Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 10

Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 10
Það var strax eftir þetta kossakvöld eða um kvöldið í miðjum klíðum, sem þessar bollaleggingar hófust. Og höfðu staðið hvfldarlítið æ síðan. Kreist hann og kramið innanverðan, ært í honum heil- ann og sproksett miðtaugakerfið; æ ofan í æ. Stundum valdið óbærilegum maga- kvölum og mýkt hægðimar; stundum hert þær. Þá hljóðaði hann innan í sér. Þessar hugsanir voru óþolandi. En hvað ætti hann að gera? Það var spumingin. Hvemig færi hann að þessu? Kom sér aldrei til þess; var oft að því kominn, en þá brosti hún kannske til hans svo blítt... Og hvað gat hann gert? Skemmt brosið? Nei, hann gat það ekki. Hvað myndi hún líka segja? Hvemig brygðist hún við? Hún sagðist elska hann. Hlaut þá að elska hann sköllóttann líka. Eða hafði hann svikist inn á hana með því að segja henni það ekki strax? Hann var viss um að hann elskaði hana þótt hún væri sköllótt. Já, þótt vantaði í hana allar tennumar. Og dýrt að smíða upp í. Hann elskaði hana samt. En þetta vom svik. Veðrið var honum hliðhollt. Þetta sex til átta stiga frost dag eftir dag. Hún sagði að hann væri gáfaður og góður. Var það ekki aðalatriðið? Var það ekki miklu traustari undirstaða ástarinnar en hárið? Eða eitthvað sem kom honum í sjálfu sér ekkert við? Eða átti ekki að gera það, fannst honum. En hann gat aldrei sagt henni það. Ekki beinum orðum. Og hvemig ætti hann líka að bera sig að því; hann sem elskaði hana og vildi ekki særa hana? Átti hann þá ekki að segja henni það af því að hann elskaði hana og hún hann? Var það ekki? En hvemig? Átti hann kannske bara að segja við hana: Heyrðu, elsku hjartans ástin mín eina... ég er með skalla. Átti hann að gera það? Hvað segði hún? Færi hún ekki að hlæja þegar hann bætti því við að það væri meira að segja sjúklegur skalli? Eða gráta? Eða segði hún ef til vill að hún elskaði hann ekki meir? Því miður, hún hefði ekki verið með réttu ráði þennan tíma. Nei. Það gat ekki verið. Eða héldi hún kannske að hann væri að fara með upphaf á nútímaljóði? Já kannske. Hann beið sífellt færis. Leitaði að orða- lagi. En kom sér ekki að því. Gat það ekki. Og tíminn hafði liðið. Ójá. Honum hafði í rauninni aldrei liðið eins vel og aldrei eins illa. Stundum las hann fyrir hana á kvöldin. Henni þótti hann lesa svo vel. Og reyndar var hann fluglæs í hljóði, en illa upphátt; truflaðist ef hann heyrði í sér. Honum hafði helst dottið í hug að talfærin og heymin ynnu illa saman; gæti verið eitthvað í tengslum við sjúkleikann. En hann angraði sig svo sem ekki út af því, nógur var vandinn samt. Það var þá helst þama í Skálanum á kvöldin. Hann æfði sig þegar hún var í bænum, tróð bómull í eyrun og las upphátt; en allt varð einhvem veginn að einni hryglu í hausnum á honum, svo hann hætti því... Hún var líka ánægð. Og var það ekki nóg? Hann las kafla úr Njálu, Eglu og Grettlu og Ölkofraþátt allan. Og fjölda ljóða. Stundum hlýddu þau á útvarp... og andardrátt hvors annars; það var svo gott. Mest las hann Njálu og mest um Njál. Suma kaflana oft. Og lofaði hann mjög í ræðu, hversu snjallur hann hefði verið. Minntist oft á að honum hefði ekki sprottið grön. Kannske væm það gáfu- merki? Allir virtu hann. Höfðu ekkert við hann að athuga annað en það sem engu máli skipti; að hann var skegglaus. En slíkt væri hismi og hégómi. Hann sagði henni að skeggleysi væri ekki algengt, en flestir sem hann vissi um kinnabera væm og hefðu verið mætir menn; eins og Þiðrik af Bem og Bófi hinn skegglausi. Já og Ásmundur Ófeigsson grettis. Sumir væru einnig nauða sköll- óttir. Það væri algengara. Til dæmis leikarinn Salavas. Hún sagði að sér þættu sköllóttir menn ljótir. Hún elskaði hár. Hann sagði að miklu meira skipti það sem menn hefðu að geyma, en það sem héngi utan á þeim. Það sannaðist líka á Njáli. Hann var vitur maður, forspár, heilráður og góðgjam; hógvær, dreng- lyndur, langsýnn og langminnugur. Hann leysti hvers manns vandræði. Samt var hann skegglaus. Skalli skipti þessa eiginleika heldur engu máli. Það væri marg sannað. Sennilega bæri lítill eða enginn hárvöxtur vott um að mikilmenni væri á ferð... En henni þótti allt hárlaust ljótt. Sagði meira að segja að sér þætti það ógeðslegt. Þó væri sennilega skárra skeggleysi en skalli. Það var í eina skiptið sem hann reiddist henni. Eða varð sár. Já, hann varð fremur sár en reiður. Hún skildi hann ekki, hugs- aði hann. Eða til hvers hélt hún eiginlega að hann væri síjarmandi um Njál? Hugs- aði hún ekki? Lagði hún ekki saman tvo og tvo? Hann var sannfærður um að hún væri svo gagntekin af ástinni, svo staur- blind á duldar merkingar og lævísar lík- ingar, að hún hefði enga rænu á samlagn- ingu. Það hlaut að vera skýringin. Hún vissi ekki að hann var með sjúklegan skalla. Hún hefði þá aldrei sagt þetta. Var það? Nei. Um miðjan mars tók að hlýna. Hann barðist gegn því, en fátt var til ráða. Skrúfaði fyrir allan hita í Skálann. Lét kalt vatn renna frjálst úr öllum krönum. Skolaði oft niður. Samt hitnaði. Loftið varð rakt eins og í búningsklefum íþrótta- garpa eða á eynni Krít. Hann var sísveitt- ur. Loks greip hann til þess örþrifaráðs að sitja í eldhúsinu með hausinn inni í ískápnum. Það var hálmstráið. En þótt hann hímdi bara með hausinn og axlirnar í skápnum var honum líka kalt á tánum. Það var ný uppgötvun sem hann gat ómögulega botnað í. Hvemig sem hann velti þessu fyrir sér fundust engar skýringar. Hann hafði ekki fyrr vitað að búkurinn væri svona góður leiðari. Skyldi þetta vera algengt? Nema eitthvað amaði að tánum á honum? Hann þorði ekki að hugleiða til enda þær afleiðingar 8
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Teningur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Teningur
https://timarit.is/publication/820

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.