Morgunblaðið - 19.01.2011, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 2011
Ekki vissi ég að
þetta yrði síðasta
skipti sem ég sæi þig
þegar ég heimsótti þig á spítalann.
Ég er glaður að ég ákvað að fara
þennan dag en ekki daginn eftir eins
og ég ætlaði mér fyrst, því einungis
nokkrum klukkustundum eftir þessa
heimsókn varstu farinn.
Tveimur vikum fyrir þessa heim-
sókn mína á spítalann til þín skutl-
aðirðu mér til að kaupa brauð fyrir
brauðrétt sem mamma var að gera
fyrir afmælið hennar Viktoríu. Við
enduðum á því að fara í þrjár búðir og
bakarí því ég var að leita að ófrosnu
brauði. Þetta ófrosna brauð var
hvergi til, enda svona brauð bara selt
frosið. Ég hafði ekki hugmynd um
það enda ekki mjög virkur í eldhús-
inu, mitt framlag til undirbúnings
þessarar veislu var einmitt bara þessi
búðarferð. Ég er glaður að þessi búð-
arferð fór eins og hún fór, gaman að
rúnta aðeins með afa í síðasta sinn.
Ég á svo margar góðar minningar
um hann afa minn. Það er erfitt að
velja einhverja til að skrifa um en ef
það er eitthvað sem stendur upp úr
þá eru það áramótin hjá afa. Við fjöl-
skyldan förum alltaf til ömmu og afa
um áramótin og við systkinin
sprengjum flugelda með afa. Þá var
afi alltaf búinn að kaupa flugelda sér-
staklega til að skjóta upp með okkur
systkinunum. Ég er samt alveg viss
um að hann hafði jafn gaman af þeim
og við.
Ég trúi varla að þú sért farinn,
elsku afi minn, þín verður sárt sakn-
að.
Kristófer Arnar Magnússon.
Elsku Villi.
Ég man svo vel hvað þú, 12 árum
eldri en ég, varst duglegur að passa
mig þegar ég var lítil. Ég fékk að
halda í einn puttann þinn á leiðinni í
þrjúbíó að sjá t.d. Elvis Presley. Svo
burstaðir þú oft í mér tennurnar, til
að geta gert það þá lést þú mig standa
ofan á klósettsetunni.
Þú hugsaðir alltaf svo vel um mig
og til mín. En þú gast líka verið svo
Vilberg K. Þorgeirsson
✝ Vilberg KjartanÞorgeirsson
fæddist í Keflavík á
lýðveldisdaginn, 17.
júní 1944. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut í Reykja-
vík 8. janúar 2011.
Jarðarför Vilbergs
fór fram frá Keflavík-
urkirkju 18. janúar
2011.
stríðinn. Eitt sinn var
ég að borða mysing. Þá
spurðir þú mig hvort
ég vissi úr hverju hann
væri gerður. „Úr
hverju“ svaraði ég.
„Magga, þetta er búið
til úr skítnum á milli
tánna á svertingjunum
í Afríku.“
Þér fannst alltaf svo
gaman að vera með
börnum. Í haust þegar
ég heimsótti þig og þú
fylgdir mér að bílnum
mínum þá kallaði lítill
strákur hinum megin við götuna „Hæ
Villi!“, þú veifaðir honum og tókst
undir kveðjuna hans og sagðir við
mig „Ég lagaði hjólið hans, það var
eitthvað bilað, hann er svo ánægður
með það að hann kallar alltaf til mín
þegar hann sér mig“.
Börn gleyma aldrei því hverjir hafa
verið góðir við þau. Þú ert einn af
þeim, elsku bróðir minn og vinur,
minning þín lifir í mínu hjarta og
þeirra sem þú hefur snert með kær-
leika þínum.
Magnea Vilborg Þórsdóttir.
Þau kynntust ung, systir mín og
mágur, giftu sig snemma og eignuð-
ust dæturnar þrjár. Það voru því
mörg árin, sem við vorum samferða-
fólk í lífinu. Þessa brottför hans Villa
bar allt of fljótt að miðað við þær von-
ir sem bundnar voru við meðferð sl.
árs og allt virtist í stakasta lagi. Alltaf
þegar spurt var hafði hann það ágætt
að eigin sögn og lét engan bilbug á sér
finna. Það er því erfitt að trúa því að
hann sé nú farinn fyrir fullt og allt.
Hann var glaðsinna og hláturmildur
og hafði sérstaklega gaman af að
stríða mágkonu sinni, sem hann vissi
að tæki slíkt alls ekki illa upp því það
var svo gaman að hlæja saman.
