SunnudagsMogginn - 10.01.2010, Blaðsíða 14

14 10. janúar 2010
G
ísli, þú verður að fara og hitta leikstjóra á eft-
ir. Hann gæti verið með hlutverk í bíómynd
handa þér.“
„Ég hef engan tíma til þess.“
„Jú, þú verður að fara. Þetta er mjög mikilvægt.“
„Jæja, ég skýst þá á mótorhjólinu í hádeginu.“
Þetta símtal átti Gísli Örn Garðarsson efnislega við um-
boðsmann sinn snemma árs 2008. Gísli var að leikstýra
Ást, söngleik þeirra Víkings Kristjánssonar, í Lundúnum
og mátti ekkert vera að því að hitta einhvern leikstjóra.
Hann lét sig þó hafa það eftir fortölur umboðsmannsins.
Fundum þeirra bar saman á ónefndu hóteli. Leikstjór-
inn kynnti sig en Gísli náði ekki nafninu enda er hann, að
eigin sögn, alltaf svo utan við sig. Það gilti raunar einu,
hann gerði ekki ráð fyrir að myndin væri merkileg.
Það kjaftaði hver tuska á leikstjóranum sem kvaðst
vera að jafna sig eftir mesta flopp ferilsins, Love in the
Time of Cholera. „Samt vill Jerry Bruckheimer að ég geri
þessa nýju hasarmynd, Prince of Persia: The Sands of
Time, fyrir sig. Veistu eitthvað um þessa mynd? Jake
Gyllenhaal verður þarna og Ben Kingsley. Hefurðu
áhuga?“
Nú runnu tvær grímur á Gísla. Bruckheimer, Gyl-
lenhaal, Kingsley. „Við erum að tala um alvöru mynd,“
hugsaði hann með sér. „Hvaða gaur er þetta eiginlega?“
Gerði Four Weddings....
Hann kunni ekki við að spyrja en viðmælandi hans var
enginn annar en breski leikstjórinn Mike Newell sem
meðal annars gerði Four Weddings and a Funeral, Don-
nie Brasco og Harry Potter and the Goblet of Fire. Sumsé
„big time“ gaur.
Eitthvað virðist Newell líka hafa verið utan við sig
þetta hádegi því hann fór skyndilega að horfa rannsak-
andi á Gísla. „Heyrðu, hef ég ekki séð þig einhvers stað-
ar? Varstu ekki í einhverju leikriti hérna í Lundúnum?
Rómeó og Júlíu?“
„Já, ég lék Rómeó.“
„Hvur andskotinn. Það er besta leikhús sem ég hef séð
á ævinni. Þú ert ráðinn.“
„Er ég ráðinn? Þarf ég ekki að fara í prufu?“
„Nei, þú verður í myndinni. Við hringjum í þig þegar
tökur hefjast.“
Gísla leið eins og hann væri staddur í ljósaskiptunum
þegar hann sneri sér aftur að Ástinni. „Hvað hafði eig-
inlega gerst?“
Við sendum bíl eftir þér
En Newell er greinilega maður orða sinna. Skömmu síðar
var hringt í Gísla og hann spurður hvort hann gæti komið
til Madrídar til að velja sér hest fyrir myndina.
„Tja, ég er hérna í Noregi.“
„Ekkert mál. Við sendum bíl eftir þér.“
Þar með var Gísli kominn um borð í rússíbanann.
Hollywood-rússíbanann. Frá Madríd lá leið hans til
Lundúna og þaðan til Marokkó. Honum var útvegaður
einkaþjálfari til að æfa skylmingar. Sá sami og heldur
Daniel Craig við efnið. James Bond, þið vitið...
Gísli segir fagmennsku hafa ráðið ríkjum við gerð
Prince of Persia. Menn hafi hvergi haldið aftur af sér.
„Þetta er mynd af þeirri stærð að hún hefur algjöran for-
gang. Leikarar gera yfirleitt ekkert annað meðan á tökum
stendur. Að íslenskum sið var ég með aðrar skuldbind-
ingar en reyndi að hliðra til eins og hægt var. Ég gat þó
ekki gefið allt upp á bátinn, var t.d. að æfa Don John á
sama tíma og Hamskiptin voru líka út um allt, en sem
betur fer er snillingurinn Björn Thors stundum að
stökkva inn á móti mér þar. En mér tókst að vinna fram-
leiðendur myndarinnar á mitt íslenska „þetta reddast“
band. Þeir sýndu mér meiri skilning en ég hefði kannski
búist við. En auðvitað gekk myndin fyrir. Maður vill
vanda sig eins og hægt er þegar svona tækifæri gefst. Og í
öllu sem maður gerir.“
Í 43 stiga hita í Sahara
Gísli fékk ekki ofbirtu í augun andspænis stjörnunum.
„Auðvitað var þetta stundum nett súrrealískt. Að vera
allt í einu að hanga með Kingsley og Gyllenhaal á hverj-
um degi enda er Ben holdgervingur Gandhi. Þeir eru
báðir mjög góðir leikarar. Sir Ben var svolítið til baka í
fyrstu en þegar hann áttaði sig á því að ég er í grunninn
leikhúsmaður breyttist viðmótið kannski aðeins. Við
vorum á leið með Woyzeck til BAM í New York á þessum
tíma og honum þótti mikið til þess koma. Enda hefur
hann leikið þar sjálfur.“
Hann ber Gyllenhaal líka vel söguna. „Jake er fínn
strákur. Ósköp venjulegur náungi og duglegur leikari.
