Morgunblaðið - 15.01.2011, Síða 35

Hann hafði átt við mikið heilsuleysi
að stríða til margra ára, var búinn
að gangast undir margar aðgerðir
en alltaf stóð hann upp fullur bjart-
sýni að ná aftur styrk og heilsu.
Aldrei heyrði ég hann kvarta þótt
ég vissi að hann væri oft sárþjáður.
Hann háði sitt dauðastríð með
æðruleysi og lést 30. desember sl.
eftir að hafa legið á Sjúkrahúsi
Akraness um nokkurn tíma. Guðleif
eiginkona hans var hjá honum á
spítalanum síðustu vikuna sem hann
lifði og vafði hann hlýju, umhyggju
og ástúð.
Við kynntumst þeim hjónum
nokkru eftir að dóttir okkar Sigríð-
ur Anna og sonur þeirra Jón Guð-
mundur fóru að vera saman. Þá höf-
um við í nokkur skipti verið á sama
tíma og þau úti á Kanaríeyjum.
Voru það mjög ánægjulegar stund-
ir. Við þökkum þeim góð kynni og
vinsemd í okkar garð. Börnin þeirra
Sigríðar Önnu og Jóns Guðmundar,
þau Ottó Andrés og Guðrún Inga,
voru mjög hænd að afa sínum og
ömmu og voru æði oft hjá þeim í
Borgarnesi.
Við vottum þér, Gulla mín, börn-
um, barnabörnum og öðrum ástvin-
um okkar dýpstu samúð og vitum að
góður Guð mun vaka yfir ykkur.
Inga og Hörður.
Að leiðarlokum vinur, þér senda
viljum kvæði,
viðmót ljúft við þökkum og árin fyrr
og síð.
Að taka á móti gestum, þið hjónin
kunnuð bæði,
ykkar mjúki faðmur var opinn alla tíð.
(Höf ók.)
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Systkinin af Kjartansgötu 5,
Birna, Ingibjörg (Inga),
Konráð (Konni), Jóhanna,
Andrés, makar og börn.
Kær og traustur vinur er fallinn
frá eftir hetjulega og snarpa við-
ureign við illkynja mein. Ottó
kynntumst við fyrst fyrir rúmum 30
árum og síðar Gullu, hans ágætu
eiginkonu. Ottó starfaði við múr-
verk í Ólafsvík um langt árabil og
honum kynntumst við á Ólafsvík-
urárum okkar nokkru fyrir 1980.
Tengslin við Ottó urðu enn sterkari
og nánari eftir að við fluttum suður.
Á ferðum sínum suður kom hann
gjarnan við á heimili okkar í kaffi-
sopa og spjall. Við hittumst einnig
oft bæði á Rotary-fundum og eins á
fundum í Frímúrarareglunni.
Það var aðdáunarvert að sjá Ottó
vinna við múrverk vestur í Ólafsvík,
bæði við nýbyggingu Félagsheim-
ilisins á Klifi og Dvalarheimili aldr-
aðra Jaðar. Hann var snyrtimenni
hið mesta, virtist aldrei flýta sér en
vannst allt mjög vel og var afkasta-
mikill í starfi. Úthald hans var ótrú-
legt við þetta erfiða starf og mér
fannst undravert hve lengi svona
grannvaxinn maður gat unnið við
múrverk.
Milli okkar Ottós ríkti einlæg og
gagnkvæm vinátta. Ottó var vel
hugsandi og íhugull maður. Við átt-
um oft skemmtilegt spjall um and-
leg málefni og þar var ekki komið að
tómum kofunum hjá Ottó.
Síðastliðið sumar áttum við hjón-
in ánægjulegar samverustundir
með Gullu og Ottó bæði í sumarbú-
stað upp við Hreðavatn og eins á
heimili þeirra í Borgarnesi. Við er-
um afar þakklát fyrir þessar sam-
verustundir og aðrar ánægjulegar
samverustundir í gegnum árin. Það
er bjart yfir minningu okkar um
góðan dreng.
Elsku Gulla og börn. Við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og megi
minningin um góðan eiginmann og
föður sefa sorg ykkar.
Kæri vinur, Ottó. Hvíl í friði.
