SunnudagsMogginn - 14.03.2010, Blaðsíða 28

28 14. mars 2010
F
arðu nú að hætta að geifla þig, þetta er orðið
fínt! En Gráni gamli hélt áfram og geiflaði sig á
alla kanta. Gráni var gamall færeyskur hestur.
Ég var á ferð í Fugley og hafði gengið yfir fjall-
veginn að Hattarvík, gamall maður var að dunda sér í
jarðvinnu bak við kirkjuna og var að fara að gefa kind-
unum sínum. Við spjölluðum saman dágóða stund og vel
fór á með okkur. Ég held að ég hafi aldrei hitt Færeying
sem er með leiðindi. Færeyingar eru frábært fólk og
bestu vinir Íslendinga. Gamli maðurinn rölti síðan inn til
sín að sækja sólgleraugu, það var svo bjart, og við Gráni
gamli spjölluðum saman á meðan.
Ég var með ópal í vasanum og Gráni gamli vildi fá líka,
stakk hausnum ofan í vasann á úlpunni minni og fékk
sér sjálfur. Við smjöttuðum á ópalinu og það festist í
tönnunum á Grána. Hann geiflaði sig í allar áttir og
reyndi að losna við ópalið úr tönnunum. Ég veit ekki
hvort hestar mega borða ópal. Þegar hestur geiflar sig
svona virkar það á ljósmynd eins og hann sé að hlæja.
Ég stóð í sömu sporunum og myndaði hestinn. Hann
horfði á skófluna og kíkti svo á jarðraskið og hló að öllu
saman eins og verið væri að gera eitthvað fáránlegt. Ég
skemmti mér konunglega og sá fyrir mér myndaröð, en
gamanið kárnaði fljótt því Gráni gamli hætti alls ekkert
að hlæja og nú var stutt í að gamli maðurinn kæmi út
aftur. Það yrði hálfneyðarlegt fyrir mig að útskýra af
hverju hesturinn væri að geifla sig. Ég reyndi að ná ópal-
inu úr tönninni á Grána. Stakk hendinni upp í hann en
hann vildi ekki leyfa mér að taka það. Það voru að renna
á mig tvær grímur því nú sá ég hvar gamli maðurinn
nálgaðist okkur á hægu rölti, ég tróð grasi upp í Grána
og vonaði að ópalið losnaði. Allt kom fyrir ekki.
Gamli maðurinn kom til mín og sagði mér sögur frá
Færeyjum, hesturinn hló og geiflaði sig áfram og ég var
eiginlega tilbúinn að útskýra fyrir gamla manninum af
hverju hann léti svona. Hann horfði á hestinn sem geifl-
aðist til og frá en tók ekki eftir neinu. „Ég fann ekki sól-
gleraugun mín,“ sagði hann síðan. „Þannig að ég er með
þessi gulu barnasólgleraugu úr plasti. Ég var nefnilega í
augnaðgerð og sé eiginlega ekkert.“
Mér létti stórlega og við röltum að litlum kofa þar sem
hann dró fram hvíta fötu með einhverju korni. Mokaði
aðeins ofan af korninu, þar var handfang sem hann lyfti
upp og undir lokinu dró hann upp vínflösku og opnaði.
„Skalt tuu hafa einn?“ spurði hann. Nei, takk, ég drekk
eiginlega aldrei. Sama og þegið. „Systir mín vill ekki að
ég fái mér snafs þannig að ég fel bara flöskuna hér ofan í
fóðurbætinum,“ sagði hann og glotti. Það var svipaður
prakkarasvipur á gamla manninum og hestinum!
Ég var í þorpinu í fimm daga og rölti við hjá þeim
gamla á hverjum degi. Það var alltaf gaman að hitta
hann og hlusta á sögurnar. Ég fékk mér snafs hjá honum
á þriðja degi – vildi ekki móðga hann – og spurði hvort
ég mætti ekki taka af honum mynd.
„Jú, tað er sko í lagi,“ svaraði hann. „Ég held ég sé
betri vinstra megin.“ Það eru liðin um sextán ár síðan ég
tók þessar myndir. Gamli maðurinn var rúmlega átt-
ræður og mér fannst eins og hann mundi lifa að eilífu.
Svo sprækur var hann.
Talandi
hestur í
Færeyjum
Fyrir sextán árum hitti ég öð-
lingana Grána gamla og aldr-
aðan eiganda hans í Fugley.
Ætli hestar megi annars fá ópal?
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson rax@mbl.is