Morgunblaðið - 30.12.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 2009
✝ Guðmundur CesarMagnússon fædd-
ist á Fáskrúðsfirði 17.
júní 1952. Hann lést
16. desember sl. Hann
var yngstur fjögurra
alsystkina hjónanna
Magnúsar Þórðar
Guðmundssonar, f.
24.2. 1905, d. 27.1.
1955, og Þórlaugar
Bjarnadóttur, f. 28.10.
1918, d. 3.9. 2004. Al-
systkini Ragnar
Magnússon, f. 12.9.
1939, d. 18.6. 1987,
Bjarni Magnússon, f. 16.3. 1943, Jón-
ína Magnúsdóttir, f. 26.7. 1949. Hálf-
systkini Cesars samfeðra eru: Guð-
rún E. Magnúsdóttir, f. 2.10. 1927, d.
31.1.2002, Ásdís Magnúsdóttir, f.
1.10. 1928, d. 31.8. 1973. Hálfsystkini
Cesars sammæðra: Sveinn Rafn
Ingason, f. 12.12. 1955, Hjördís og
Ragnheiður Valgarðsdætur, f. 12.3.
1957, og Jónatan Valgarðsson, f.
23.6. 1958, d. 31.7.
1984.
Eiginkona Cesars er
Oddrún Kristófers-
dóttir, f. 28.1. 1945.
Dætur þeirra eru Arna
Rún Cesarsdóttir, f.
28.7. 1983, og Guð-
björg Krista Cesars-
dóttir, f. 27.2. 1988.
Börn Cesars af fyrri
samböndum eru El-
ísabet S. Guðmunds-
dóttir, f. 24.8. 1971, og
Atli Már Guðmunds-
son, f. 4.12. 1973.
Barnabörnin eru 6, það elsta 9 ára
og það yngsta 9 mánaða.
Guðmundur Cesar ólst upp í Bárð-
ardal til 16 ára aldurs, fór þá til sjós
og stundaði sjómennsku lengst af
ævi sinnar.
Útför Guðmundar Cesars fer fram
frá Víðistaðakirkju í dag, miðviku-
daginn 30. desember 2009, og hefst
athöfnin kl. 13.
Elskulegi pabbi minn.
Þú varst hetja, og ekki bara á
þinni hinstu stundu. Þú varst sterk-
ur og góður og yndislegur pabbi, og
ég á eftir að sakna húmorsins og
hlátursins. Rétt eins og allir þá
hafðir þú þína ókosti en kostir þínir
vógu svo mun meira. Í hverju faðm-
lagi fann maður væntumþykjuna
sem frá þér lá. Þú gerðir alltaf allt
eins vel og þú mögulega gast og ég
er þér svo þakklát fyrir allt það sem
þú gerðir fyrir mig, allar þær stund-
ir sem við sátum saman og spjöll-
uðum um alla heima og geima, rök-
ræðurnar sem enduðu í rifrildum
sem þó að lokum enduðu í hlátra-
sköllum. Ég get ekki lýst þakklæt-
inu sem ég ber í hjarta mér fyrir að
þú hafir bjargað Ívari frá drukknun,
syni mínum frá föðurmissi og mér
frá ástarmissi. Ég elska þig, elsku-
legi pabbi minn, og sakna þín. Þú
varst og ert hetjan mín.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Kveðja,
Krista.
Elsku pabbi.
Að heyra að þú værir farinn frá
okkur var það erfiðasta sem ég hef
þurft að upplifa. Það er enn svo
óraunverulegt. Ég vildi óska að ég
gæti farið aftur til þess dags er ég
kvaddi þig fyrir ferð ykkar Ívars.
Ef ég hefði vitað að þetta væri síð-
asta færi mitt til að faðma þig þá
hefði ég gert það af öllu því sem ég
átti. En áföllin gera víst ekki boð á
undan sér og ég hélt að þetta yrði
bara enn einn túrinn, það hefði aldr-
ei nokkurn tíma hvarflað að mér að
þú kæmir ekki aftur heim. Ég
sakna þess að sjá þig, heyra þig
hlæja, sjá þig brosa, þegar þú held-
ur utan um mig og fullvissar mig
um að allt sé í lagi. Ég vona þó að
þér líði vel hvar sem þú ert nið-
urkominn. Engin orð geta lýst því
hversu erfitt þetta er. Ég á aldrei
eftir að heyra þig segja mér fleiri
sögur, þú varst eins og endalaus
viskubrunnur, vissir ótrúlegustu
hluti um ótrúlegustu hluti. Mér
fannst stórmerkilegt að pabbi minn
vissi svona mikið. Ég hef aldrei,
fyrr en nú, áttað mig á því hversu
mikill maður þú varst. Þú hefur
hjálpað svo mörgum, og haft mikil
áhrif á líf fólks. Þú ert sá albesti
faðir sem nokkur gæti hugsað sér
að eiga. Það er þér að þakka að ég
missti ekki barnið mitt, og því mun
ég aldrei nokkurn tíma gleyma. Við
færum þér þakkir fyrir að færa
þessa mestu fórn lífsins.
