Saga - 1953, Side 37

381
(AM 623 4to) höfð til skammstöfunar orðsins
fé.1 2) Hvers vegna hefur ritari handrits ekki
latínustafinn m til þess að tákn maðr eða lat-
ínustafinn f til að tákna fé eða önnur föll af
þeim orðum? Er það af því, að honum er rúna-
ritun svo töm eða jafnframt af því, að hann
hefur ritað eftir rúnariti? Eða er þetta ein-
ungis sérvizka hans? Þessum spurningum verð-
ur víst aldrei svarað með nokkurri vissu.
Víðar hafa menn (B. M. Ó.) talið sig sjá
merki eða líkindi þess, að latínustafa handrit
muni hafa verið skráð eftir rúnariti. í báSum
afritum íslendingabókar (AM 113 A og B fol.)
stendur í 5. kap. orðið „vett vagi“, í öðru „veit
vagi“, sem er auðvitað misritun fyrir vett-
vangi.-) Ef orðið hefði verið skráð rúnaletri,
þá mundi það, einmitt hafa verið skrifað „vet-
vagi“. Afskriftirnar í AM (AM 113 fol.) eru
frá miðri 17. öld, en taldar skrifaðar eftir hand-
riti frá um 1200. Kynni það handrit þá að hafa
verið skrifað eftir eldra rúnariti. Afritarinn
(sira Jón Erlendsson í Villingaholti, d. 1672)3)
sýnist hafa þrætt rithátt þess handrits, sem
hann skrifaði eftir, svo að allar líkur eru til
þess, að í inu forna handriti, sem hann skrif-
aði eftir, hafi einmitt staðið „vett vagi“.
Eiríkur Kjerulf hefur fært ýmislegt til þess,
að fornkvæði vor muni hafa verið rúnum skráð
1) B. M. Ó. Runerne 41.
2) Isl. sögur I Kbh. 1843 369 13. nmgr. Nú má
og vísa til ljósprentunar Kbh. 1930 í útgáfu Finns
Jónssonar af íslendingabók.
3) Síra Jón hyggur sig hafa skrifað íslendinga-
bók eftir „eigin handskrift“ Ara.