjarnan í ljóðunum þínum og má þar
m.a. nefna ljóðið til hans Jóhannesar
Baldurs, þar sem þú lýsir sorg þinni
og söknuði svo óendanlega fallega og
það er okkur ómetanlegt að geta upp-
lifað kærleikann þinn áfram í gegnun
ljóðin þín þó að þú sért farin.
Ég hygg að börnin mín muni ekki
oft minnast þín án þess að dýrin komi
upp í hugann og hvernig þú kenndir
þeim að umgangast þau af kærleika
og virðingu hvort sem þau voru stór
eða smá. Við munum líka ábyggilega
oft minnast þess hversu mikla virð-
ingu þú barst fyrir tungumálinu okk-
ar, íslenskunni, og varst óþreytandi
að kenna okkur og leiðrétta þar til við
töluðum hana rétt og fallega. Ég man
þegar Heiða Mjöll, dóttir mín, var lítil
og hún kom með einhver orð eða am-
bögur sem voru í tísku í það og það
skiptið og þér fannst ekki vera nógu
fallegt og rétt mál, að þá var henni
orðið nóg að horfa á þig til að leiðrétta
sig sjálf.
Við áttum ekki alltaf skap saman
mæðgurnar, sérstaklega ekki á með-
an ég var yngri þó að okkur þætti
óskaplega vænt hvorri um aðra. En
við bættum það upp seinni árin sem
voru okkur báðum mjög dýrmæt. Við
kenndum hvor annarri mikið í gegn-
um ævina og það er mér ómetanleg
reynsla sem ég bý að þann tíma sem
ég á eftir að dvelja hér á jörðinni. Ég
trúi því að sálin velji sér foreldra áður
en hún kemur í heiminn og af ein-
hverri ástæðu valdi ég þig. Ég er líka
jafn viss um það að Jóhannes Baldur
og Finnbogi hafa tekið á móti þér við
vistaskiptin núna og að þið eigið öll
eftir að taka á móti mér þegar minn
tími kemur til að fara yfir móðuna
miklu.
Ég kveð þig því að þessu sinni með
söknuði, en eftir á ég fallegar minn-
ingar sem ég get yljað mér við í fram-
tíðinni þar til að við sjáumst aftur.
Þín dóttir,
Sigrún.
Nú er Sigga frænka búin að kveðja
þennan heim. Það er skrýtið til þess
að hugsa að hafa hana ekki lengur til
að heimsækja og spjalla við. Þessi
frétt kom heldur óvænt þó að hún
væri vissulega farin að tapa heilsunni
töluvert. Minningarnar leita á hug-
ann og eru þær margar skemmtileg-
ar. Það var nefnilega alltaf mikill
samgangur á milli heimila Siggu og
foreldra minna fyrir utan almenn fjöl-
skylduboð eða þegar við hittumst
uppi í Stardal sem var ósjaldan. Hún
og mamma voru auk þess ágætar vin-
konur og kom því Sigga mikið til okk-
ar og við til hennar af engu sérstöku
tilefni. Þá var oft skrafað og spjallað
mikið og gjarnan gripið í spil. Sigga
hafði nefnilega óhemju gaman af spil-
um og ég sem krakki og unglingur
líka og það voru ófáar tveggja manna
vistirnar sem við Sigga frænka tók-
um saman við eldhúsborðið í Brúna-
landinu. Eins spiluðum við oft kasínu
og marías eða bara hvað annað sem
okkur datt í hug. Þá var hún í essinu
sínu og gekk nú oft á ýmsu. Það fór
ekkert á milli mála þegar hún fékk
góð spil en hún hefði aldrei orðið góð-
ur pókerspilari því maður vissi fljótt
eftir gjöf hvort maður væri í vand-
ræðum eða ætti möguleika á að vinna.