Kristófer Þorleifsson og
Sigríður Magnúsdóttir.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2011
✝ Hanna GuðnýHannesdóttir
fæddist að Þurranesi í
Saurbæ, 17. sept-
ember 1916. Hún and-
aðist á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Hvammstanga 6. jan-
úar 2011.
Foreldrar Hönnu
Guðnýjar voru Hann-
es Guðnason, f. 13.3.
1868, d. 21.2. 1924, og
Margrét Kristjáns-
dóttir, f. 18.8. 1876, d.
23.2. 1955. Margrét
og Hannes eignuðust tíu börn sem
nú eru öll látin.Var Hanna Guðný
næstyngst sinna systkina.
Hinn 10. september 1939 giftist
Hanna Guðmundi Sigfússyni, f.
börn níu og barnabarnabarn eitt. 3)
Ásdís, f. 2. janúar 1942, maki Pálmi
Sæmundsson, f. 25. september
1933. Synir þeirra eru þrír og
barnabörn tíu. 4) Margrét Hanna, f.
16. nóvember 1955, maki Guð-
mundur Rúnar Erlendsson, f. 26.
apríl 1954. Dætur hennar eru þrjár
og barnabörn fjögur. 5) Sigfús, f. 5.
janúar 1958, maki Ingibjörg Sigríð-
ur Karlsdóttir, f. 3. september
1952. Dætur hennar eru tvær og
barnabarn eitt.
Hanna og Guðmundur hófu bú-
skap á Kolbeinsá árið 1937 og
bjuggu þar í sjö ár. Fluttu þá að
Stóru-Hvalsá og bjuggu þar í u.þ.b.
tvö ár. Eftir það keyptu þau hálfa
jörðina Kolbeinsá og stunduðu þar
búskap til ársins 1999, er þau fluttu
á Heilbrigðisstofnunina á Hvamms-
tanga. Með búskapnum vann Hanna
ýmis störf utan heimilis og tók virk-
an þátt í félagsmálum í sveitinni.
Útför Hönnu Guðnýjar fer fram
frá Prestbakkakirkju í Hrútafirði í
dag, 15. janúar 2011, og hefst at-
höfnin kl. 11.
5.11. 1912, d. 5.11.
2004. Foreldrar hans
voru Kristín Gróa
Guðmundsdóttir, f.
8.10. 1888, d. 15.2.
1963, og Sigfús Sig-
fússon, f. 7.8. 1887, d.
29.1. 1958, frá Stóru-
Hvalsá í Hrútafirði.
Börn Hönnu og Guð-
mundar eru: 1) Hilm-
ar, f. 2. apríl 1938,
maki Sigurrós Magn-
ea Jónsdóttir, f. 5.
september 1939. Börn
þeirra eru fjögur,
barnabörn fjórtán og barna-
barnabörn fjögur. 2) Guðbjörn
Agnar, f. 8. júní 1940, maki Sólveig
Guðbjört Guðbjartsdóttir, f. 3. mars
1940. Börn þeirra eru fimm, barna-
Elsku mamma, við þökkum þér
fyrir samfylgdina og allt sem þú
gerðir fyrir okkur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín börn og tengdabörn,
Hilmar og Rósa, Agnar og
Sólveig, Ásdís og Pálmi,
Margrét og Guðmundur,
Sigfús og Ingibjörg.
Elsku amma, ég efast ekki um að
hann afi hafi tekið vel á móti þér.
Satt best að segja held ég að þið
hafið stigið saman dans við þrett-
ándabrennu 6. janúar, þegar þú
sagðir skilið við þennan heim. Ég
er sannfærð um að þú ert nú komin
á góðan stað með góðu fólki.
En það koma nú upp í huga mér
svo margar minningar. Þær fyrstu
eru um vorin sem ég og Villi Gunni
vorum hjá ykkur afa í sauðburð-
inum á Kolbeinsá. Það var svo oft
kalt og hráslagalegt úti en þér
fannst miklu betra að hafa kul af
sjónum, heldur en steikjandi hita.
Gekkst í fjárhúsin á móti norðan-
strekkingnum með frárennt háls-
málið. Alltaf með hendurnar fyrir
aftan bak á þínum eigin hraða. Það
gekk líka alltaf allt vel þegar það
var á þínum hraða. Sama hvort það
var við að smala lambfénu, eða við
að yfirdekkja sófasett. Þú fórst svo
varlega að lambfénu þegar verið
var að sleppa upp fyrir veg, það
þurfti aldrei að hlaupa eða vera
með læti. Þú vissir að þetta gengi
best þegar kindunum væri gefinn
tími til að átta sig í rólegheitunum
og svo sannarlega var það satt.
