Morgunblaðið - 19.01.2011, Blaðsíða 21

kerfið, stendur með pálmann í
höndunum, því sá sami, t.d. fyr-
irtæki eins og Samherji, hefði
sterk tök á sölu á vörum sem koma
frá framleiðsluverksmiðjunum og
einnig tækifæri til að geta selt sitt
eigið merki og afurðir. Það er ekk-
ert að því að hagnast vel, en að
hagnast á kostnað íslenskra lífeyr-
isþega, NBI í eigu skattborgaranna
og FME er óréttlátt. Norðanáttin
úr kjördæmi fjármálaráðherrans er
of sterk fyrir okkar litla þjóðfélag.
Þáttur NBI í þessari fléttu er al-
varlegur og fæ ég ekki annað séð
en að sú krafa komi fram að Stein-
þóri Pálssyni, bankastjóra NBI, og
stjórnarformanninum Gunnari
Helga Hálfdánarsyni verði vikið
tafarlaust úr starfi og þeir ávítaðir
um stórfellda vanrækslu upp á tugi
milljarða. Hér er um klækja-
viðskipti stjórnenda FSÍ að ræða.
Þetta er hrein og klár blekking og
í besta falli athyglisbrestur stjórn-
enda. Þetta er eins og þingmað-
urinn sagði á ÍNN: „Enn einn
Sterling-snúningurinn.“ Það sér
hver heilvita maður að hér er um
að ræða hannaða atburðarás og
eigendur NBI, íslenskir skattgreið-
endur, hafa verið sviknir um tugi
milljarða í þessum viðskiptum. Það
verður að gera lýðnum ljóst, að hér
á landi þrífst sveit manna sem
maka krókinn í eftirhruns-
stríðsþokunni inni í lífeyrissjóð-
unum og skilanefndum bankanna.
Glæpir útrásarvíkinganna, þessara
landlausu manna, eru nógu alvar-
legir en við skulum jafnframt og
ekki síður einbeita okkur að spill-
ingunni sem er framkvæmd hér
eins og ekkert hafi ískorist. Einu
sinni sagði við mig vingjarnlegur
grískur ávaxtasali, Socrates að
nafni sem var með ávaxtastand á
horninu á Columbus Avenue og
72nd Street í New York: „Herra
minn, það er hægt að kreista sí-
trónu á marga vegu en safinn er
alltaf jafn súr.“ Þessi orð ættu að
vera einkunnarorð NBI.
Höfundur er viðskiptafræðingur og
formaður Hægri grænna.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 2011
Nýlega hefur
kirkjukór lög-
manna sagt að
við eigum að
borga Icesave og
gefast upp fyrir
ofbeldi Breta og
Hollendinga.
Borga þótt fræg-
ustu og hæfustu
lögmenn segi
enga lögmæta kröfu hvíla á okkur.
Lögfræðin sé alveg með okkur. Við
eigum að sleppa alveg við að borga
Icesave og taka upp samstarf við
Kína um það.
Það á að þvinga okkur til ólög-
legra greiðslna á Icesave af því við
erum fáir og aumir. Á að kúga þetta
út úr okkur vegna aumingjaskapar
stjórnmálamanna okkar. Þjóðin reis
upp og felldi að greiða Icesave í
þjóðaratkvæðagreiðslu. Hafði
manndóm til þess. Var einhuga í að
neita að borga.
Nú er sama staðan komin upp
aftur. Stjórnmálamenn vilja leka
niður og svíkja þjóðina. En ný staða
er komin upp í málinu. Við getum
væntanlega samið við Kínverja um
aðstoð þeirra og ábyrgð á okkur í
sambandi við Icesave. Þá erum við
komnir með spaðaásinn í spilunum.
En áður vorum við aðeins með
hunda sem spil og aumir og hrædd-
ir.
Greinarhöfundur heldur því fram,
að hægt sé að semja milli Kínverja
og Íslendinga um Icesave þannig að
hvorir tveggja hagnist. Ef Kínverj-
ar taka alla ábyrgð á okkur í sam-
bandi við Icesave þá erum við
komnir á sléttan sjó og án tapá-
hættu af Icesave. Hægt er að
tryggja Kínverja þannig að þeir
hljóta að hagnast á málinu. Þeir
hafa í rauninni allt að vinna með að
ganga inn í Icesave með okkur.