Það voru alltaf einstaklega hlýjar
móttökur þegar skroppið var í Kefla-
vík og Villi oft fljótur að munda
vöfflujárnið, sem e.t.v. var ekki svo al-
gengt meðal húsbænda svona framan
af okkar kynnum. En hann vissi að
systur myndu þiggja að spá í málin og
spjalla á meðan. Og þetta var ekki
það eina sem hann tók til hendinni
með á annasömu heimili. Ekki stóð á
því á árum áður að samþykkja börn
að norðan í pössun þegar á þurfti að
halda og hafa mágkonu og börn í dvöl
á meðan sú fyrrnefnda lærði á bíl í
Keflavík, þótt ekki væri kannski vítt
til veggja í húsakynnum ungu
hjónanna á þeim tíma. Hann var mjög
barngóður og í mörgum Reykjavík-
urheimsóknum síðar þegar lítið barn
var í vöggu spurði Villi alltaf varla
kominn inn úr dyrunum: „Hvar er
barbíið?“
En stolt hans voru dæturnar og
barnabörnin og einstök var sam-
heldni fjölskyldnanna, sem allar búa í
Keflavík. Villi vann vaktavinnu alla
tíð og auðvitað kom það oft fyrir í
gegnum árin, að maður hringdi á
svefntímanum hans, sem auðheyrt
var, en aldrei sýndi hann minnstu
óþolinmæði, bara svaraði með sinni
alkunnu rósemi.
Ekki var hægt annað en verða var
við í heimsóknum suðureftir, að það
var gestkvæmt á þessu heimili, alltaf
einhver að líta inn, ættingjar eða vinir
eða nágrannar og mjög oft albræður
hans tveir, Gunni Kalli og Siggi, sem
nú er báðir horfnir á braut langt um
aldur fram. Öllum tekið eins og þeir
ættu heima þarna, um það voru þau
samhent bæði, Villi og Guðrún Björk.
Tvær ferðir saman norður hér áður
fyrr og heimsóknir og dvöl í tvígang í
fellihýsinu þeirra, bæði á Laugar-
vatni og Húsafelli, á síðustu þremur
árum voru eins og dýrmæt samveran
er alltaf, Villi með sína hlýju og kímni
í kringum okkur. Vinátta hans var
alla tíð sönn og tær og erfitt að missa
kæran vin sem hefði átt að eiga miklu
fleiri sólrík sumur framundan.
Erla Nanna Jóhannesdóttir.
✝ Högni Albertssonvar fæddur á
Krossi 4. september
1928. Hann andaðist á
heimili sínu 20. des-
ember 2010.
Foreldrar hans
voru Albert Berg-
sveinsson frá Urð-
arteigi í Berufirði, f.
16. sept. 1892, d.
1983, og Margrét
Höskuldsdóttir frá
Höskuldsstöðum á
Djúpavogi, f. 11. sept.
1906, d. 1996. Högni
ólst upp á Krossi hjá foreldrum sín-
um og systkinum.
Hann var elstur sinna
systkina. Þau eru:
Hjördís, f. 13. nóv.
1931. Agnar Berg-
sveinn, f. 8. okt. 1935,
d. 12. okt. 1937. Jens,
f. 9. jan. 1939. Ari, f.
5. febr. 1945.
Högni kvæntist
Auðbjörgu Stef-
ánsdóttur árið 1999.
Útför Högna var
gerð frá Djúpavogs-
kirkju 29. desember
2010. Jarðsett var á
Berunesi.
Á Krossi var jöfnum höndum
stundaður landbúskapur og sjósókn.
Þekktir voru þeir Albert á Krossi og
synir hans fyrir veiðiskap. Veiddu
þeir og verkuðu hákarl og fleiri fiska.
Á Krossi var áður fyrr og er enn
þurrkhjallur, oftast fyrrum fullur af
hákarli og harðfiski.
Þeir voru afburðagóðar skyttur og
komu oft að landi með hnísur, sel og
fugl. Nutu nágrannar þeirra og fleiri
oft góðs af fengnum. Kom þessi veiði-
mennska sér vel, ekki síst á þeim ár-
um, sem lítið var um matbjörg, ekki
til frystikistur og fáar pakkaðar mat-
vörur til sölu í verslunum.
Árin liðu og það kom að því að börn
hjónanna á Krossi fluttu burt til ann-
arra starfa, öll nema Högni. Hann bjó
áfram hjá foreldrum sínum öldruð-
um, og síðar annaðist hann þau og
rekstur búsins. Faðir hans dó 1983 og
móðir hans 1996 og að lokum var
Högni einn eftir á Krossi.