Ég elska þig að eilífu.
Arna.
Elsku pabbi minn, hetjan mín og
hetjan okkar allra.
Ekki verður allt eins og maður
hefur ætlað sér. Þú varðst bara 57
ára og áttir svo mörg ár eftir. Ár
sem ég hefði viljað eiga með þér.
Það var svo margt sem við áttum
eftir að segja hvort öðru frá og rök-
ræða, svo margt sem við áttum eftir
að hlæja að og gráta yfir saman.
Afabörnin þín áttu eftir að fara í svo
marga fleiri veiðitúra með þér og fá
að njóta þess að ganga stolt og
örugg við hlið þér.
Ekki verður allt eins og maður
hefur ætlað sér.
Þetta vitum við svo vel bæði tvö.
Þú varst bara átján ára þegar ég
fæddist, en ég veit að þú varst stolt-
ur og góður faðir og gerðir það sem
þú gast. Að eiga ungan pabba hefur
fengið mig til að finnast tíminn vera
nægur.
Ekki verður allt eins og maður
hefur ætlað sér.
Erfiðleikar lífsins hafa sett sín
spor bæði hjá þér og mér og stund-
um hef ég spurt mig hver tilgang-
urinn sé.
Þegar ég horfi á börnin mín, afa-
börnin þín, þá skil ég tilganginn.
Ég lofa þér því, pabbi minn, að
láta alla þína fallegu og góðu eig-
inleika lifa áfram í börnunum mín-
um og mér. Þannig ætla ég að
heiðra, virða og geyma minningu
þína.
Núna ertu hjá Guði, vakir yfir og
leiðbeinir okkur um ókomin ár.
Ég elska þig pabbi, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér.
Elísabet Guðmundsdóttir.
Jæja, kallinn minn, nú ertu farinn
úr þessu efni og kominn yfir í annað,
eins og þú orðaðir það sjálfur við
mig á sínum tíma. En ég vil þakka
þér fyrir allt sem þú gafst mér og
allt sem þú færðir mér. Þegar við
hittumst fyrst töluðum við um
hvernig fjölskyldu þú værir með í
boði. Og þú sagðir við mig að ég
væri velkominn í þína fjölskyldu og
ég þakkaði þér fyrir það rétt eins og
dóttir þín var velkomin í mína fjöl-
skyldu. Þá hvarflaði ekki að mér að
ég myndi gera þig að afa strax.
Ég man líka þegar þú hélst á hon-
um Úlfari Leoni í fyrsta sinn, það
var eins og þú værir með það brot-
hættasta í heimi og þegar þú hélst á
honum sá ég að þú fylltist stolti af
að halda á honum og horfa á hann.
En það sem ég vildi líka segja að þú
varst ekki bara tengdapabbi minn,
því við vorum líka bestu vinir og
starfsfélagar. Við vorum líka saman
í þessu hræðilega slysi sem varð við
Skrúð þar sem þú bjargaðir mér frá
drukknun og fórnaðir sjálfum þér
fyrir mig svo að ég gæti komið syni
mínum, afabarni þínu, upp. En nú
þurfum við að kveðjast, vinur minn
og tengdapabbi, og megi allir drott-
ins englar varðveita þig að eilífu,
amen.
Fjölskylda mín þakkar áhöfn á
Betunni, sjúkradeildinni í Neskaup-
stað, björgunarsveitunum og öllu
þeim sem komu mér og mínum til
aðstoðar á þessum erfiðu stundum,
Guð blessi ykkur öll.
Kveðja,
Ívar Smári.
Hann var sjómaður í húð og hár.
