SunnudagsMogginn - 06.03.2011, Blaðsíða 14

krafts hófst fyrir alvöru. „Árni Þórarinsson rithöfundur
hafði umsjón með helgarblaði Vísis á þessum tíma og
hann fékk mig fljótlega í allskonar uppákomur í blaðinu.
Lét mig standa með gjallarhorn á kassa og halda ræður og
selja fólki hestabrauð, svo eitthvað sé nefnt. Ég fékk
mikla útrás í þessu, kom fram og fíflaðist. Eitt leiddi af
öðru og Ólafur Ragnarsson, sem hafði unnið mikið í sjón-
varpinu, fékk mig þangað til að hrekkja fólk með falinni
myndavél. Ég var gerður út með tjald og látinn banka
upp á hjá fólki og spyrja um leyfi til að tjalda í garðinum
hjá því. Þetta vakti mikla kátínu.“
Nú var Magnús kominn á bragðið. Skömmu síðar var
hann staddur á árshátíð Blaðamannafélags Íslands og
rakst á Ágúst Guðmundsson, sem var nýkominn heim úr
kvikmyndagerðarnámi, á barnum. „Við fórum að tala um
kvikmyndir, ég sagði honum frá áhuga mínum og lauk
spjallinu með þeim orðum að ég væri alltaf til í tuskið
hefði hann hlutverk handa mér. Ég átti svo sem ekki von
á að neitt kæmi út úr þessu en þremur mánuðum seinna
hringdi Ágúst og bauð mér hlutverk í stuttmyndinni Lít-
illi þúfu.“
Situr sveltandi kráka
Magnús hefur raunar alltaf verið sinn eigin umboðs-
maður og aldrei talið eftir sér að taka upp símann eða
minna á sig með öðrum hætti. „Eflaust þykir einhverjum
þetta hallærislegt en ég hef alltaf hugsað sem svo: Situr
sveltandi kráka. Mig langar að leika og þess vegna býð ég
fram krafta mína. Hversu margir leikarar ætli sitji heima
og bíði eftir símtali?“
Það er gömul saga og ný að lítil þúfa velti oft þungu
hlassi og það á líka við hér. „Þarna er eitthvað að gerast,
hugsaði ég með mér. Þetta gekk vel og í kjölfarið komu
fleiri tilboð um leik í kvikmyndum. Hrafn Gunnlaugsson
sá Litla þúfu og bauð mér hlutverk í Óðali feðranna og
Gústi í Landi og sonum. Ég hafði skyndilega sogast inn í
íslenska kvikmyndavorið.“
Með Magnúsi í Óðali feðranna lék kona sem var tengd
Leikfélagi Kópavogs (LK). Dag einn spurði hún Magnús
hvort hann hefði ekki áhuga á að leika á sviði. Það hélt
hann nú. Konan bauð Magnúsi þá að kíkja á æfingu hjá
LK og lesa aðalhlutverkið í nýju leikriti, Þorláki þreytta, á
móti leikhópnum en leikstjóri var Guðrún Þ. Stephensen.
„Eftir samlesturinn var ég beðinn að taka hlutverkið að
mér sem ég og gerði. Þegar ég spurði menn hversu lengi
þeir reiknuðu með að sýningin gengi var talað um fimm
til tíu skipti. Þegar upp var staðið urðu sýningarnar 85
fyrir fullu húsi. Þetta vakti nokkra öfund hjá atvinnuleik-
húsunum enda gekk engin sýning svona lengi þar á þess-
um tíma.“
Þennan kósa verð ég að fá!
Einn hinna fjölmörgu sem sáu Þorlák þreytta var Ragnar
Bjarnason söngvari. „Þennan kósa verð ég að fá í Sum-
argleðina,“ hugsaði hann með sér. Hringdi í Magnús.
„Fyrst hélt ég að þetta væri símaat og bað um tíma til að
hugsa málið. Hringdi svo aftur og þetta var í raun og veru
Raggi Bjarna,“ rifjar Magnús upp hlæjandi.
Þar með hófst tíu ára ævintýri með skemmtunum vítt
og breitt um landið. Magnús þarf aðeins eitt orð til að lýsa
þeirri upplifun: „Stórkostleg!“
Magnús skóp marga óborganlega karaktera í Sum-
argleðinni, þeirra frægastir eru líklega Prins Póló og
Bjössi bolla.
„Ég fitnaði mikið eftir að ég hætti í handboltanum og Má ég tjalda í garðinum hjá þér?
Handboltamarkvörðurinn Magnús í essinu sínu.
Prins Póló gerði
garðinn frægan
árið 1981.
Jón Páll Sigmarsson og Bjössi bolla bregða á leik.
Með Ómari Ragnarssyni og Bessa Bjarnasyni í Sumargleðinni. Það var jafnan stutt í hláturinn.
14 6. mars 2011