Svo voru Kínverjar að kaupa
Grundartanga. Samstarf um Ice-
save mun innsigla það samstarf
frekar, betur og áfram.
LÚÐVÍK GIZURARSON,
hæstaréttarlögmaður.
Kína komi í Icesave
með okkur
Frá Lúðvíki Gizurarsyni
Lúðvík Gizurarson
festing sem kveðið er á um í lög-
unum, vottuð einu sinni á ári af
starfsmönnum Matvælastofn-
unnar. Einn veigamesti þátturinn
til að fá gæðastýrða vottun á sauð-
fjárbúskap er að hver bóndi sýni
fram á sjálfbæra landnýtingu á
öllu því landi sem nýtt er til beit-
ar, þ.e. það má ekki rýrna við
notkunina. Landgræðsla ríkisins
annast eftirlit með að svo sé. Skv.
tölum frá árinu 2008 uppfylltu
90% þátttakenda í gæðastýringu
mat Landgræðslunnar án at-
hugasemda, 9,7% höfðu gert land-
bótaáætlun en 0,3% stóðust ekki
kröfur Landgræðslunnar. Fyrir
áhugasama má finna meira ít-
arefni um gæðastýringuna s.s. ým-
is eyðublöð á vef Bændasamtak-
anna (www.bondi.is).
Þegar þessar greiðslur hófust
árið 2003 lækkuðu líka beinar
greiðslur út á greiðslumark í sama
hlutfalli, þannig að heildargreiðsla
úr ríkissjóði var sú sama og áður.
Það var því ekki verið að auka
styrki til sauðfjárræktar heldur er
forgangsröðuninni breytt og skil-
greint betur í hvað fjármunirnir
fara. Því stuðlar gæðastýringin að
bættri nýtingu sauðfjárframleiðsl-
unnar á gæðum landsins til sam-
ræmis við alþjóðlegar samþykktir
um umhverfisvernd og dýra-
velferð. Einnig má á það benda að
allir þeir sem hafa atvinnu af
sauðfjárrækt geta fengið vottun á
gæðastýrða framleiðslu óháð því
hvort þeir eiga greiðslumark.
Það er von mín að þessi grein-
arstúfur útskýri gæðastýringu í
sauðfjárrækt það vel að þeir sem
ekki vissu hvað í henni fólst, viti
nú út á hvað hún gengur. Einnig
hef ég fullan skilning á því að
ferðaþjónustan þarf aukin fjár-
framlög til rannsókna og þróunar
því hún er landsbyggðinni mik-
ilvæg. Gleymum því hins vegar
ekki að bændur halda uppi búsetu
í hinum dreifðu byggðum landsins
og því væri lítið gaman að ferðast
um landið ef enginn byggi þar.
Landbúnaður og ferðaþjónusta
sem atvinnugreinar styrkja því
hvort annað og verður vonandi svo
áfram næstu áratugi.
Höfundur er í framhaldsnámi við
landbúnaðarháskólann í Ási (UMB) í
Noregi.
Bréf til blaðsins
✝ Gunnar Valur Her-mannsson fæddist í
Suðurhúsum í Suð-
ursveit 15. nóvember
1942. Hann andaðist á
hjúkrunarheimilinu á
Höfn í Hornafirði 11.
janúar 2011. Foreldrar
hans voru Hermann
Eyjólfsson frá Hest-
gerði í Suðursveit, f.
1916, d. 2003, og Hulda
Sigurðardóttir frá
Króki í Suðursveit, f.
1915, d. 1989. Gunnar
var þriðji í röð fimm
systkina, þau eru Sigþór Valdimar, f.
1938, Gísli Eymundur, f. 1941, Erla
Sigríður, f. 1945, og Guðni Þór, f.
1954. Gunnar fluttist frá Suðursveit á
Höfn 1945 með foreldrum sínum og
systkinum ólst þar upp og bjó alla tíð.
Hinn 17.6. 1964 kvæntist Gunnar
Birnu Þórkötlu Skarphéðinsdóttur, f.