Þegar þú varst hins vegar í kjall-
aranum með heftibyssuna í hönd-
unum við að yfirdekkja, þá gekk
allt örugglega og fumlaust fyrir sig.
Þú vissir alltaf hvernig þú myndir
leysa hvert verkefni fyrir sig. Já,
það var ýmislegt brasað og alltaf
gaman hjá ykkur Munda afa á Kol-
beinsá.
Eftir að þið afi fluttuð hingað á
Hvammstanga, þá var alveg sama
við hvern maður var að tala. Allir
töluðu um það hvað það væri gam-
an að umgangast ykkur, hvað þið
væruð samheldin og dugleg. Afi
spjallaði við karlana á sjúkrahúsinu
svo það lyftist á þeim brúnin og þú
varst hlaupandi út um allan bæ. Þér
fannst svo gaman að taka þátt í
kvennahlaupinu og ég man að í eitt
skiptið sem þú komst með mér í
kvennahlaupið, þá skokkaðirðu með
mér hluta af leiðinni, ég held að það
séu kannski svona 10 ár síðan. Og
fékkst svo auðvitað gullpeninga fyr-
ir hlaupin sem þú hafðir uppi við í
stofunni hjá ykkur. Svo er það
handavinnan þín. Þegar ég hitti þig
þá fórstu að sýna mér hvað þú hafð-
ir verið að gera í föndrinu og líka í
prjónaskap. Satt best að segja þá
þoldu mín handavinnuverk engan
samanburð við þín handavinnuverk,
þín höfðu algerlega yfirhöndina
þrátt fyrir að sjónin þín hafi verið
lítil sem engin. Já, geri aðrir betur.
En nú er komið að kveðjustund.
Elsku amma, hvíl í friði. Ég læt hér
fylgja með bænina sem þú kenndir
okkur Ellý þegar við komum til
ykkar afa að Kolbeinsá þegar við
vorum litlar.
Vertu Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(H. Pétursson.)
Helena og fjölskylda.
Það er tæpur tími til að kveðjast
stundum
óvænt örlög binda enda á vina-
fundum.
Þó er sælla að sofna svona í fangi
dagsins
en bíða eftir andblæ sólarlagsins.
(Björn.)
Já, ljóðið fallega á við um Hönnu
þó árin geti talist mörg. Hún var sí-
starfandi og hugurinn skír til hinsta
dags. Burtkall Hönnu úr þessum
heimi fór allt að vonum fyrir hana,
það var án fyrirhafnar fyrir aðra.
Þannig var upplag hennar. Hún
hafði mjög ung farið að heiman til
að vinna fyrir sér og mótaði það
hana á margan hátt.
Hanna hafði einstakt viðhorf til
vinnu. Hún gekk í nánast hvaða
verk sem var og var framúrskar-
andi handlagin. Sauma, prjóna, yf-
irdekkja, smíða; fátt vafðist fyrir
henni. Mér fannst Hanna hugsa allt
í lausnum, engin vandamál og slík
hugsun í bland við létta lund gat
bara leitt til góðra verka. Glaðværð
var Hönnu eðlislæg, enda held ég
að öllum hafi liðið vel í návist henn-
ar. Hún lét sér annt um ungviði,
hvort heldur börn eða dýr. Vorin
voru hennar gæðastundir, taka á
móti lömbum, huga að æðarkollum,
þurrka dún, já, hafa næg verkefni.
Það voru dýrðardagar og ekki
skemmdi fyrir að hann væri á norð-
an, því fátt vissi Hanna meira
hressandi en að koma út í „blessaða
norðanáttina“.
Þegar Hanna var ung bar hún þá
von í brjósti að geta lært til ljós-
móður en aðstæður leyfðu það ekki.
Þess í stað gerðist hún bóndi á Kol-
beinsá með Guðmundi sínum og
varði það yfir hálfa öld. Saman
komu þau upp 5 börnum og lögðu
grunn að gæfu margra annarra
barna. Það eiga margir þeim hjón-
um margt að þakka og þar á meðal
ég.
