Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 16

plúpp hljóö og gullinn vökvinn rennur í
glasið. Sest svo aftur í homiö og ber glas-
ið uppað litlausum vörunum... þá hringir
bjallan.
Utanfrá götunni í húminu og gegnum
grænt garðhliðið, hægt og lágt ískur, eins
og syngi í strekktri línu og hönd sem
sleppti taki og leit til baka með ussss-
hljóði. Klikk og hliðið hallaðist aftur.
Fínpússaðir lakkskór sem glóðu í takt við
lýsinguna frá ljósastaumum, eins og
vissán um... og uppeftir veggnum með
stöku tým og myrkri bakvið mislitar gar-
dínur. Skeljasandur og hrafntinna að
gleypa ljósið og skuggi sem lagaði sig að
útlínum trappanna; svo kyrrstaða...
.. ■Durrrrrr kom frá skránni og þungi lík-
amans lagðist á hurðina, svo fótur yfir
þröskuldinn, inní birtuna á ganginum og
hurðin lokaðist fyrir ósýnilegu afli.
Gott kvöld, barst úr sveittu koki í miðjum
stiganum og blóðhlaupin augun flöktu að
manninum, og um hann hátt og lágt.
Ekkert svar og maðurinn í stiganum að
ókyrrast og hnúamir að hvítna á handrið-
inu, og röddin endurtók hikandi, en með
sama kurteisistóninum: Gott kvöld og
lægra gott kvöld oní bringuna, og lyfti
hægri hendinni að strjúka yfir ennið.
Hvem ætlar þú að finna og röddin hélt
áfram að titra og fætumir báru manninn
afturábak ofar í stigann, án þess hann
ætlaði sér það sjálfur, langaði þó til þess
að vera horfinn og skipta sér ekki af því
sem honum kæmi ekki við. Að fólk
mætti koma hér að vild - einhver hefði nú
opnað fyrir honum . Hann hafði heyrt
durrrrið í skránni, svo þetta hlaut allt að
eiga sér eðlilegar skýringar. Kannski að
selja happdrættismiða, eða merki fyrir
góðgerðafélagið, jafnvel opinber starfs-
maður í áríðandi erindagjörðum og rétt
að taka ofan, og afsakið ætlaði ekki að
trufla, er bara á leiðinni niður í kjallara,
var von á mér, en þetta er allt í lagi, fer
bara seinna, það má bíða einhvem tíma.
Og maðurinn færðist aftur niðurí miðjan
stigann og hélt áfram að rökræða við
sjálfan sig um ábyrgð þá sem hvíldi á
honum og vissara að telja inní húsið,
svona á kvöldin að minnsta kosti, ja
svona innan ákveðinna marka, mætti
ekki verða óþarfa nauð á fólkinu, sem
væri þreytt og þyrfti að hvflast, en hefði
samt ekkert á móti góðum málefnum og
líka skárra en bannsettir krakkamir, sem
vaða innum allt á skítugum skónum með
öskrum og óhljóðum í bjölluati, eða selja
einhver blöð sem gerðu ekkert annað en
að koma róti á kyrran hugann. Kyrrð og
ró væri nauðsynleg og höndin fór aftur
yfir ennið, sem krypplaðist eins og
þvottabretti og skarkaði í, eins og undir-
spil við gamalt lag sem allt í einu kom
upp í hugann og hann færði sig neðar í
stigann og hélt ömggu taki í handriðið
svo hann ekki félli framfyrir sig. Átti
erindi sjáðu til og ljósræma skaust fram á
ganginn niðrí kjallara um leið og hurðin
opnaðist og vaggandi skuggi, og svo
andlit sem gægðist fyrir dyrustafinn. Er
nokkur þama, ertu kominn og brosið
strekkti á kinnunum og augun tindmðu á
lakkskónum og uppeftir dökkum buxum
og frakka með hendur í vösum. Komstu
að utan, hvað er þetta maður, er ekki allt
í lagi og sjálfvirkur ljósabúnaðurinn
slökknaði um leið og hann lagði af stað
niður stigann, og ljósræman varð skírari
og líkaminn allur kominn framá ganginn
að fagna honum með útrétta handleggina
og brosið að stirðna, svo óralangt í burtu
og maðurinn kominn í miðjan stigann á
niðurleið í þennan sjóðheita faðm, sem
iðaði og tinaði, og maðurinn kominn nið-
ur og hendumar úr vösunum tóku um axl-
ir hennar og kinnin þvöl lagðist á brjóstið
og lítið tár í augnhvarminum og hendum-
ar spenntust um hann og þrýstu honum að
mjúkum og iðandi líkamanum. Horfðust
svo í augu og hún eins og að hafa endur-
heimt mann úr lífsháska. Hélt þú myndir
aldrei koma og gerðu svo vel með hand-
ahreyfingu inní íbúðina. Það er allt löngu
tilbúið. Hélt þú myndir aldrei koma og
hún viknaði við tilhugsunina. Kondu,
kondu og taktu af þér, það er langt
síðan.., heyrðist einhver segja lágum
rómi og hurðin féll að stöfum...
Gegnum rifu á gardínunni sást flöktandi
kertaljós, lágvær tónlist og glamur í
borðbúnaði, og öðm hvom raddir karls
og konu, til skiptis, hlátur í sefjandi
umbúðum barst útum gluggann og sam-
lagaðist kvöldkulinu. Skeljasandur og
hrafntinna glampandi frá ljósinu og
gluggum næstu húsa, inní bakgarðinn,
þar sem sölnað grasið gleypti lauf
trjánna, sem svifu eittog eitt til jarðar, og
biðu eftir hrífunni að raka þau saman og
troða í svartan plastpoka. Bekkurinn
auður og grár, og feitur rassinn að tylla
sér og hvfla sig í erfiðinu. Svo hreyfing á
gardínunni og dregið fyrirrifuna, og ekk-
ert kerti lengur að flökta í eldhúsinu og
hrífan lenti í mölinni og einn og einn
dropi fór að detta niðurúr himninum, að
klessa laufin - ooo hann hlaut að rigna.
Maðurinn á bekknum og gjóar uppí
næsta glugga, en allt dregið kyrfilega
fyrir og hæðin of mikil til að gaumgæfa
innihald gardínanna í kyrrstöðu. Rign-
ingin jókst og hrífan með tindana uppí
loftið fagnaði pásunni og garðurinn auð-
ur, en augu blokkarinnar stjörf og neit-
uðu að upplýsa leyndarmálin, sem flögr-
uðu um hausinn og vildu út, en yrðu að
bíða næsta dags, að gera sér erindi; og
hún Mudda sagði og Gurra sagði og
Luffa og Guji, og ástandið hjá þeim á
fyrstu hæðinni. Almáttugur minn að geta
í eyðumar og drekkja forvitninni og
skítkastinu, og skipta sér ekki af því sem
manni kemur ekki við, aðeins að lofa
ímynduninni að leika sér og brostin
blóðhlaupin augun fyllast af rigningu og
hrífan í mölinni með tindana uppí loftið.
14