Þessar spilastundir með Siggu
frænku með skemmtilegri minning-
um mínum frá æsku- og unglingsár-
um. En sjaldan leið henni betur en á
hestbaki enda mikil hestakona og
mikill dýravinur. Hún var líka svolítið
dellukerling og fékk ýmsar bráðs-
kondnar dellur fyrir hinu og þessu í
gegnum árin. Ein slík var upp úr 1971
þegar hún keypi sér rauðu Volkswa-
gen bjölluna sem hún átti árum sam-
an og keyrði á út um allt land á hesta-
mót og í önnur ferðalög. Þá fékk hún
nefnilega dellu fyrir Volkswagen
bjöllum og varð hreinlega sérfræð-
ingur á því sviði. Hún þeyttist út um
allan bæ til að ná myndum af þeim í
hverjum árgangi og hún gat séð lang-
ar leiðir hvaða útgáfa og árgangur
hvaða eintak var og þekkti öll smáat-
riði þar um. Hún safnaði þessum
myndum í lítið albúm sem hún sýndi
manni um leið og hún útlistaði smáat-
riðin, sem einkenndu hvern árgang af
þessum bjöllum. Mér verður því oft
hugsað til hennar Siggu frænku þar
sem ég keyri um í Kaliforníu og rekst
á gamla bjöllu, sem töluvert er enn af
þar, og ég skoða ljósin, skottlúguna
og fleira til að reyna að átta mig á
aldrinum á þeim. Kemst nú ekki með
tærnar þar sem frænka mín hafði
hælana í þeim efnum. Ég á margar
aðrar skemmtilegar minningar sem
ekki er pláss fyrir hér en sendi Sig-
rúnu, barnabörnum og langömmu-
börnum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Far vel, elsku frænka, og takk fyrir
allar skemmtilegu stundirnar.
Kristrún Þórdís Egils-
dóttir Stardal.
Sigga frænka var bróðurdóttir afa
míns Jónasar Magnússonar í Stardal,
en hún kom aðeins sex mánaða gömul
til afa míns og ömmu, Kristrúnar Ey-
vindsdóttur í Stardal, og var alin þar
upp af þeim sem þeirra eigin dóttir.
Því var hún eiginlega meira föður-
systir okkar systkina og frændsystk-
ina en nokkuð annað. Enda leit hún á
þau afa Jónas og ömmu Kristrúnu
alla tíð sem sína eiginlegu foreldra.
Sigga frænka var sterkur og líflegur
persónuleiki sem svo sannarlega setti
sinn svip á allar fjölskyldusamkomur
og boð. Það sem einkenndi Siggu
einna mest á meðan heilsan leyfði var
hestamennskan og hversu mikill
dýravinur hún var. Hún vildi hafa
sem mest af þeim í kringum sig og
fyrir utan hestana sem hún átti lengst
af hélt hún líka hund í Reykjavík,
hvað sem öllum reglugerðum leið.
Það var ævintýri fyrir börn í þá daga
að koma til hennar á Langholtsveg-
inum þar sem hún var bæði með hund
og kött. Einnig fiskabúr með stóra lit-
ríka fiska. Á tíma var hún líka með
fugla og jafnvel litla mús. Eins elskaði
hún blóm og ekki síst rósir og hafði
ótrúlegt lag á að koma afskornum
rósum til og skjóta rótum og átti oft
mikið af fallegum rósum. Eins og fyrr
sagði var hún alin upp í Stardal og var
sannkölluð sveitastelpa og hélt gjarn-
an í gamlar sveitavenjur og máltak.
Hún talaði mjög góða íslensku og það
lagði metnað í það. Það voru engar út-
lendar slettur eða rangar beygingar á
þeim bænum en oft hrukku upp úr
henni ansi litríkar lýsingar og ósjald-
an gat hún komið fólki til að hlæja.
Hún var algjör snillingur að steikja
pönnukökur og kleinur. Enda munu
þau ekki hafa grennst hjá Mogganum
á meðan hún sá um kaffistofuna þar.
Siggu var líka margt annað til lista
lagt og hún prjónaði mikið úr lopa.
Það eru ófáir í fjölskyldunni sem hafa
átt og eiga enn lopapeysur frá Siggu
frænku og það var gjarnan kallað í
hana ef vantaði lopapeysur fyrir út-
lendinga sem komu í heimsókn. Þá
mætti Sigga bara með málbandið og
oftar en ekki voru flíkurnar tilbúnar
áður en viðkomandi fór aftur úr landi.