Einhver sá besti í flotanum, enda
hafði hann verið lengur á sjó en á
þurru landi. Hann gaf ekki þumlung
eftir í samjöfnuði við hina aðsóps-
mestu í aðgerð. Og þegar að því
kom að fixa trollið, þegar allt var
slitið í hengsl, stóð honum enginn á
sporði. Það orð fór af honum að
hann væri einn besti netamaður flot-
ans.
Sjómennskan varð hans líf eftir
að hann var rekinn úr framhalds-
skólanum á Laugum um fermingu,
eftir að hafa reynt að binda enda á
það skólahald (eins og nánar er lýst
í Tilhugalífi bls. 349-354). Samt tal-
aði hann fínni ensku en flestir
þeirra, sem áttu að nota það tungu-
mál til að gæta hagsmuna Íslands,
án þess að geta það. Isaak Ashimov
var hans maður í vísindaskáldskap.
Enda gat Sesar lýst himinhvolfinu
yfir halamiðum af einlægari lotn-
ingu en ég hef heyrt aðra gera.
Við vorum eitt sumar saman, há-
setar um borð í stórtogaranum
Snorra Sturlusyni. Hann var 27 og
nýhættur að vera alkóhólisti; ég var
40 og nýhættur að vera skólameist-
ari. Þar hitti skrattinn ömmu sína,
sagði einhver. En þegar hann rétti
mér filterslausa camel og kveikti í
með gullbrydduðum kveikjara að
lokinni hörkuaðgerð í óðafiskiríi á
Halanum, fann ég á mér að upp úr
því þætti ég tækur í bræðralagið.
Það þýddi vináttu fyrir lífstíð.
Löngu seinna upplifði Sesar það
að eiturlyfjabarónar í undirheimum
Reykjavíkur höfðu náð tökum á
dóttur hans. Sesar sagði þeim um-
svifalaust stríð á hendur. Þeir gerðu
honum fyrirsát og misþyrmdu hon-
um – fjórir gegn einum – bleyður
sem þeir voru. En hann lét aldrei
sinn hlut. Hann borgaði það sem
upp var sett til að bjarga lífi dóttur
sinnar, eins og nánar er lýst í bók-
inni: Sigur í hörðum heimi.
Sesari þótti hart til þess að vita að
íslenska ríkið var þess hvorki megn-
ugt að koma lögum yfir glæpamenn-
ina, né heldur að vernda fórnarlömb
fantanna fyrir fjárpynd þeirra og
fólsku. „Í hvers konar þjóðfélagi lif-
um við? Slökkviliðið kemur strax, ef
kviknar í; sjúkrabíllinn kemur strax,
ef einhver slasast og löggan kemur
strax, ef einhver er drepinn. En
þegar fólk lendir í þessari tegund af
lífsháska, þá gerist bara ekki neitt.
Stofnanirnar, sem eiga að sinna
þessum málum, eru ónýtar,“ sagði
Sesar út frá eigin reynslu. Réttar-
ríkið íslenska ræður bara við smá-
krimma, en gefst upp frammi fyrir
bankaræningjum og eiturlyfjabar-
ónum.
Sesar var að byrja nýtt líf, þegar
seinasta brotið reið yfir. Hann hafði
kynnt sér kræklingarækt í Kanada
og var harðákveðinn í, að gera sjó-
eldi á þessu sælkerahnossi að gjald-
eyrisskapandi útflutningsgrein.
Hann var kominn vel á veg, enda
kunni hann á þessu tökin. Tækni-
áhuginn var ósvikinn, getan til að ná
tökum á tækninni var til staðar og
áratuga sjómannsreynsla á Íslands-
miðum, og við strendur Ameríku og
Afríku, stóð fyrir sínu. Hann var að
sækja trillu austur á Vopnafjörð
sem átti að nota í kræklingarækt-
inni. Það var hans seinasta sigling.
Íslands óhamingju verður nú flest
að vopni.
Jón Baldvin Hannibalsson.