Á honum var engan bilbug að finna
og annaðist hann þau störf sem vinna
þurfti. Það fundu þó vinir hans að lífið
var honum ekki alltaf auðvelt í ein-
verunni. Árið 1998 flutti til hans dug-
legt fólk, Auðbjörg Stefánsdóttir og
tveir synir hennar, Gunnar og Krist-
ján Pálmi. Þau höfðu reyndar stund-
um áður komið Högna til hjálpar.
Mun þá þungu fargi hafa létt af
Högna, er gott fólk kom á heimilið og
störfin voru unnin af fleiri höndum.
Gaf hann sér nú meiri tíma til að
skreppa og sjá sig um í heiminum,
lenti m.a. til Noregs.
Högni og Auðbjörg gengu í hjóna-
band 1999. Högni var víðlesinn og
fróður. Hann bjó yfir mikilli þekk-
ingu á umhverfi sínu, landi og þjóð,
einnig öðrum þjóðum. Hann las mikið
og mundi það, sem hann las, hafði
stálminni.
Högni var náttúrubarn og næmur
fyrir þeim kröftum sem búa í um-
hverfinu, jafnvel þeim, sem flestum
eru huldir.Hann skildi náttúruna öðr-
um og meiri skilningi en flestir aðrir
gera. Áhugavert var að heyra frá-
sagnir hans af ýmsum náttúrufræði-
legum fyrirbrigðum, hegðun fiska,
fugla og dýra, taminna sem ótam-
inna.
Það má segja að Högni hafi alltaf
verið á ferli og gengið að störfum
hvernig sem viðraði. Það var því
nokkuð óvænt þegar kallið kom þenn-
an desemberdag, þegar birtutíminn
er stuttur, en myrkrið varir lengi.
Ég er þakklátur fyrir þær stundir,
sem ég átti þess kost að setjast hjá
Högna og ræða við hann um heima og
geima. Ég og mín kona vottum hans
nánustu innilega samúð okkar. Góður
maður og merkur er á brautu horf-
inn.
Ingimar Sveinsson
Högni Albertsson
Kæri tengdapabbi,
afi Jón.
Heyrið vella á heiðum
hveri,
heyrið álftir syngja í
veri:
Íslands er það lag.
Heyrið fljót á flúðum duna,
foss í klettaskorum bruna:
Íslands er það lag.
Eða fugl í eyjum kvaka,
undir klöpp og skútar taka:
Íslands er það lag.
Heyrið brim á björgum svarra,
bylja þjóta svipi snarra:
Íslands er það lag.
Og í sjálfs þín brjósti bundnar
blunda raddir náttúrunnar:
Íslands eigið lag.
Innst í þínum eigin barmi,
eins í gleði og eins í harmi
ymur Íslands lag.
(Grímur Thomsen)
Þakklæti er mér efst í huga þegar
hugsað er til þeirra 38 ára sem við
höfum átt samleið. Allt sem þú hefur
smíðað handa mér og árin okkar
Ella á Rauðalæk með Jónsa lítinn og
ykkur Sigrúnu á öruggri bakvakt
með okkur. Minningar leita á mann
og þar kemur upp heimsókn til okk-
ar í Danmörku, árin í Kleifakoti,
rússajeppinn og ferðir okkar um há-
lendið. Árlegar ferðir í Mývatnssveit
blanda af veiðitúr og fjölskyldu úti-
legu. Hringferð um Austfirði með
ömmu Sigrúnu og Sneglu veiðihundi
og skemmtilegu Þórsmerkurferð-
inni okkar hér um árið.
Þakklæti með veiðiferðir ykkar
Ella í Mývatnsveit og Veiðivötn.
Þessi samvera ykkar á síðari árum
og hálendisferðir voru Ella mjög
hjartfólgnar og minnisstæðar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Í djúpið sígur sólin skær.
Húmið blíða
á hauðrið fríða
draumblæju dökkri slær.
Mánabjarma
bundinn armi
þakkar heimur þeim, sem bjó
þreyttu hjarta í svefni ró.
(Kristján Jónsson)
Þín,
Anna Jónína Hauksdóttir.
Látinn er Jón Erlendsson,
íþróttakennari og mikill áhugamað-
ur um eflingu handknattleiksíþrótt-
arinnar. Við andlát Jóns rifjast upp
mörg áhugaverð minningarbrot úr
sögu handknattleiksins. Ég kynntist
Jóni Erlendssyni fyrst sem leikmað-
ur, þegar hann varð formaður lands-
liðsnefndar HSÍ 1968 til 1972 og
Hilmar Björnsson, mikill vinur hans
og veiðifélagi, var landsliðsþjálfari.
Jón Erlendsson
✝ Jón Erlendssonvar fæddur á Ísa-
firði 2. apríl árið
1926. Hann lést á
Landakotsspítala 19.
desember 2010.