Það eru víða til peysur enn sem hún
prjónaði og ég veit um t.d. hjá frænd-
fólkinu í Englandi sem og vinafólki
hingað og þangað um Bandaríkin.
Víða eru líka til hin óhemju fallegu
milliverk sem hún heklaði af mikilli
snilld. Sigga var líka mikil tilfinninga-
vera og ljóðelsk var hún. Hún átti líka
til að setja saman falleg ljóð sem hún
að vísu hélt að mestu fyrir sjálfa sig
og sína.
Innilegar samúðarkveðjur til Sig-
rúnar, barnabarna og langömmu-
barna frá mér og minni fjölskyldu.
Jónas Egilsson.
Sigga frænka var mikil uppáhalds-
frænka mín í æsku. Hún var frænka
og uppeldissystir pabba míns og ólst
upp í Stardal á Kjalarnesi, en fór ung
til Reykjavíkur. Í æskuminningunni
var það Sigga sem kom með fjörið,
kátínuna og líflegar umræður um
dagsins mál. Hún var falleg kona með
dökkt hár, spékoppa og geislandi
bjart bros. Ótrúlega orðheppin og oft
snögg í tilsvörum. Sveitin og sveita-
lífið togaði alltaf í hana en hún var
samt það félagslynd að fjölmennið í
borginni og nálægð við vini og ætt-
ingja átti vel við hana svo lengi sem
hún fékk að hafa dýrin sín í kringum
sig og komst út úr bænum á góðviðr-
isdögum. Hestar voru hennar yndi og
hún var glæsileg á hestbaki og ég
minnist ætíð hvað mér fannst mikið
til koma þegar hún kom af fjalli með
fjárhóp og stóð sig betur en flestir.
Það var ekki ónýtt að eiga frænku
eins og Siggu. Hver annar kom á
blússfart til að kippa manni með á
hestamannamót á Skógarhólum? Eða
upp á Kjalarnes til að rifja og raka
þar sem hún hafði fengið túnbleðil
leigðan svo hún gæti heyjað fyrir
hrossin. Stundum átti hún það til að
koma við á veturna þegar allt var á
kafi í snjó og bjóða mér upp í hesthús
með þessum orðum: „Frænka, það er
ófærð, viltu koma með til að ýta ef ég
verð föst.“ Ég minnist þess nú ekki að
hafa þurft að ýta henni, enda var hún
fantagóður bílstjóri og með mikinn
áhuga fyrir bílum. Hún renndi sér í
gegnum skaflana á Volkswagen-bjöll-
unni og komst nánast allt á henni á
hvaða árstíma sem var. Hún vann
lengst af við verslunarstörf en síðar
vann hún lengi á kaffistofu Morgun-
blaðsins. Hún var ætíð samkvæm
sjálfri sér og sínum skoðunum hvað
sem aðrir héldu fram. Hún lét heldur
ekki bakveiki há sér við að gera það
sem henni þótti skemmtilegt og
stundaði m.a. hestamennskuna af
kappi gegn þeirra tíma læknisráðum
og sagði að sér væri sama hvað hver
segði, henni fannst reiðmennskan
hjálpa, enda má segja að það hafi
komið í ljós síðar. Hún og mamma
settu gjarnan permanent hvor í aðra.
Mamma gerði þá árangurslausar til-
raunir til að ýta okkur systkinum í
burtu vegna þess að permanentlyktin
væri okkur ekki holl. En það þýddi
lítið, við vildum ekki missa af Siggu
frænku og á milli þess sem vökvinn
þurfti að standa eða hárið að þorna
var gjarnan slegið í spil.
Með samúðarkveðju,
Inga Fanney Egilsdóttir.
Mig langar til þess að minnast
hennar ömmu minnar sem nú er fallin
frá, yndislegrar og hjartahlýrrar
konu. Þegar ég staldraði við og fór að
rifja upp allar þær minningar sem ég
á svo kærar um hana, var af gnægta-
brunni að taka. Ég man bara ekki eft-
ir að mér hafi nokkurn tímann leiðst
hjá henni.
Það sem kom mér fyrst í huga er
virðing ömmu fyrir náttúrunni og
dýrum og náði hún að smita og njóta
þessa áhuga með barnabarnabörnum
sínum.