Það var erfitt að fá fréttirnar af
andláti þínu. Þó að samskipti okkar
hafi ekki verið mikil síðustu ár
varstu stór hluti af lífi okkar um
nokkurra ára skeið og í kjölfarið
einn stærsti hluti af sögu okkar sem
tónlistarmanna og margra íslenskra
tónlistarmanna þó að fæstir þeirra
viti það. Allt hófst þetta snemma árs
1997 þegar þú og Svanur fenguð
óbilandi trú á okkur sem hljómsveit
og gerðust umboðsmenn okkar. Þú
varst staðráðinn í að ná árangri með
okkur erlendis og lagðir allt kapp á
það. Það var magnþrungið loftið í
hljóðverinu þegar von var á þér í
fyrsta skiptið. Þú gekkst inn og við
sáum að þarna var maður sem kall-
aði ekki allt ömmu sína. Þarna
tókstu þitt fyrsta skref í tónlistar-
heiminn og samstarf okkar var haf-
ið. Gimp gaf út plötu sumarið 1997
sem fékk vægast sagt slæma dóma
en sama hversu langt við fórum nið-
ur við lestur gagnrýnisradda pass-
aðir þú alltaf upp á að við héldum í
trúna á okkur sjálfa. Árið 1999
breyttum við nafninu í Toymachine
og ákváðum að herja meira á útlönd
undir þinni stjórn enda varst þú bú-
inn að koma þér í góð sambönd við
tónlistarbransann erlendis. Tónlist
okkar þyngdist um leið og róðurinn
þyngdist í átt að heimsfrægð. Þú
varst farinn að sá fræjum í Banda-
ríkjunum fyrir okkur sem og aðra.
Okkur líkaði ekki í fyrstu að aðrar
hljómsveitir fengju athygli þína og
upphófust þá fyrstu árekstrar í sam-
starfinu. Málin leystust þó og fyrr
en varði hafðir þú náð að smala sam-
an stórum hóp af útsendurum og
forsvarsmönnum útgáfufyrirtækja
eins og EMI og Roadrunner á tón-
leika sem haldnir voru í Sjallanum á
Akureyri í mars 1999, en þar komu
fram Toymachine og Dead Sea
Apple. Tónleikarnir mörkuðu upp-
haf á viðburði sem við þekkjum sem
Iceland Airwaves í dag. Eftir tón-
leikana kom sú hugmynd upp milli
þín, Svans og Harry Poloner að
sniðugt væri að halda árlega hátíð á
Íslandi þar sem íslenskir tónlistar-
menn fengu tækifæri á að koma
sinni tónlist á framfæri fyrir framan
álíka hóp og þú smalaðir til Akur-
eyrar. Hugmyndin þróaðist áfram
og í október 1999 var fyrsta Iceland
Airwaves-hátíðin orðin að veruleika
undir stjórn annarra manna. Toy-
machine kom þar fram og var boðið
til New York í kjölfarið í nóvember
1999. Þér hafði tekist að koma Ak-
ureyskri hljómsveit úr bílskúrnum
og upp á svið hins goðsagnakennda
CBGB’S. Þessi ferð var upphafið á
endinum á okkar samleið. Margt fór
úrskeiðis og mannlegir brestir hjá
okkur og þér varð hljómsveitinni að
falli. Þú fékkst aldrei viðurkennt op-
inberlega hvað þú gerðir fyrir ís-
lenska tónlist en við vitum að þú
þráðir það en sóttist ekki eftir því.
Við töluðum oft um að hafa samband
og gera upp fortíðina. Við vildum
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur. Við lítum á þessa minn-
ingu sem fyrsta skref okkar í upp-
gjöri við þig. Næstu skref verða tek-
in á komandi ári þar sem við munum
berjast fyrir þína hönd og fá störf
þín viðurkennd. Þú varst sannarlega
skipstjórinn í brúnni í okkar sam-
starfi og kvaddir þennan heim á
sama hátt því sannir skipstjórar yf-
irgefa ekki sökkvandi skip. Guð
blessi minningu þína.
Atli Hergeirsson, Baldvin
Zóphoníasson, Jens Ólafs-
son, Kristján Örnólfsson og
Svanur Zóphoníasson.
Guðmundur Sesar var tvö sumur
við grásleppuveiðar í Selárdal hjá
föður mínum Ólafi Hannibalssyni.
Þetta var líklega sumrin 1984 og
1985. Fyrra sumarið var hann ein-
samall en hið síðara voru Oddrún
kona hans og Arna Rún, dóttir
þeirra, einnig búsettar hjá okkur
feðginum.
Sesar var sögumaður mikill og
var það hin besta skemmtun og
fróðleg líka fyrir mig óharðnaðan
unglinginn að hlusta á sögur hans
enda var Sesar sigldur maður í bók-
staflegri og óbókstaflegri merkingu
þess hugtaks. Einna eftirminnileg-
astar eru sögur hans af eigin hrak-
förum, svo sem þeirri er hann var
nýkominn til Eyja á vertíð þegar
eldgos hófst. Þegar bankað var upp
á hjá honum um miðja nótt og æpt
fyrir framan hurðina: „Það er farið
að gjósa,“ taldi hann að verið væri
að gera at í sér, þar sem hann var
nýr í verbúðinni. Hann sneri sér því
bara á hina hliðina og sofnaði aftur
en var vakinn skömmu síðar af lag-
anna vörðum sem voru að ganga úr
skugga um að allir hefðu yfirgefið
verbúðina.
