Teningur - 01.05.1987, Qupperneq 10

Það var strax eftir þetta kossakvöld eða
um kvöldið í miðjum klíðum, sem þessar
bollaleggingar hófust. Og höfðu staðið
hvfldarlítið æ síðan. Kreist hann og
kramið innanverðan, ært í honum heil-
ann og sproksett miðtaugakerfið; æ ofan
í æ. Stundum valdið óbærilegum maga-
kvölum og mýkt hægðimar; stundum
hert þær. Þá hljóðaði hann innan í sér.
Þessar hugsanir voru óþolandi.
En hvað ætti hann að gera? Það var
spumingin. Hvemig færi hann að þessu?
Kom sér aldrei til þess; var oft að því
kominn, en þá brosti hún kannske til hans
svo blítt... Og hvað gat hann gert?
Skemmt brosið? Nei, hann gat það ekki.
Hvað myndi hún líka segja? Hvemig
brygðist hún við? Hún sagðist elska
hann. Hlaut þá að elska hann sköllóttann
líka. Eða hafði hann svikist inn á hana
með því að segja henni það ekki strax?
Hann var viss um að hann elskaði hana
þótt hún væri sköllótt. Já, þótt vantaði í
hana allar tennumar. Og dýrt að smíða
upp í. Hann elskaði hana samt. En þetta
vom svik. Veðrið var honum hliðhollt.
Þetta sex til átta stiga frost dag eftir dag.
Hún sagði að hann væri gáfaður og
góður. Var það ekki aðalatriðið? Var það
ekki miklu traustari undirstaða ástarinnar
en hárið? Eða eitthvað sem kom honum í
sjálfu sér ekkert við? Eða átti ekki að gera
það, fannst honum. En hann gat aldrei
sagt henni það. Ekki beinum orðum. Og
hvemig ætti hann líka að bera sig að því;
hann sem elskaði hana og vildi ekki særa
hana? Átti hann þá ekki að segja henni
það af því að hann elskaði hana og hún
hann? Var það ekki? En hvemig?
Átti hann kannske bara að segja við hana:
Heyrðu, elsku hjartans ástin mín eina...
ég er með skalla. Átti hann að gera það?
Hvað segði hún? Færi hún ekki að hlæja
þegar hann bætti því við að það væri
meira að segja sjúklegur skalli? Eða
gráta? Eða segði hún ef til vill að hún
elskaði hann ekki meir? Því miður, hún
hefði ekki verið með réttu ráði þennan
tíma. Nei. Það gat ekki verið. Eða héldi
hún kannske að hann væri að fara með
upphaf á nútímaljóði? Já kannske.
Hann beið sífellt færis. Leitaði að orða-
lagi. En kom sér ekki að því. Gat það
ekki. Og tíminn hafði liðið.
Ójá. Honum hafði í rauninni aldrei liðið
eins vel og aldrei eins illa. Stundum las
hann fyrir hana á kvöldin. Henni þótti
hann lesa svo vel. Og reyndar var hann
fluglæs í hljóði, en illa upphátt; truflaðist
ef hann heyrði í sér. Honum hafði helst
dottið í hug að talfærin og heymin ynnu
illa saman; gæti verið eitthvað í tengslum
við sjúkleikann. En hann angraði sig svo
sem ekki út af því, nógur var vandinn
samt. Það var þá helst þama í Skálanum
á kvöldin. Hann æfði sig þegar hún var í
bænum, tróð bómull í eyrun og las
upphátt; en allt varð einhvem veginn að
einni hryglu í hausnum á honum, svo
hann hætti því... Hún var líka ánægð. Og
var það ekki nóg?
Hann las kafla úr Njálu, Eglu og Grettlu
og Ölkofraþátt allan. Og fjölda ljóða.
Stundum hlýddu þau á útvarp... og
andardrátt hvors annars; það var svo gott.
Mest las hann Njálu og mest um Njál.
Suma kaflana oft. Og lofaði hann mjög í
ræðu, hversu snjallur hann hefði verið.
Minntist oft á að honum hefði ekki
sprottið grön. Kannske væm það gáfu-
merki? Allir virtu hann. Höfðu ekkert við
hann að athuga annað en það sem engu
máli skipti; að hann var skegglaus. En
slíkt væri hismi og hégómi.
Hann sagði henni að skeggleysi væri ekki
algengt, en flestir sem hann vissi um
kinnabera væm og hefðu verið mætir
menn; eins og Þiðrik af Bem og Bófi hinn
skegglausi. Já og Ásmundur Ófeigsson
grettis. Sumir væru einnig nauða sköll-
óttir. Það væri algengara. Til dæmis
leikarinn Salavas.
Hún sagði að sér þættu sköllóttir menn
ljótir. Hún elskaði hár.
Hann sagði að miklu meira skipti það
sem menn hefðu að geyma, en það sem
héngi utan á þeim. Það sannaðist líka á
Njáli. Hann var vitur maður, forspár,
heilráður og góðgjam; hógvær, dreng-
lyndur, langsýnn og langminnugur.
Hann leysti hvers manns vandræði. Samt
var hann skegglaus. Skalli skipti þessa
eiginleika heldur engu máli. Það væri
marg sannað. Sennilega bæri lítill eða
enginn hárvöxtur vott um að mikilmenni
væri á ferð...
En henni þótti allt hárlaust ljótt. Sagði
meira að segja að sér þætti það ógeðslegt.
Þó væri sennilega skárra skeggleysi en
skalli.
Það var í eina skiptið sem hann reiddist
henni. Eða varð sár. Já, hann varð fremur
sár en reiður. Hún skildi hann ekki, hugs-
aði hann. Eða til hvers hélt hún eiginlega
að hann væri síjarmandi um Njál? Hugs-
aði hún ekki? Lagði hún ekki saman tvo
og tvo? Hann var sannfærður um að hún
væri svo gagntekin af ástinni, svo staur-
blind á duldar merkingar og lævísar lík-
ingar, að hún hefði enga rænu á samlagn-
ingu. Það hlaut að vera skýringin. Hún
vissi ekki að hann var með sjúklegan
skalla. Hún hefði þá aldrei sagt þetta.
Var það? Nei.
Um miðjan mars tók að hlýna. Hann
barðist gegn því, en fátt var til ráða.
Skrúfaði fyrir allan hita í Skálann. Lét
kalt vatn renna frjálst úr öllum krönum.
Skolaði oft niður. Samt hitnaði. Loftið
varð rakt eins og í búningsklefum íþrótta-
garpa eða á eynni Krít. Hann var sísveitt-
ur. Loks greip hann til þess örþrifaráðs
að sitja í eldhúsinu með hausinn inni í
ískápnum. Það var hálmstráið. En þótt
hann hímdi bara með hausinn og axlirnar
í skápnum var honum líka kalt á tánum.
Það var ný uppgötvun sem hann gat
ómögulega botnað í. Hvemig sem hann
velti þessu fyrir sér fundust engar
skýringar. Hann hafði ekki fyrr vitað að
búkurinn væri svona góður leiðari.
Skyldi þetta vera algengt? Nema eitthvað
amaði að tánum á honum? Hann þorði
ekki að hugleiða til enda þær afleiðingar
8