7.9. 1946, frá Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Skarphéðinn Þorkelsson
læknir frá Reykjavík og Lára Sess-
elja Björnsdóttir frá Reykjavík. Börn
Gunnars og Birnu eru 1) Bragi Her-
mann, f. 28.4. 1965, maki Natalja
Gunnarsson, f. 1972, barn þeirra
hjálpa til við saltfiskverkun hjá
KASK, hann var sennilega átta ára
gamall þegar hann var að aðstoða
verkafólkið við að breiða út saltfisk á
Fiskhólnum. Seinna vann hann sum-
arstörf hjá mjólkursamlagi KASK á
aldrinum 15-16 ára. Gunnar hóf síðan
störf hjá frystihúsi KASK um ára-
mótin 1957-1958 og vann þar fram í
maí 1963 þegar hann tók sér frí frá
KASK og vann á Stokksnesi í eitt ár.
Eftir það kom hann aftur til starfa í
frystihúsið og var þar í nokkra mán-
uði, eða þar til hann var færður í
pakkhúsið hjá kaupfélaginu í sept-
ember árið 1964 og þar vann hann
óslitið til ársins 1970 þegar starfsem-
in var flutt út í Álaugarey. Hann var í
forsvari fyrir skipaafgreiðslu KASK
og fóðurvörudeild í Álaugarey og síð-
ar í flutningadeild KASK. Hinn 21.
október 1982 tók hann við sem deild-
arstjóri byggingavörudeildar KASK
og starfaði fyrir kaupfélagið fram á
mitt ár 2006 þegar Húsasmiðjan tók
við rekstri byggingavörudeild-
arinnar. Gunnar fylgdi með yfir til
Húsasmiðjunnar og starfaði þar sem
verlsunarstjóri fram á mitt ár 2008
þegar hann að eigin ósk hætti sem
verslunarstjóri en vann áfram hjá
Húsamiðjunni við afgreiðslu þar til
veikindin gerðu vart við sig seinni
hluta árs 2010. Starf Gunnars spann-
ar næstum hálfa öld, hann var for-
stöðumaður/deildarstjóri í 35 ár.
Útför Gunnars fór fram í Hafn-
arkirkju 18. janúar 2011.
Sonja Francheska,
börn Braga Gyða Rós,
Gunnþóra Rut, Gígja
Rebekka, Gunnar Val-
ur, Dimitri Victor. 2)
Sæmundur Skarphéð-
inn, f. 28.4. 1965, maki
Guðrún Halla Ein-
arsdóttir, f. 1965. Börn
Sæmundar Birna Þór-
katla, Gunnar Már, Elí-
as Kristinn, fóstursynir
Þorsteinn Rúnar,
Stefnir, Mjölnir. 3) Ólöf
Kristjana, f. 26.11.
1966, maki Benedikt
Helgi Sigfússon, f. 1963. Börn Sigfús
Gunnar, Stefanía Ósk, Halldóra Sig-
ríður, Ásgeir Björn, María Hrönn. 4)
Hulda Valdís, f. 25.2. 1974, maki Jón
Garðar Bjarnason, f. 1970. Börn
Bjarni Friðrik, Elísa Ösp, Daníel
Snær 5) Matthildur Birna, f. 2.9. 1984,
maki Gunnar Kristófer Kristinsson, f.
1978. Barn þeirra Dagný Kristín,
fósturbörn Kristinn Gamalíel, Sig-
urður Vigfús, Bryndís Laufey, Jónína
Þórunn. Barnabarnabörn Gunnars
og Birnu eru níu talsins.
Gunnar Hermannsson var ekki
hár í loftinu þegar hann byrjaði að
Elsku pabbi minn, nú hefur þú
kvatt okkur eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Það eru margar minningar sem
fljúga um huga manns þegar maður
hugsar um þig, pabbi minn. Rúntarn-
ir okkar á laugardags- og sunnudags-
morgnum þegar ég var barn. Vorum
við oftast fyrst á fætur og fengum
okkur kaffi og matarkex áður en við
fengum okkur bryggjurúntinn.
Kvöldstundirnar okkar þegar
mamma fór á Lions-fundina og við
settumst og spiluðum eða þú sagðir
mér grallarasögur af þér þegar þú
varst krakki og unglingur. Og þegar
við spiluðum fannst mér ekki verra
ef þú tapaðir því þá vissi ég að þú
mundir spila lengur því þú þoldir
ekki vel að tapa í spilum.
