Teningur - 01.05.1987, Qupperneq 9

Búkurinn, einkum tæmar, þoldi illa
frostið. Sama þótt hann dúðaði sig; færi í
brúnu sokkana og þá gráu utan yfir og
svo framvegis. Já og stóru selskinns-
skóna. Alltaf var honum ískalt á tánum.
Og á milli þeirra. Hann hafði því mest
haldið sig inni við á Grænlandi í lokin.
Og var sköllóttur.
Það var eftir þetta sem hann réði sig í
Skálann. Honum fannst sem það væri hið
eina sem hann gæti gert úr því sem komið
væri. Hann hafði í rauninni leitað allra
úrræða, en engin dugðu. Allskyns
meðul, lyf og smuming reyndust hald-
laus. Líka undraefnið djeennsébé; en því
miður var hann einn af hverjum fjómm
sem það verkaði ekki á. Og lyfið minox-
idfl sem í senn dró úr blóðþrýstingi og jók
hárvöxt. Sofnaði bara af því. Alheims-
sambandið hafði sent honum samúðar-
skeyti þegar það kom í ljós. Og heildarút-
gáfuna af Skrá yfir skölótta menn, með
myndum; öll tilbrigði frá því að ljós-
myndavélin var fundin upp 1813. Nítján
bindi. En hún varenn í smíðum. Reyndar
var hann ritstjóri hennar á íslandi og í
Færeyjum og auk þess eina dæmið um
alopecia arreata á því svæði; varð því að
skrifa sjálfslýsingu.
Þegar hann gekk í Alheimssambandið
hafði hann hins vegar strax fengið senda
Skrá yfir skölótta menn fyrir tíma ljós-
myndanna. Áttatíu og sjö bindi. Þar vom
langir kaflar um þá Egil og Skallagrím.
Og sérstakur kafli um Njál, undir
afbrigði.
Hann hafði einmitt hugsað sér að vinna í
og með að Skránni í Skálanum, þegar
gæfist tóm. En það færi auðvitað allt eftir
veðurfari hvemig honum yrði innan-
brjósts; hvort hann hefði í sér döngun til
skrifta. Sálin var eins og vond loftvog
sem missti jafnvægið við minnstu veðra-
brigði svo hending ein réði hvert nálin
vísaði. Hann varð því að leggja traust sitt
á hverflynda veðurguði sem engin vegur
var að henda reiður á; en tóku sér samt
stundum hvíldir og höfðu kalt...
Og það var einmitt þá, já þama í Skálan-
um, sem lífið virtist loks ætla að brosa
við honum í alvöru. Eða svo haíði hann
haldið. Já, víst hafði hann haldið það.
Reyndar verið orðinn viss um það. Næg-
ar vom ástæðumar. En. Nei. Hann hafði
hugleitt þetta hundraðþúsund sinnum
fram og aftur.'En það vantaði botninn.
Eða var enginn? Hvemig stóð á þessu?
Hann snýtti sér.
Hafði sem sé ráðið sig sem skálavörð yfir
veturinn. Var einn. Um helgar kom fjöl-
menni og renndi sér á skíðum og sleðum
og meiddi sig. Þá hafði hann lyftumar í
gangi, það var í hans verkahring; og að
kynda Skálann. En hún...
Hann hengdi hausinn.
Kom hún ekki einu sinni í viku? Hvað
með það? Hvers vegna þessar hugsanir?
Gat hann ekki þurrkað þær burt?
Hún kom einu sinni í viku. Já. Þvoði
þvotta og skúraði á miðvikudögum.
Hann mundi það svo sem. Kom í bítið
með rútunni og fór undir kvöld. Já, en
svo gisti hún stundum. Um tíma alltaf.
Það var í janúar og febrúar. Þá hélt hann
að allt væri lukkað; allt væri eins og það
ætti að vera. Þau vom ástfangin. Hann
elskaði hana. Og hún hann. Og hárið á
honum eins og á Hallgerði langbrók, ja
nema ögn styttra...
Það hafði eiginlega byrjað eitt kvöldið
þegar hún bað hann að berja með sér
gaddfreðinn þvottinn niður af snúmnum.
Hún hengdi nefnilega alltaf úti hvemig
sem viðraði. En náttúmlega höfðu þau
gefið hvort öðm hýrt auga drjúgan tíma.
Svona kíkt framan í hvort annað og
roðnað. En ekkert frekar... Hann kunni
ekkert á svona lagað eða hafði enga verk-
æfingu; einungis af bókum. Og fann
reyndar þá sem endranær hversu stórt
skref er frá huga til handar og því ekkert
undur þótt á ýmsu hefði gengið jafnvel
hjá hinum kloflengstu mönnum að stíga
það hnjasklítið. Svo var eins og það væri
meira búklegt en andlegt í framkvæmd,
samkvæmt fræðibókum. Eða að andinn
ryddi búklegum hvötum veginn. Það
kostaði hann vangaveltur þar sem hann
taldi þetta andlegt fyrst og fremst; eða
máske eins konar blending...
Hann hlúði að henni þegar þau komu inn
með þvottinn. Henni var kalt. Lánaði
henni sængina sína og sauð ofan í hana
kaffi. Svo kysstust þau áður en hún
straujaði. Alveg undirbúningslaust.
Þvert ofan í allar uppskriftir. Hann
mundi það eins og það hefði gerst í gær.
Eða væri að gerast... En sá unaður. Og
hún strauk lófa í gegnum hárið og sagði
að hann væri góður.
Já, þannig hófst það og varð æ nánara og
indælla eftir því sem fram leið. Hann
hugsaði ekki um annað. Þau áttu svo vel
saman fannst honum. Hún sagði það
líka. Áttu sömu áhugamálin. Líkaði best
að vera ein í kyrrð og ró. Horfa á stjöm-
umar og tunglið og rendur eftir þrýsti-
loftsflugvélar þegar bjart var og heið-
skírt. Hann hafði lesið svo margt. Hún
sagði að hann væri svo gáfaður og góður.
Og líka fallegur. Stundum sagði hún að
hárið væri svo mjúkt og fallegt; hún elsk-
aði fallegt hár. Það kom illa við hann,
sótti sí og æ á hann. Samt lét hann á engu
bera. Auðvitað vissi hann að hún yrði að
vita þetta, annað kom ekki til greina; um
það vom öll fræðirit á sama máli. Engu
mátti leyna. Alls engu. Því þá væri allt
ónýtt. En ekki var nóg að yrði að segja
það hvað sem það kostaði. Það þurfti að
koma sér að því... Segja það. Höfundar
bókanna höfðu sennilega aldrei lent í því,
sem ekki var nema von; þeir vom bara
ráðleggjendur. Aðrir praktísemðu. Nú
var hann einn þeirra... Það hlyti að falla
undir að segja allt, þetta með arreatað.
Var það ekki? Jú, hann var viss um það.
En verst þótti honum að loksins þegar
hann var elskaður skyldi hann vera með
hár. Hitt hefði verið auðveldara; þáþyrfti
ekki eins miklar útlistanir hélt hann. Mun
eðlilegra væri að hár yxi en að það dytti
af, að minnsta kosti auðskýrðara um svo
ungan mann...
7