SunnudagsMogginn - 06.03.2011, Blaðsíða 39

6. mars 2011 39
J
æja, nú er aldeilis lag fyrir íslenskar konur að láta sér
vaxa myndarlegt kviðskegg. Hinn margfrægi Mottu-
mars er kominn á stjá og nánast hvur kjaftur sem karl-
kyns er á ísaköldu landi lætur sína grön spretta frjálst.
Allir hinir kjaftarnir, þessir kvenkyns, ættu því hiklaust að
rjúka til og taka þátt í eitursnjalla rímátakinu Rottumars, og
safna hári á lífbein sín til að sýna körlunum stuðning í verki.
Reyndar er sá stuðningur eðli málsins samkvæmt ekki eins
sýnilegur og loðnan í andlitum karlanna. En það gerir þetta
bara enn skemmtilegra.
Til dæmis gætu konur notað sína
huldu rottu sem agn þegar farið er
á veiðar. Þegar þær hafa varpað út
veiðarfærunum með augnaráði,
líkamsbeitingu eða einhverju
öðru, mætti taka hælkrók á þeim
sem í netið flækist og spyrja:
Má bjóða yður að koma með
mér heim og skoða sætu rottuna
mína?
Það þykir væntanlega forvitnilegt
fyrir þá menn sem á okkar firrtu og
hárlausu tímum hafa kannski aldrei
fengið að gramsa í kafloðnu klofi, af því „normið“ er að kyn-
þroska konur skafi af sér hvert strá sem vex á þeirra æxl-
unarfærum.
Flestir virðast hafa gleymt því að skapahárin voru sköpuð af
því þau hafa tilgang. Þau eru til varnar og hlífðar þessu við-
kvæma svæði.
Hvaða þjónkun er það við einhverja afbakaða ímynd að láta
brasilíuvaxa stellið (með öllum þeim sársauka sem því fylgir)
og líta út eins og ókynþroska barn?
Brúsklausar konur eru eins og hvert annað geldneyti.
Ekki er það sérlega skemmtilegt að fara í sturtu í ræktinni
eða sundlaugunum og sjá nánast upp í kviðarhol á öllum kon-
unum sem þar spranga um með sínar galopnu og allsberu pík-
ur. Maður sárkennir til með beruðum innri skapabörmum
sem æpa í varnarleysi sínu á hvern þann sem fyrir verður.
Þurfa menn ekki að byrja að læra upp á nýtt að elska nátt-
úrulega pelsklædd kynfæri kvenna?
Hættum að hlusta á Gils með sinn hárlausa áróður og rak-
vélina á lofti öllum stundum.
Rísum upp gegn vaxbrúðuáráttunni.
Við erum lifandi en ekki úr plasti.
Við erum með hár af því að við þurfum þess.
Vissulega er full ástæða til að láta óræktina ekki fara úr
böndunum, frekar en í annarri garðrækt, það þarf að snyrta
og nostra við sína píkutorfu.
Bjóðum rottuna velkomna.
Klöppum gæludýrinu loðna.
Ætli Marilyn hafi lumað á almennilegum brúsk undir lakinu?
Konunnar
kviðskegg
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
’
Þurfa
menn
ekki að
byrja að læra
upp á nýtt að
elska nátt-
úrulega pels-
klædd kynfæri
kvenna?
Á fyrstu áratugum tuttugustu aldarinnar þóttust margir hafa
fundið fyrirmyndaríkið og var Halldór einn þeirra. Hann sá roðann í
austri og batt trúss sitt við kommúnismann. Lofaði þjóðskipulag í
Sovétríkjunum eins og lesa má um í Gerska ævintýrinu. Í fyllingu
tímans gekk skáldið svo af trúnni og gerði upp við sína pólitísku for-
tíð í bókinni Skáldatíma sem út kom 1963. Má segja að með því upp-
gjöri hafi Laxness öðlast þá viðurkenningu meðal þjóðarinnar sem
honum bara, sem Nóbelsverðlaunahafi í bókmenntum og kominn á
bekk með höfuðskáldum heimsins.
Skáldið á Gljúfrasteini var maður sem stakk í stúf. Í safni Morg-
unblaðsins er fjöldi mynda af Halldóri þar sem hann ber jafnan svip-
mót heimsborgarans. Það er eðlilegt; ungur fór Halldór um veröld
víða, leitaði hugmynda í bækur sínar – sem hafa verið komið út í
meira en 500 útgáfum og á 43 tungumálum auk móðurmálsins.