Allar ferðirnar í fjörðinn að veiða
silung í net. Og stundum ef veður var
gott drógum við bátinn upp á Arfa-
sker til að gera að aflanum. Þetta eru
allt yndislegar og ógleymanlegar
æskuminningar sem ég á um þig,
pabbi minn, og eiga eftir að ylja mér
um hjartaræturnar þegar ég hugsa
til þín.
Núna seinni árin fóru pabbi og
mamma að stunda fjárbúskap og
voru þau saman í því enda voru þau
mjög samrýnd hjón. Tókum við fjöl-
skyldan þátt í því með þeim ásamt
fjölskyldu Matthildar systur minnar.
Og áttum við margar góðar og
skemmtilegar stundir í kringum bú-
skapinn.
Pabbi hafði gaman af barnabörn-
unum sínum og þau af honum. Hafði
hann gaman af að hrekkja þau og
þykjast vera göldróttur og voru sum
sem trúðu en önnur ekki. Þá fengu
þau oft að fara með honum út á fjörð
og fannst þeim ótrúlega mikið æv-
intýri að fá að fara með afa að veiða.
Pabbi þurfti alltaf að hafa nóg að
gera og sat aldrei auðum höndum.
Hann hugsaði vel um fjölskylduna
sína og var góður faðir. Alltaf tilbú-
inn að aðstoða alla í kringum sig
hvort sem það voru börnin hans eða
einhverjir aðrir.
Elsku pabbi minn, það er með
trega og mikilli sorg sem ég kveð þig
og hefði ég viljað fá að hafa þig svo
miklu lengur hér hjá mér, en vegir
Guðs eru órannsakanlegir og ég er
þakklát fyrir allar góðu minningarn-
ar sem við sköpuðum með þér og
mun ég nota þær til að hjálpa mér á
þessum erfiðu tímum.
Þín dóttir,
Hulda Valdís Gunnarsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdaföður míns, Gunnars
Hermannssonar, sem féll frá eftir
snarpa og erfiða baráttu við illvígt
mein, hinn 11.1. 2011, á hjúkrunar-
heimilinu á Höfn.
Kynni okkar Gunnars hófust árið
1990, er ég tæplega tvítugur kynnt-
ist dóttur hans, Huldu Valdísi Gunn-
arsdóttur, sem síðar varð eiginkona
mín. Þau hjón, Gunnar og Birna Þór-
katla Skarphéðinsdóttir, tóku vel á
móti verðandi tengdasyni, og skap-
aðist fljótlega djúp vinátta og traust
sem ávallt hefur haldist og eflst með
árunum sem á eftir komu.
Gunnar var virðulegur og hæglát-
ur fjölskyldumaður, en með ríka og
oft á tíðum kaldhæðnislega kímni-
gáfu sem nýttist honum vel í góðra
vina hópi. Gunnar var hafsjór af
fróðleik og óspar á að deila sögum og
ráðum til þeirra sem leituðu til hans.
Hann var með afbrigðum verksæk-
inn og iðinn í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur, hvort heldur til vinnu
eða í tómstundum sínum. Ófáir nutu
góðs af silungsveiðum hans í Horna-
firði eða afurðum úr fjárhúsinu, og
var hann einstaklega laginn við að fá
fólk til að taka þátt og deila með sér.
Í október í fyrra greindist Gunnar
með krabbamein, þá rétt að verða 68
ára gamall. Fréttin kom sem reið-
arslag yfir fjölskylduna alla og mitt í
storminum stóð Birna sem klettur
við hlið manns síns. Það er á slíkum
stundum sem reynir á, og fordæmi
þeirra hjóna og hugrekki verður mér
ávallt minnisstætt.
Gunnar, sem hafði þá nýlega að
mestu lokið við enduruppbyggingu á
húsi þeirra Birnu, bjó svo um hnúta
að verkið skyldi klárað og gekk fum-
laus fram þrátt fyrir erfiða tíma.
Segir það margt um þann mann sem
Gunnar hafði að geyma, og er okkur
öllum til eftirbreytni. Einbeitti hann
sér einnig að því að tryggja að öðrum
liði vel og kvartaði sjálfur aldrei.
