Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 14

Benedikt Gestsson
Heimboðið
Minnið opnast langt inní hausinn, inní
rými fullt af kvíða og glittir í myrkrið á
milli. Grunur um að hugsunin sé þar á
flögri veitist að manni sem situr á bekk í
garðinum aftan við blokkina, grámáluð-
um bekk í haustlitum garði. Hann heitir
Angar og er húsvörður, tengiliður sam-
eignarinnar við aðra íbúa blokkarinnar.
Flögrið þreytulegt, eins og augnatillit
mannsins og grátt litaraft hans samlagar
hann bekknum, gerir hann að engu: Hrap
í minninu. Höfuðið nærhlutleysi og vax-
tarlagið kynlaust, en hugsunin inní þess-
um haus milli áhyggjanna og skrjáfs
laufsins. Dæsir og virðir fyrir sér hríf-
una, sem liggur í mölinni með tindana
uppí loftið; - ooo ætlann rigni? Sagarbl-
að fyrir neðan nefið líkt og hógvær ógn
við umhverfið, kalt en þó hlýtt. Hreyf-
ingarleysi hans algert og mölin á gang-
stígnum brakar eins og í kappi við laufið,
kvöm sem malar án afláts í hrapinu, í
hausnum, í garðinum.
Yflr Angari sveif blokkin. Var í honum
og með honum alla daga og nætur. Þess
vegna fanst honum að aðrir íbúar blokk-
arinnar stæðu í eins konar þakkarskuld
við sig: Af því að hann stóð í redding-
um. Ef einhvers þurfti við; stíflur, máln-
ingarvinnu, loftræstinguna, eða ef
útvega þurfti faglærðan mann, þá var
hann búinn að koma sér upp samböndum
útum alla borgina. Eitt símtal og öllu
kippt í liðinn á augabragði. Og reikn-
ingshaldið þrekvirki, og fékk lúsarlaun
fýrir, að innheimta hjá fólki, sem aldrei
var heima og aldrei átti peninga, alltaf
úti að skemmta sér, eða eyða þeim í sófa-
sett og sjónvörp,' og nýjar gardínur að
fela myrkraverkiii og koma sér upp
einkalífi, sem stjómarskráin mælti með.
Stjómarskráin dvaldi augnablik í hausn-
um og svo ekki meir. Leiðindafólk. Ekki
einu sinni kaffisopa að fá og höfuðið
fylltist af liðinni tíð, þegar fólk fékk þó
kaffí, ef það leit inn hjá nágrönnum.
Hespur og smekklásar fyrir öllum dymm
og gapandi kjaftar útum rifuna með sól-
gleraugu og hvað er þér á höndum, aldrei
friður fyrir mkkumm og innheimtu-
mönnum. Heldurðu að maður geti verið
að borga í þennan hússjóð á hverjum degi
og aldrei sér maður að þessu peninga-
drasli sé varið til neinna hluta og svo bara
hóta lögfræðingum og loka fyrir raf-
magnið í sameigninni. Maður telst góður
að geta gefið kellingunni rafmagnsnudd-
þvottapoka að stinga sér í, svo hún geti
jafnað sig á taugagigtinni, sem hún fær
fyrir ekki neitt í frystihúsinu. Maður
minn, kondu eftir viku, það hlýtur að
vera hægt að redda þessu einhvem
veginn. Ha smáséns og lúkan kom útum
dyrarifuna, og þreif um hálsmálið.
Smáséns kallfauskur, smáséns ha og
svitinn og stamið, eins og hvað-gengur-
eiginlega-að-þér-maður í andlitinu. Sé
ég ekki um sameignina; kosinn til þess á
fundi maður. Hverslags eiginlega em
þetta móttökumar. Og kjafturinn og sól-
gleraugun grettu sig, að hreyta í hann:
Sér er nú hver umsjónin og rotnunarþef-
urinn orðinn að sjálfstæðri vem héma.
Hundskastu til að gera hreint fyrir eigin
dymm áður en þú birtist með reikninga
hjá heiðarlegu fólki. Og lúkan sleppti
takinu og líkaminn hrökklaðist frá dymn-
um, til að verða ekki milli stafs og
hurðar, hallaði sér að veggnum, þreif
kámugan vasaklútinn uppúr vasanum og
strauk yfir svitastorkið andlitið. Stundi
og másaði, og taldi sig heppinn að hafa
sloppið lifandi úr þessum hildarleik.
Engin fýla hér og tók upp spreybrúsa:
DEÓDÓRANT FOR HOUSES, smell
and feel well...úðaði svo vænum slurk á
dymar. Gengur eitthvað að manninum,
alltaf kvartandi um einhverja lykt. Næst
spreyja ég uppí helvítis kokið á honum
og Angar lagði af stað niður stigann...
...í ofninum hringsnýst berstrípaður
kjúklingur á teini og ímyndar sér að hann
sé í sólarlampa. Það lekur af honum fítan
í þungum dropum í ofnskúffuna. Hann er
hættur að geyspa, en notar síðustu kraft-
ana til að hugsa til félaga sinna í kjúkl-
ingabúinu. Gurra kíkir inn í ofninn og er
harla glöð yfir fagurbrúnni steikinni og er
óðara farin að hugsa um þær fáu sæluvik-
ur, sem hún hafði átt með vini sínum á
sólarströndinni um sumarið. Hún skæl-
brosir fyrir framan glerið á hnjánum með
sleif í annari hendinni, sem hún notar til
að hræra í grautnum, sem á að vera á eftir
steikinni. Svo vaggar hún og ropar, og
ræskir sig í takt við vaggið, því sælan
ásækir hana. Þegar hún hefur litið mynd
sælunnar í huga sér, teygir hún aðra
höndina í brún eldavélarinnar og sogar
sjálfasigupp. Húndæsireftirerfiðið, því
hún er í góðum holdum og orðin stirð til
hnjánna. Svo hrærir hún í grautnum.
Sönglar eitthvað fyrir munni sér, sem
minnir hana á ævintýri um galdrapott. En
hún óttast ekkert með sinn pott, að
minnsta kosti svo langt sem það nær, því
hún er að elda pakkagraut. Það er svo
þægilegt að þurfa ekkert fyrir þessu að
hafa. Eiginlega eldar hann sig sjálfur og
Gurra heldur áfram að söngla. Vatn, duft
12