Halldór Laxnes lét mjög að sér kveða í þjóðfélagsumræðu. Á gaml-
ársdag 1970 birti Morgunblaðið grein hans, Hernaðurinn gegn land-
inu, en tilefnið voru hugmyndir á þeim tíma um framkvæmdir í Laxá
og Þjórsárverum. Greinin bjó yfir kraftbirtingarhljómi og var ef til
vill upphaf tilfinningarheitrar umræðu um umhverfismál á Íslandi.
Margir hafa um fjallað um kynni sín af Halldóri Laxness, til að
mynda Sveinn Einarsson leikstjóri í bókinni Nærmynd af Nób-
elskáldi, þar sem segir um skáldið „Það var ekki nóg með að hann
gæti verið allra manna skemmtilegastur, þegar svo bar undir, heldur
var hugsun hans með allt öðrum hætti en flestra eða allra annara
manna. Ég hef engan mann þekkt eins lausan við hversdagslega
vanahugsun,“ segir Sveinn.
Sigurður Bogi Sævarsson sbs@mbl.is
’
Ég hef engan
mann þekkt
eins lausan
við hversdagslega
vanahugsun
Sveinn Einarsson
Of gömul yfir þrítugu
Jane Russell fæddist árið 1921 og fram að tvítugu lagði
hún stund á píanónám, gekk í leiklistarskóla og
sinnti fyrirsætustörfum. Hún fékk sjö ára samning
hjá kvikmyndarisanum Howard Hughes árið 1940 og
varð snemma kyntákn í Hollywood, plakat af henni
liggjandi þokkafullri í heysátu var vinsælt meðal
hermanna í seinni heimsstyrjöldinni og það varð
frægt er Bob Hope kynnti hana sem „hina tvö og
sönnu Jane Russell.“
Russell átti það sammerkt með mörgum skærustu
stjörnum Hollywood að vera marggift, en það má þó
teljast óvenjulegt að hún lifði tvo af þremur eig-
inmönnum sínum. Hún giftist þrisvar, fyrst amer-
ískri fótboltahetju Bob Waterfield, síðan leikaranum
Roger Barrett og þegar hann féll frá fasteignasalanum
John Calvin Peoples.
Á meðal mótleikara á kvikmyndaferlinum voru
Robert Mitchum, Groucho Mark, Vincent Price, Bob
Hope og Frank Sinatra, en lag þeirra Kisses and Tears
varð vinsælt. Það varð brátt um leikferilinn þegar
Russell komst á miðjan aldur og síðar var hún spurð
hvers vegna hún hefði hætt að leika í kvikmyndum.
„Vegna þess að ég var að verða of gömul. Á þeim
tíma var ekki í boði fyrir leikkonur að halda áfram að
leika ef þær voru komnar yfir þrítugt.“
REUTERS
’
Kvikmyndaeftirlitið vestra
taldi að brjóstaskoran væri
of sýnileg þegar hún hallaði
sér yfir særða kúrekahetjuna til
að breiða teppið yfir hana.
Jane Russell og Marilyn Monroe í hlut-
verkum sínum í Herramenn kjósa ljóskur.
Ný fimm punda mynt
verður gefin út í til-
efni af brúðkaupi Vil-
hjálms prins og unn-
ustu hans Kate
Middleton, sem fram
fer í næsta mánuði.
Ekki er allt gull sem
glóir, því 5 punda
myntin mun kosta 9,99 pund. Á henni er vanga-
svipur Vilhjálms og Kötu. Og fylgir sögunni að Vil-
hjálmur, Elísabet Bretadrottning og ríkisstjórnin
hafi gefið vilyrði sitt fyrir útgáfunni, ekkert er getið
um Kötu.
Brúðhjónin á mynt
Hnefaleikakappinn
Mike Tyson heldur á
dúfu við tökur á sex
heimildarþáttum sem
nefnast „Taking on Ty-
son. Hann segir að dúf-
ur hafi verið fyrsta ástin
í lífi sínu, en hann hafi
leitað athvarfs hjá þeim
er honum var strítt á
unga aldri í hörðu götu-
lífinu í Brooklyn. Seinna hafi fuglar fært honum frið
og innri ró fyrir og eftir nokkra af tvísýnustu bardög-
um sínum í hnefaleikahringnum.
Dúfurnar í lífi Tysons