Saga - 1953, Side 43

387
Skyldur manna og réttindi voru að ýmsu leyti
bundin við fjáreign. Þeir einir voru skyldir til
þingreiðar með goða sínum eða gjalda ella þing-
fararkaup, sem áttu að minnsta kosti skuld-
laust eitt hundrað á hvern þann, er þeim var
skylt að framfæra.1) Á samkomu í hreppi
hverjum hefur verið gengið úr skugga um það
árlega, hverir væru svo efnum búnir. Það hefur
að vonum verið nokkuð breytilegt, en eftir fjár-
eign hvers einstaks varð að haga þingfarar-
kvöð hans og þingfararkaupgreiðslu. Þingmenn
voru, eins og sagt var, dreifðir um marga
hreppa eða gátu verið það. Goðinn hefur því
orðið að hafa greinargerð úr hverjum þeirra
hreppa um fjáreign hvers þingmanns síns, ef
öruggt átti að vera, hverir skyldu svara þess-
um kvöðum. Á vorþingum var það svo ákveðið,
hverir ríða skyldu til alþingis með goða sínum
og hverir skyldu gjalda þingfararkaup. Goða
var þá hægt að merkja við þingmenn sína um
þingreiðarskyldu og skyldu til greiðslu þing-
fararkaups, ef hann hefði haft skrá um þing-
menn sína. Annarskostar hefði hann orðið að
leggja allt slíkt á minnið. En það hefði mörg-
um orðið ofraun eða að minnsta kosti ekki
öruggt.
Á vorþingi skyldu goðar krefja þingmenn
sína farar til alþingis ins næsta. Níundi hver
bóndi, sem þingfararkaupi skyldi gegna, skyldi
ríða til alþingis, en hinir, sem heima sátu,
skyldu gjalda þingfararkaup. Þeir, sem fjöl-
menn goðorð áttu og þingmenn dreifða um stórt
L.
1) Grágás Ia 107, 159—160, II 320.