Útför Jóns var gerð
frá Laugarneskirkju
30. desember 2010.
Jón og félagar hans í
landsliðsnefnd sýndu
mér þann sóma að
velja mig í landslið
okkar sem keppti
bæði í Heimsmeist-
arakeppninni í Frakk-
landi 1970 og á Ól-
ympíuleikunum í
München 1972 þar
sem Jón var í farar-
stjórn liðsins á þess-
um keppnum. Jón Er-
lendsson tók svo aftur
við formennsku lands-
liðsnefndar karla
1980-1983, þegar Hilmar varð aftur
þjálfari landsliðsins.
Jón tók að sér mörg sjálfboðaliða-
störf fyrir HSÍ. Fyrir utan lands-
liðsnefnd karla sat hann í unglinga-
landsliðsnefnd og mótanefnd. Þá
vann hann mjög gott starf í fræðslu-
nefnd HSÍ, enda einn best menntaði
íþróttakennari Íslands með gráðu
frá Gymnastik- och Idrottshög-
skolan (GIH) í Stokkhólmi, sem var
og er einn virtasti íþróttaháskóli
Evrópu. Sem formaður HSÍ 1984-
1992 var ég og við í stjórn HSÍ mjög
svo lánsöm að fá Jón Erlendsson til
starfa sem framkvæmdastjóra sam-
bandins 1985 og starfaði hann til
ársloka 1987. Kom hann góðu skikki
á mótamál okkar. Þá hafði hann góð
sambönd víða erlendis sem
landsliðsnefndarmaður og farar-
stjóri landsliðs okkar í mörg ár.
Sérstaklega man ég eftir ferð
okkar á þing Alþjóða handknatt-
leikssambandsins (IHF) í Senegal
1986, þar sem við lögðum fram mjög
svo byltingarkennda tillögu um al-
gjöra breytingu á mótafyrirkomu-
lagi IHF sem fólst í að halda bara
eina A-heimsmeistarakeppni á
tveggja ára fresti með 24 þjóðum og
þar sem öllum heimsálfunum var
tryggt sæti og hætt með svo kall-
aðar B og C heimsmeistarakeppnir.
Þetta féll nú alls ekki í kramið hjá
stjórn IHF, en aðrir voru okkur
sammála um að þetta væri það sem
koma skyldi og mundi hraða þróun
handknattleiks um allan heim. En á
þessu þingi IHF voru nokkrir efa-
menn sem sögðu að engin þjóð
mundi vilja taka að sér að halda HM
með 24 þjóðum. Ræddum við Jón-
arnir þetta vandamál og lagði ég til
að Ísland mundi þá bara lýsa yfir á
þinginu að við værum reiðubúnir að
sækja um að halda fyrstu slíka
heimsmeistarakeppni. Tveimur ár-
um síðar, eða á þingi IHF á Ólymp-
íuleikunum í Seoul, var Íslandi svo
falið að halda fyrstu 24 þjóða A-
heimsmeistarkeppnina árið 1995 og
hefur þetta fyrirkomulag keppninn-
ar haldist óbreytt síðan.
Jóns Erlendssonar verður ávallt
minnst sem eins mesta frumkvöðuls
í eflingu handknattleiksíþróttarinn-
ar á Íslandi.
Ég votta látnum handboltamanni
virðingu mína og dætrum Jóns,
þeim Ingileif og Kristínu, fjölskyld-
um þeirra, ættingjum og vinum, svo
og öllum áhugmönnum um velferð
handknattleiksíþróttarinnar, mína
innilegustu samúð. Megi algóður
Guð styðja okkur öll í sorg okkar.
Jón Hjaltalín Magnússon.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna fráfalls
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ELÍNAR DUNGAL,
Grensásvegi 58,
Reykjavík.
Jón Þorvaldsson, Vallý Helga Ragnarsdóttir,
Steinunn Þorvaldsdóttir, Finnur Geirsson,
Hilmar Hilmarsson, Guðfinna Sævarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR ÁGÚSTSSONAR
frá Vík,
Tjarnarási 9a,
Stykkishólmi.
Elín Guðrún Sigurðardóttir,
Magdalena Sigurðardóttir, Alfreð S. Jóhannsson,
Þór Sigurðsson, Hallfríður Guðrún Einarsdóttir,
Oddný Sigurðardóttir, Eiríkur Jónsson,
Dagný Sigurðardóttir, Þorvaldur Jónsson,
Þorgerður Sigurðardóttir, Kristján Már Unnarsson,
Sigríður Sigurðardóttir, Ingjaldur Arnþórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.