Það er því með sorg í hjarta sem
ég kveð hinn mikla sómamann, sem
tókst á við sjúkdóm sinn af æðruleysi
og styrk sem var svo einkennandi
fyrir þennan hógværa og skemmti-
lega mann. Ég á eftir að sakna Gunn-
ars og hugsa til hans af miklum hlý-
hug, en er jafnframt þakklátur fyrir
þann tíma sem við fjölskyldan áttum
með honum.
Elsku Birna mín og ástvinir, sorg
okkar og missir er sárari en orðum
taki en eftir stendur minning um
góðan mann sem mun lifa í hjörtum
okkar allra.
Jón Garðar Bjarnason.
Hann var fallegur Hornafjörður-
inn að morgni 11. janúar sl. Örlítil
snjóhula yfir öllu og hvítalogn þegar
þú kvaddir þennan heim, og fórst frá
okkur yfir á annað tilverustig. Ég er
ekki sátt frekar en margir aðrir.
Þetta er furðulegur heimur sem við
lifum í og skiljum ekki. Kannski er
það bara gott – ég veit það ekki.
Minningarnar fara í gegnum hug-
ann, þær eru svo margar um góða og
gengna daga.
Þú varst hjartahlýr og góður, þol-
inmóður, prakkari, þrjóskur og allt
þar á milli. Hafðir ákveðnar skoðanir
á lífinu og tilverunni og sagðir um-
búðalaust þinn hug. Við vorum ekki
alltaf sammála um hlutina – en það
er líka bara gott.
Þegar við systurnar fengum leigt
herbergi á heimili ykkar Birnu í
Garðsbrúninni höfðum við fengið
vinnu í frystihúsi. Við fluttum inn
með nokkra persónulega muni og
þau ummæli frá mömmu að vera
kurteisar við fólkið sem við yrðum
hjá og góðar við litlu krakkana.
Þarna leið okkur vel og vorum
heimakærar. Kannski einum of – ég
veit það ekki. Því þú skammaðir okk-
ur fyrir að fara ekki út á lífið, en
baðst okkur jafnframt um að gæta
„villinganna“ þinna, svo þið gætuð
farið í bíó eða í heimsókn til vina að
kvöldi. Þú gast líka verið hinn mesti
prakkari því það var stutt í grínið.
Ég held að það gleymist seint þegar
þú og besti vinur þinn hleyptuð loft-
inu úr dekkum lögreglubílsins „þeg-
ar laganna verðir voru við embætt-
isstörf“ í félagsheimilinu á
nýársnótt. Svo komuð þið á sprett-
inum heim en voruð farnir að sjá eft-
ir þessu áður en þangað var komið.
Sama – aðeins að prakkarast. Gott ef
það var ekki mágur þinn sem varð
fyrir barðinu á ykkur.
Árin liðu, og heima hjá ykkur
eignaðist ég elsta barnið mitt „í mínu
herbergi“, í þá daga ólu konur börn
sín í heimahúsum.
Sambúð okkar allra í Garðsbrún 1
gekk svo ótrúlega vel. Við vorum
átta í heimili – nóg pláss og hjarta-
rúm.
Hjá okkur var líka oft mannmargt,
því læknastofa var í húsinu á móti og
fólk mætti snemma dags til læknis,
jafnvel áður en stofan var opnuð. Þá
kom ótrúlegasta fólk og fékk að bíða
við eldhúsgluggann og fylgjast með
þegar læknirinn opnaði stofuna.
Minningarnar gætu haldið hér
áfram endalaust.
Hjá þér sem verslunarstjóra hefur
margt ungmennið fengið vinnu. Þar
sýndir þú að þú áttir ómælda þol-
inmæði við tilsögn, sumt mælt með
svo mikilli festu að þau gleyma orð-
unum aldrei, á leið sinni út í lífið.
Dóttursonur minn er þar á meðal
margra annarra.
Þú varst Hornfirðingur fyrst og
fremst og á báti úti á firði voru þínar
bestu frístundir.
„Það jafnast ekkert á við að vera
úti á firði í glampandi sól, með jökl-
ana og fjöllin á aðra hönd, fjöruna og
hafið á hina að veiða silung.“ Hvað
skyldi svo vera í matinn?
Gunni minn, uppeldisfaðir ung-
lingsáranna.
Takk fyrir samfylgdina.
Minning þín lifir sem ljós í hjarta.
Hólmfríður Traustadóttir.
Gunnar Valur
Hermannsson