Saga - 1953, Qupperneq 42

386
inum nýja meðferðarmanni og eiganda goðorðs
vera mjög nauðsynlegt að hafa einhver skil-
ríki um þingmenn sína. Loks gat þingmanna-
tala mjög breyzt, því að bæði gat goði sagt
þingmann sér afhendan og þingmenn gátu skipt
um goðorðsmann.1)
Þekking rúnaleturs hefur sjálfsagt verið
nægilega mikil og algeng meðal höfðingja lands-
ins og inna betri manna til þess, að þeir gætu
notað það til þess að festa með því mikilsverð
og tormunuð atriði. Úr því að fest voru með
því vísur eða jafnvel löng kvæði, sem þeir vildu
láta munast, hvers vegna skyldu þeir þá ekki
hafa notað það, eftir því sem efni stóðu til,
til þess að festa með því áríðandi og tormunuð
stjórnsýsluatriði? Sá, sem hafði marga og víðs-
vegar dreifða þingmenn hefði þá getað gert
skrá yfir þá, sem þeir svo gátu bætt á þeim,
sem gerðust þingmenn þeirra, en strykað þá út,
sem gengu undan þeim eða dóu. Þegar goðorð
komst í hendur annars manns, þá hefði slík
skrá líka verið nauðsynleg eða að minnsta kosti
mikils virði.
En skipti goðorðsmanna og þingmanna þeirra
tóku til fleiri atriða en nú voru nefnd. I heiðn-
um sið skyldu þingmenn gjalda hoftoll til goða
síns, sem skyldi halda uppi hofum og standa
fyrir blótum.2) Svo sýnist sem goðorðsmanni
hefði verið nauðsynlegt að hafa þingmanna-
skrá og gera merki við þá, sem goldið höfðu
hoftoll hverju sinni.
1) Sjá Grágás III. 617—618.
2) Landnámabók (Rv. 1948) 281, 311.