Hestar og hundar voru henni efst í
huga, og átti amma nokkra hesta og
hund sem hún hélt mikið upp á. Eitt
sinn er við tvö yngri systkinin fórum
með henni í hesthúsin voru þar mýs
sem afi ætlaði að veiða í gildru. Amma
hélt nú ekki, það ætti ekki að drepa
músina, svo hún veiddi hana án mik-
illa láta og setti hana í kassa og fór
með hana með okkur heim. Hún hafði
tekið nóg af heyi fyrir hana til að
grafa sig í, síðan setti amma músina í
baðkarið heima og heyið.
Hún tók okkur systkinin og út-
skýrði að öll dýr sem væru lifandi
fyndu til og það ætti að fara varlega
með þau og alls ekki drepa þau að
nauðsynjalausu. Við máttum síðan
leika við músina og læra að vera ekki
hrædd við hana, en fara varlega og
virða hana. Amma hafði yndi af öllum
dýralífsþáttum og horfði á ansi
marga með mér og fengu börnin mín
að njóta þess með henni líka síðar.
Amma elskaði teiknimyndina um
Tomma og Jenna og settist alltaf nið-
ur með okkur til að horfa á þá eins og
með barnabörnunum.
Það var alltaf líf og fjör í kringum
ömmu þegar ég var krakki, til dæmis
má nefna óteljandi ferðir í kartöflu-
garðinn, ýmist til að taka upp eða
setja niður, rifsberjatínslu og sultun,
bíltúra á Volkswagen bjöllunni með
ísköldu sætunum upp í Stardal eða
Saurbæ, ferðir í hesthúsið og að fá að
fara á bak með ömmu.
Ég minnist einnig yndislegra sam-
verustunda í eldhúsinu þar sem
amma bakaði til dæmis gómsætar
pönnukökur og opnaði svo alltaf nýja
fernu af mjólk fyrir mig, þar sem ég
var gikkur og vildi ekki mjólk sem
hafði staðið í opinni fernu. Þetta gerði
enginn nema hún.
Skrilljón stundir í stofunni þar sem
ég lá í sófanum og hlustaði á plöt-
urnar hennar með Ómari Ragnars-
syni, skrípplunum frá öllum löndum
því hún var alger og safnaði og átti
skríplana frá öllum Norðurlöndunum
og allar söguplöturnar.
Seinna voru það Bergþóra Árna og
Hörður Torfa og allt kántríið sem
amma átti. Síðast en ekki síst langar
mig að minnast á ást hennar á ís-
lenskunni sem hún leiðrétti óspart of-
an í mig þar til hún kvaddi okkur end-
anlega. Það sem mér þykir vænst um
er að ég mátti alls ekki segja að eitt-
hvað væri ógeðslega flott því það sem
væri ógeðslegt gæti ekki verið flott.
Ég átti óteljandi gistinætur hjá henni
og á morgnana mátti ég skríða upp í
og nýtti mér það óspart.
Amma var ákveðin og ströng en
var í leiðinni ástrík og ljúf.
Þetta var því mikil og flott kona
sem ég þakka fyrir að hafa notið sam-
vista með öll þessi ár. Sárt er að
kveðja hana og því vil ég enda þetta
með þessum orðum: Elsku amma
mín, hvíl þú í friði,
Heiða Mjöll.
Sigríður Sigurðardóttir
✝
Ástkær sambýlismaður, faðir, tengdafaðir og afi,
INDRIÐI ARNAR ADOLFSSON
yfirverkstjóri,
Íshússtíg 9,
Keflavík,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
28. ágúst kl. 13.30.
Gísli Sigurðsson,
Erlendur Viðar Indriðason, Nazanin Khayatpour,
Eva Jasmine Erlendsdóttir.
✝
Okkar ástkæra
AGNA GUÐRÚN JÓNSSON,
áður til heimilis
Barðavogi 1,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu, Vífilsstöðum mánudaginn
24. ágúst.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristján S. Sigmundsson, Guðrún H. Guðlaugsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minn-
ingargrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út. Greinar, sem berast eftir að út-
för hefur farið fram, eftir tiltekinn
skilafrests eða ef útförin hefur verið
gerð í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Minningargreinar