Hönnu mína kveð ég með þökk
og virðingu fyrir öllu því sem hún
stóð fyrir og eftirfarandi litlu ljóði
eftir Jón Helgason, því ég þekki fáa
eða engan sem það á betur við um.
Við hliðið mitt ég heimanbúinn
stend,
á himni ljómar dagsins gullna rönd.
Sú gjöf mér væri gleðilegust send
að góður vinnudagur færi í hönd.
Samúðarkveðjur til allra þeirra
er tengdust Hönnu á einn eða ann-
an hátt.
Veri hún Guði falin.
Ingibjörg Rósa
Auðunsdóttir (Inga).
Elsku Hanna mín.
Nú á fullorðinsárum sé ég hvað
það voru mikil forréttindi að fá að
alast upp á Kolbeinsá og ég kem til
með að búa að því alla mína ævi.
En það var ekki alltaf auðvelt. Það
komu tímar, eins og hjá öllum öðr-
um, þar sem ég var mjög einmana
og ég gekk í gegnum erfiða hluti.
Ég er alveg sannfærð um það að ég
hefði aldrei komist í gegnum þetta
allt án þín. Þegar ég var barn og
unglingur, varst þú besta vinkona
mín. Alltaf gat ég stólað á að kíkja
yfir og þú hlustaðir á mig og stapp-
aðir í mig stálinu. Ef ég hafði ekk-
ert að gera gat ég farið yfir til þín
og þú sagðir mér sögur úr sveitinni,
sýndir mér handavinnu og hjálpaðir
mér. Alltaf var svo gott að fara nið-
ur til þín þar sem þú varst að
bólstra og endurgera fallega hluti,
þá spjölluðum við saman.
Þú varst líklega eina manneskjan
í mínu lífi sem var alltaf í góðu
skapi. Þú varst jákvæð og sást hlut-
ina oft í skemmtilegu ljósi. Það var
svo auðvelt að vera í kringum þig.
Lífið varð skemmtilegra, fyndnara
og mun auðveldara. En þetta á ekki
bara við um mig. Þú hefur alltaf
verið svo hlý og góð við alla.
Ég hef lært svo mikið af þér,
Hanna mín. Þú kenndir mér að gef-
ast aldrei upp, vera dugleg og vera
góð við minni máttar. Af þér lærði
ég að reyna að bjarga mér með alla
hluti, hvort sem það er að skipta
um rafmagnskló eða prjóna fallega
flík á mig. Það varst þú sem kennd-
ir mér að elda grjónagraut, baka
kleinur, sauma ermar á peysu, lesa
ljóð, kalla á kindur, stinga upp
kartöflugarð, sauma krosssaum og
margt, margt fleira.
Aldrei nennti ég að fara í kirkju
nema með þér. Og hvað mig langaði
að ganga í kvenfélagið og vera eins
og þú. Það flottasta af öllu, mig
langaði svo ósköp mikið að geta sett
tunguna upp á nef eins og þú.
Eitt atvik er mér sérstaklega
minnisstætt. Það var vor og síðasti
skóladagurinn runninn upp. Mig
langaði að fara í sparifötunum í
skólann en mamma bannaði mér
það. Ég hágrét því ég vissi að allir
ætluðu að vera fínir og skólabíllinn
var alveg að koma að sækja mig. Þá
komst þú yfir, tókst utan um mig
og huggaðir. Ekki man ég hvað þú
sagðir nákvæmlega en þú fékkst
mig til að líða betur. Ég hætti að
gráta og fór í skólann. Eins og ég
vissi voru flestir þennan dag í
sparifötunum. En mér leið ekkert
illa og bar höfuðið hátt vegna orða
þinna.
Elsku besta Hanna Guðný mín,
þótt þú værir alvöru amma mín
gæti mér ekki þótt vænna um þig.
Mig langar að þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
systur mína. Mig langar að þakka
þér sérstaklega vel fyrir að aldrei
fundum við fyrir því að við værum
ekki „alvöru“ barnabörn þín. Þá
langar mig líka að þakka þér vel
fyrir stuðninginn sem þú hefur sýnt
mér undanfarin ár í sambandi við
barneignir. Ég er mikið fegin að
hafa náð því að segja þér að ég á
von á barni og að það sé strákur.
