SunnudagsMogginn - 06.03.2011, Blaðsíða 25

6. mars 2011 25
Eftir að hafa farið í fimm daga veiðiferð út á ísröndina og
komið til baka að húsi veiðimannsins, þar sem litli hvolp-
urinn lá beinfrosinn í snjónum dáinn, spurði ég veiðimanninn
af hverju hann hefði ekki reynt að bjarga lífi hans og hjálpað
honum yfir erfiðasta hjallann fyrstu dagana.
Svarið var einfalt: Ef hann lifir ekki þetta kuldaskeið af eins
og hinir hvolparnir verður hann alltaf minnimáttar og hálf-
gerður aumingi sem verður aldrei nógu sterkur til þess að
verða sleðahundur. Þetta er hart líf, hann verður að spjara sig
sjálfur!
Litlu bófarnir á Diskóeyju eru dæmi um sleðahunda sem lifa
af og bjarga sér sjálfir, lífið er skemmtilegt hjá þeim þar sem
þeir veltast um og leika sér. Svo tekur alvaran við. Alvara lífs-
ins getur líka verið skemmtileg hjá þeim, að draga sleða, öll
spennan við veiðar úti á hafísnum, þar sem frelsið réð ríkjum
í árhundruð þar til reglugerðasnatinn tók sér vald og hefur
nánast eyðilagt líf og frelsi veiðimannsins.
Það væri gott fyrir framtíðina og svo mörg svið lífsins að
menn þroskist og sjái hvernig lífið raunverulega er í stað
endalausra rangra ákvarðana. Litli hvolpurinn sem fraus í hel
átti ekki að geta orðið sleðahundur, en það hefði reglugerðas-
natinn ekki getað orðið heldur, lífið er öðruvísi í ylnum við
skrifborðið í vernduðu umhverfi. Menn verða að átta sig á því
að fyrir utan gluggann er líf og störf sem gætu frosið í hel með
ófyrirsjánlegum afleiðingum.