SunnudagsMogginn - 06.03.2011, Blaðsíða 18

18 6. mars 2011
V
ið gátum farið heim og náð í
fötin okkar og húsið stendur
enn, en það er skemmt enda
stutt frá upptökum skjálftans.
Við gætum ekki búið þar aftur á næstunni
og börnin mín vilja reyndar alls ekki flytja
aftur í húsið. Ég er búin að lofa þeim að við
munum ekki gera það,“ segir Erika Lind
Isaksen frá Akureyri sem búsett er í
Christchurch á Nýja-Sjálandi.
Eftir stóra jarðskjálftann þar á dögunum
treystir fjölskyldan sér ekki til að vera
undir eigin þaki en hefur sem betur fer í
önnur hús að venda.
Hjónin Erika Lind, Paul George og börn
þeirra þrjú fluttu frá Akureyri til Christch-
urch, heimaborgar Pauls, í janúar í fyrra.
Tvíburarnir Dillon Þorsteinn og Sunna Rae
eru 15 ára en Leon Ingimundur sex ára.
Fjölskyldan er heil á húfi og það eitt
skiptir máli, segir Erika. „Það fyrsta sem
ég hugsaði um þegar jarðskjálftinn varð
voru börnin mín. Ekkert annað komst að í
huga mér.“
Erika var á heimili tengdamóður sinnar
þegar skjálftinn reið yfir. „Hér varð stór
skjálfti í september og við trúðum því
hreinlega ekki að þetta væri að gerast aft-
ur. Það eina sem ég man eftir er svipurinn
á mömmu Pauls og systur hans.“
Rokið var út í bíl og ekið í loftköstum
heim til Eriku þar sem eldri sonurinn var
einn. „Þegar við vorum farin aftur út í bíl
kom annar skjálfti, um það bil 6 á Richter,
bíllinn hoppaði og við sáum húsið sveiflast
til.“
Ekki hlaupið jafnmikið á ævinni
Næsta skref var að ná í yngri soninn í
skólann. „Þar sátu öll börnin úti á fót-
boltavelli, mörg hágrátandi. Það fyrsta
sem sá litli minn sagði var: Ég vil fara heim
til Íslands! Og það sagði dóttir mín líka
þegar ég fann hana.“
Skóli Leons Ingimundar skemmdist lít-
ið. Húsið er vel byggt en í sumum öðrum
hverfum eru skólarnir rústir einar, segir
Erika.
Skóli tvíburanna er í miðbænum. Dillon
Þorsteinn var heima sem fyrr segir en
Sunna Rae í skólanum. Erika vissi ekki að
vegna kennarafunda var ekki kennsla á
þessum tíma og dóttir hennar hafði farið í
bæinn ásamt vinkonum sínum. Erika
greip því í tómt þegar hún kom að skól-
anum. „Það var umferðaröngþveiti og
ekki hægt að keyra alla leið í bæinn þannig
að við hlupum. Ég hef ekki hlaupið jafn-
mikið á ævinni og þennan eina dag!“
Sunna Rae fannst ekki fyrr en þremur
tímum síðar. „Við sendum sms og reynd-
um að hringja en kerfið virkaði ekki en við
hlupum áfram, framhjá strætisvögnum í
klessu og hrundum húsum. En svo fund-
um við hana ásamt hópi fólks í hrærigraut
í öðrum tveggja garða þar sem fólki hafði
verið smalað saman.“
Erika segir dóttur sína hafa fengið
áfallahjálp, en hún beri sig vel. „Hún var á
því svæði þar sem rústirnar eru mestar en
var sem betur fer á strætóstöð þegar
skjálftinn varð, nýlegu húsi sem ekki
hrundi. En hún gekk af stað í rústunum og
framhjá fólki sem ekki var lengur á meðal
okkar.“ Það er ekki reynsla sem unglingar
ættu að ganga í gegnum um, segir móð-
irin.
Fyrstu nóttina eftir skjálftann var fjöl-
skyldan heima, en engum kom dúr á auga.
„Við ákváðum því að fara burt strax dag-
inn eftir – og höfum séð mikið af Nýja-
Sjálandi síðan.“
Fyrst heimsóttu þau Erika fjölskyldu
sem hún dvaldi hjá sem skiptinemi árið
1985. Þar voru þau í tvær nætur en héldu
svo för sinni áfram og komu í fyrradag til
borgarinnar Nelson, sem er nyrst á syðri
eyjunni. Búa hjá vinum sínum, nýsjá-
lenskum hjónum sem bjuggu um tíma á
Íslandi, og börnin byrja í skóla í Nelson á
mánudaginn.
„Við erum mun betur sett en margir
aðrir. Fólk í fátækrahverfum bæjarins fór
til dæmis mjög illa út úr þessu,“ segir
Erika þegar ber á góma að vinir hennar á
Akureyri standa í dag, laugardag, fyrir
samkomu í Ketilhúsinu til styrktar fjöl-
skyldunni. „Mér finnst mestu máli skipta
ef fólk hugsar fallega til mín. Ef fólk hittist
að máli og á góða stund saman skiptir það
mig meira máli en peningar. En ég er
óendanlega þakklát þeim vinum mínum
sem hafa verið að vinna að þessu, þótt ég
færi eiginlega hjá mér þegar ég heyrði af
því. Þessir dugnaðarforkar þarna heima
eru búnir að halda mér gangandi síðustu
daga,“ segir hún.
Óvissan er mikil og fjölskyldan veit í
raun ekkert hvert næsta skref verður. En
ekki stendur til að koma til Íslands. „Við
vitum bara ekki neitt. Auðvitað langar
mig að komast heim til að knúsa alla. En
við erum að reyna að átta okkur á tilver-
unni og verðum að hugsa málið til að taka
réttar ákvarðanir. Mestu máli skiptir að
börnunum líði vel.“
Gríðarlegar skemmdir urðu víða í Christchurch í skjálftanum og ástandið enn víða slæmt. Myndin er tekin í miðborginni í vikunni.
Reuters
Öll heil
á húfi og
eigum
enn fötin
okkar …
Erika Lind Isaksen frá
Akureyri leitaði í þrjá
klukkutíma að 15 ára
dóttur sinni sem var í
miðbæ Christchurch
þegar stóri skjálftinn
reið yfir á dögunum.
SkaptiHallgrímsson skapti@mbl.is
Erika Lind, Paul George og börnin, Dillon Þorsteinn og Sunna Rae og Leon Ingimundur.
’
Auðvitað langar
mig að komast
heim til að
knúsa alla. En við er-
um að reyna að átta
okkur á tilverunni og
verðum að hugsa mál-
ið til að taka réttar
ákvarðanir. Mestu
máli skiptir að börn-
unum líði vel.