Upp til hópa eru þetta vinnusamir menn. Fagmenn fram í
fingurgóma. Leikarar þurfa líka að vera það þegar þeir
eru látnir hlaupa með þunga hluti á bakinu í 43 stiga hita
í miðri Sahara.“
Haldi einhver að Hollywood-leikarar séu ekki með
rulluna sína á hreinu er það misskilningur. „Maður hefur
heyrt ýmsar sögur af Marlon Brando og þessum körlum
en þarna kunnu allir textann sinn upp á tíu. Rak aldrei í
vörðurnar. Það var ánægjulegt að upplifa að Hollywood-
leikarar eru líka duglegir leikarar.“
Af öðrum leikurum í Prince of Persia má nefna Gemmu
Arterton og Alfred Molina.
Gísli hefur ekki séð myndina og veit ekki hversu
veigamikið hlutverk hans verður á endanum. „Eina sem
ég veit er að hlutverkið er fyrirferðamikið í handritinu og
ég lék í fullt af senum. Mér bregður líka fyrir í „trailern-
um“. Samt veit maður aldrei. Kannski sést ég bara í mý-
flugumynd þegar upp er staðið,“ segir hann hlæjandi.
Ekki á hverjum degi
Prince of Persia verður frumsýnd í Hollywood 28. maí
næstkomandi og stefnir Gísli að því að vera viðstaddur.
„Verður maður ekki að gera það? Það er ekki á hverjum
degi sem maður er í Hollywood-mynd,“ segir hann hlæj-
andi. „Annars var ég búinn að lofa að vera með Rómeó og
Júlíu hérna í Borgarleikhúsinu í vor. Við hljótum að finna
einhverja lausn á þessu.“
Á þessu stigi málsins hefur Gísli ekki hugmynd um
hvaða þýðingu Prince of Persia hefur fyrir feril hans. „Ég
geri mér enga grein fyrir því hvað gæti gerst í kjölfarið
eða hvort það gerist yfir höfuð eitthvað. Enda er alltaf
verið að spyrja mig: „Og hvað svo?“ Og ég svara: „Ég er
búinn að leika í Hollywood-mynd. Þetta var það,“ segir
Gísli sem búinn er að semja um að vera með í tveimur
framhaldsmyndum verði þær gerðar. Það veltur á því
hvernig þessari verður tekið.
„Auðvitað er gaman að þessu. Eins og að vinna í lottó-
inu. Svo spilar maður bara áfram í rólegheitum.“
Gísli viðurkennir að hann væri til í að leika í fleiri
Hollywoodmyndum, hver myndi svo sem slá hendinni á
móti því, en myndi það eitt og sér svala hans listræna
metnaði? Svarið er einfalt. „Nei, það myndi ekki gera
það. Ég vil vera áfram í leikhúsinu og þrífst einstaklega
vel í umhverfinu sem við búum við hér heima. Það eru
svo margir flinkir hérna. Góðar fyrirmyndir á hverju
strái. Þar fyrir utan er ég vinnualki dauðans og það á illa
við mig að vera kyrrsettur í þrjá mánuði á hótelherbergi í
Marokkó!“
Eins og að fara á heilsuhæli
Talandi um vinnugleði þá viðurkennir Gísli að eftir á að
hyggja hafi hann haft gott af því að leika í Prince of
Persia. Myndin hafi þvingað hann til að slaka á. „Þetta
var eins og að fara á heilsuhæli. Eða sumarbúðir. Meðan
ég var að skylmast þarna úti leið mér stundum eins og ég
væri staddur á Úlfljótsvatni,“ segir hann hlæjandi. „Ann-
ars má ég ekki hafa of mikinn tíma til að velta vöngum,
þá fæ ég bara of margar hugmyndir!“
Menn verða seint loðnir um lófana af leiklist á Íslandi
og Gísli staðfestir að hann hafi fengið meira í sinn hlut í
Hollywood en fyrir að setja Rómeó og Júlíu upp í hjá-
verkum á sínum tíma. „Pabbi var vanur að segja við mig:
„Gísli minn, mér er sama hvað þú gerir. Farðu bara ekki í
leikarann eða bóndann. Þá þarf ég að sjá fyrir þér það
sem eftir er.“ Þetta hefur gengið ágætlega og ég hef meira
að segja getað boðið foreldrum mínum á sýningar okkar í
útlöndum. Það hefur verið mjög gaman enda hafa þau
stutt mig með ráðum og dáð. Ég er þeim óendanlega
þakklátur og vona að pabbi sé búinn að átta sig á því að
þetta er ekki bara einhver vitleysa.“
Eins og
á Úlfljótsvatni
Gísli Örn Garðarsson í hlutverki illmennisins The Vizier í kvikmyndinni Prince of Persia: The Sands of Time.
Jake Gyllenhaal Ben Kingsley
Auðvitað var þetta
stundum nett súr-
realískt. Að vera
allt í einu að hanga með
Kingsley og Gyllenhaal
á hverjum degi enda er
Ben holdgervingur
Gandhi. Þeir eru báðir
mjög góðir leikarar.