Mér þykir samt leitt að hafa ekki
náð því að segja þér frá því að hann
á að heita Sigfús, en ég held að þú
hafir samt vitað það.
Bestu kveðjur til þín og ég bið
kærlega að heilsa Munda.
Þín
Rósa Hlín.
Þrátt fyrir háan aldur var ekkert
sérstakt sem benti til þess að hún
Hanna á Kolbeinsá væri á förum.
Alltaf jafn hress og kát fram á síð-
asta dag og lét ekki fara mikið fyrir
sér þegar hún kvaddi. Á 95. aldurs-
ári lagði hún sig eftir kvöldmat í
byrjun janúar og var öll stuttu síð-
ar.
Þessi góða og gegna kona fór í
gegnum lífið glaðvær, æðrulaus og
jákvæð. Það var ævinlega gott og
gefandi að hitta hana, hún var
áhugasöm um fólk og fjölskyldu
manns og sagði fús frá eigin börn-
um, barnabörnum og öllum „fóst-
urbörnunum“ sem dvöldu hjá þeim
Munda gegnum árin. Hreinn var
einn af þeim og hefur ætíð litið til
Hönnu sem góðrar fósturmóður öll
sumur í 10 ár.
Þau Mundi, Guðmundur Sigfús-
son frá Stóru-Hvalsá, áttu saman
langt og gott líf. Á bænum þeirra,
Kolbeinsá í Bæjarhreppi, var alltaf
nóg að starfa og mikið unnið. Þrátt
fyrir þrengsli fyrstu hjúskaparárin
og sambýli við fleiri ungar fjöl-
skyldur gekk allt vel. Í augum
Hönnu gat lífið ekki annað en geng-
ið vel. Það hvorki þýddi né hjálpaði
neinum að kvarta eða kveina. Lang-
best að gera hlutina fumlaust og
ákveðið, án þess að hugsa um leið-
indi, vandamál eða hindranir. Það
var hennar skapgerð.
Á Kolbeinsá var margt í heimili
alla tíð, einkum á sumrin, og bæn-
um tilheyra hlunnindi eins og sel-
veiði, dúntekja og reki. Þótt karl-
arnir sæju um selveiðarnar tók
mikil vinna við þegar komið var
heim með aflann. Þar var Hanna í
fararbroddi þegar verka skyldi sel-
skinn eða æðardún. Húsmóðir var
hún hin besta og ekki hefur öðrum
farnast betur að súrsa selshreifa.
Að ógleymdum hinum hefðbundnari
sveitastörfum við heyskap, mjaltir
eða sauðburð, þar lét hún sko hlut-
ina ganga og hún var einstaklega
natin við kýr og kindur sem áttu í
erfiðleikum við burð afkvæma
sinna. Ekki má gleyma handavinn-
unni, hvort sem þurfti að prjóna
flíkur eða yfirdekkja húsgögn, allt
lék í höndum hennar.
Hanna var ættuð úr Dölum en
tók ástfóstri við Hrútafjörðinn. Þar
sá hún alltaf sól og yfirleitt logn eða
í mesta lagi golu, nokkuð sem aðrir
léku ekki eftir henni.
Síðustu árin dvaldi Hanna á dval-
arheimili á Hvammstanga, en þau
Mundi fluttu þangað eftir að þau
brugðu búi. Þótt það hafi verið
þeim erfitt að yfirgefa Kolbeinsá,
leið þeim vel á heimilinu. Mundi
lést eftir fáein ár en þar til nú hefur
Hanna gengið um og veitt sam-
ferðafólkinu á staðnum af glaðværð
sinni og umhyggju eins og öðrum
sem hún umgekkst á lífsleiðinni.
Henni þótti vænt um allar stundir á
heimilinu sem lutu að trúarlífinu,
hún hafði orð á því. Þá tók hún að
sér vökvun sumarblóma sl. sumar
og hafði ánægju af – þrátt fyrir afar
litla sjón. Jólakortin bjó hún til sjálf
og skrifaði, síðast nú fyrir nýliðin
jól.
Mikið væri nú heimurinn betri og
skemmtilegri ef fleiri hefðu að leið-
arljósi bjartsýnina og glaðværðina
hennar Hönnu á Kolbeinsá. Blessuð
sé minning hennar.
Hreinn og Ólöf.
Hanna Guðný
Hannesdóttir