Ég man að Sesar ræddi líka um
hina nýstofnuðu fjölskyldu sína,
uppeldismál og hvernig hann sæi
framtíðina fyrir sér. Hann vonaði að
þau Oddrún myndu eignast annað
barn og það varð. Hann var óhrædd-
ur við að ræða hinar „mjúku“ hliðar
lífsins þótt hann teldist „harðjaxl“
hinn mesti.
Ég fór nokkrum sinnum á sjóinn
með Sesari. Minnisstæðast er þegar
við fórum á smokkfiskveiðar.
Smokkfiskur hafði ekki sést í Arn-
arfirði árum saman en um mitt sum-
ar fylltist fjörðurinn af smokki. Við
héldum út í nóttina, þar sem þá var
helst veiðivon, með þar til gerða
öngla og ég stóð við borðstokkinn og
reyndi að ná þeim sem ég sá við yf-
irborðið en það ku ekki vera rétt
veiðiaðferð. Það var bátur við bát og
mikil stemning, veðrið yndislegt og
sólarlagið eins og það gerist falleg-
ast við Arnarfjörðinn. Við veiddum
hvort sinn fiskinn. Rétt áður en við
sigldum inn til lendingar bilaði vélin,
úti fyrir Krókshausnum í Selárdal.
Ég sofnaði stuttu síðar en vaknaði
þegar vélin hrökk í gang, líklega að
tveimur klukkustundum liðnum.
Sesar hafði greinilega gott lag á vél-
um og við lentum örugglega.
Ég votta Oddrúnu og öðrum ást-
vinum Sesars mína dýpstu samúð.
Kristín Ólafsdóttir.
Guðmundur Cesar
Magnússon
Það er komið að
kveðjustund. Við
kveðjum kæra vin-
konu og leikfimisyst-
ur til margar ára,
hana Ingu, sem fallin
er frá svo óvænt og allt of
snemma.
Það var fyrir 22 árum að hún
mætti í fyrsta leikfimitímann, hæg-
lát og virðuleg með kímni í augum.
Hún valdi sér stað í leikfimisaln-
um, þar sem hún stóð ætíð síðan.
Enginn vogaði sér í plássið hennar
Ingu, aftast í salnum við gluggann,
það var hennar staður. Hún var
einnig stofnfélagi í gönguklúbbn-
um okkar, Fjallafreyjum, þar sem
útivist og göngur eru í hávegum
hafðar, og þótt Inga tæki ekki mik-
inn þátt í göngunum okkar síðustu
árin, voru útivist, hreyfing og nátt-
úran hennar líf og yndi og ófáar
golfferðirnar fór hún erlendis með
fjölskyldu sinni. Inga hafði ákafleg
Ingibjörg Gísladóttir
✝ Ingibjörg Gísla-dóttir fæddist 10.
september 1934. Hún
andaðist 7. desember
síðastliðinn.
Útför Ingibjargar
fór fram frá Víði-
staðakirkju 16. des-
ember 2009.
góða og hlýja nær-
veru. Hún var um-
vefjandi fjölskyldu-
kona sem var vakin
og sofin yfir velferð
afkomendanna. Við í
leikfimihópnum
hennar nutum líka
góðs af hennar hlýju
kímni og væntum-
þykju. Við kveðjum
hana með söknuði og
biðjum henni Guðs-
blessunar í nýjum
heimkynnum. Við vit-
um að hún á eftir að
kíkja til okkar í leikfimisalinn og
vaka yfir fólkinu sínu, þótt hún sé
farin héðan.
Elsku Hjördís og fjölskylda. Guð
blessi ykkur og við vottum ykkur
öllum okkar innilegustu samúð.
Minningin um góða konu lifir.
Í minningu mætrar konu
margt um hugann fer.
Eitt líf með gleði og vonum,
úr heimi er farið hér.
Ég bið að hana taki
og geymi í faðmi sér,
Sá er yfir vakir
og heyrir allt og sér.
(Sv. G.)
Fyrir hönd Fjallafreyja,
Sigríður Skúladóttir.