Teningur - 01.05.1987, Síða 18

Teningur - 01.05.1987, Síða 18
Garðar Baldvinsson Glær Það er gulleitt mistur yfír torginu og rétt grillir í húsin næst. Fjær og ofar vofir kolblá móða. Ungur maður reikar inn í mistrið þartil hann stendur ofurlítið til hægri og sést aftan á hann. Hann er í svörtum möttli með háan hatt í gljáfægð- um stígvélum sem stinga í stúf við tötra- lega klædda mannmergðina. Fólk líður hægt hjá; það virðist ekki stefna að neinu marki. Þeir einu sem sýnast hafa fastan punkt í tilverunni eru farandsalamir sem tvístíga hjá ávöxtum sínum og grænmeti og góna á vegfarendur græðgislegum augum. Þeir eru órakaðir, illa tenntir og þær fáu tennur sem sjást örsjaldan eru gularog brúnar, uppétnaraf hirðuleysi. í fjarska sem þó gæti verið mjög nærri birt- ist kona í vínrauðri kápu með eldrautt hár og sjal. Sjalið er blátt og minnir á rökk- vaðan himin með fáeinum blikandi stjömum að haustlagi. Því er líkast að konan sé umvafin rauðum hjúp. Hún stendur kyrr í mistrinu einsog maðurinn. Þótt við sjáum á bak honum en framan í konuna þá standa þau ekki gegnt hvort öðm. Hún horfir beint fram fyrir sig; augnaráð hennar er tómt og andlitið sviplaust en þó óráðið. Nokkra stund hef- ur maðurinn staðið kyrr en stígur nú öðr- um fæti fram. Og stoppar. Konan færist undan án þess séð verði að hún hreyfi sig. Það er komið rökkur í mistraða þokuna. Rauður hjúpurinn utan um konuna leysist upp og hverfur án þess að sjáist hvemig það gerist en við nánari athugun sést að hann var ofskynjun. Konan í rauðu káp- unni líður inn í mistrið án þess að hreyfa legg né lið. Mistrið sem gleypti konuna leysist sundur, það greiðist leiðin fyrir augu mannsins, en konan er horfin, sést ekki meir. Maðurinn lyftir hinum fæti sínum sem neitar að hlýða til hlítar og fellur aftur í sama far. í stað mistursins er komið hálfrökkur og fáir á ferli, fótatak bermálar og glymur síðan á steinlögðu strætinu einsog margir hestvagnar séu á ferð. Það vargrænleitþoka, græn og gul, eins- og eiturmistur, einsog...ég veit ekki einsog hvað. Einhver sagði að það væri brúnt. Mig minnir endilega það vera gult og grænt, ekki gulgrænt, heldur einsog gult og grænt skiptist á í svo fínum tónum að maður greindi þá ekki sundur. Og konan var svo falleg þegar hún horfði þessum stóm tómu augum beint fram fyr- ir sig einsog hún horfði í dýpstu sálar- fylgsn manns eða inn í sjálfa sig. Græn- eyg minnir mig, en þó með örfínum brúnum deplum. En sjalið varömgglega grænt í bókinni. Yndisleg sjón. Innundir sig. Geislaði. Sakleysi. Sekt. Án trúar. Einsog María mey. Einsog hóra. Mistrið geislabaugur. Frelsari. Reis hold. Leit á sessunautinn. Skammaðist mín. Viss um að allirsæju. Kviknakinöskrarhún: „Þið emð allir eins. Getur ekki einu sinni gagnast konu.“ Barið að dymm. Lyfti öðmm fæti. Máttlaus. Og þá var kátt í höllinni. Las í blaðinu í dag að sjötíu og fimm hefðu slasast í jámbrautarslysi. Þau náðu ekki saman í lokin. Einn farist. Mistrið einsog geislabaugur. Eiturloft. Kjamorkusprengja. Hvaða vitleysa, 19. öldin, Darwin nýkominn fram. Api, maður. Minnti á mauraþúfu. Vinur minn á tröppunum. Ljóshærður með blá augu. Stingandi augnaráð. Tómt. Sakbitið. „Svona viljiði hafa okkur.“ María. María. Þórsmörk. Landrek. Darwin. Ástin. Af hverju hvarf hún svona? Eins- og dögg. Dögg. Hvar er Dögg? Yndisleg sjón. Þvílík sjón! Skvap og sviti og tárog æði í augunum. Dökkur krassaður þrí- hymingur undir skvapinu. Lyfti upp ein- um fæti og hún hvarf. Einsog hilling eða draugur sem situr óvart við borðið í eld- húsinu þegar maður kemur þangað um miðja nótt. Það sást enginn ljósastaur á næstu grösum. — Sástu myndina í gærkvöldi? En þú? Mér þótti alveg frábært atriðið á mark- aðnum þegar hann hélt að hann hefði Ioksins fundið hana. - Snöggur hvellur hlátur. - Ég var orðinn hræddur um að þetta yrði happýending en mikið létti mér þegar hún hvarf. Það var svona fyrirboði um að lífið fengi áfram að vera dularfullt og órætt. Það var einmitt það sem konan var í þessu atriði, dularfull og óræð. Það var það sem mér fannst stórkostlegast við þessa mynd. Jafnvel í lokin voru allir endar lausir, þótt maður fengi náttúrlega einhverja lausn; einsog þá að hann skyldi finna sjálfan sig, átta sig á að hann átti sitt eigið líf sem hann átti að lifa. Og að hún skyldi ákveða að fara eigin leiðir. Samt var allt svo yndislega óráðið, þau áttu heilt líf framundan. Og flott hvernig hann renndi saman tveimur öldum. Hann horfir tómlátur á svip fram fyrir sig. Blóðið spýtist upp að andliti hans, hann sveigir höfuðið hægt til hliðar og kastar fiskinum í gatið. Hann horfir andartak á félaga sína blóðga í dauðans ofboði, þrífur hendinni að þorskhausi, krækir undir kjálkabarðið og í augað, rykkir að sér, sker leiftursnöggt svo bun- an stendur næstum því í andlit honum, þeytir honum í dauðateygjunum niður í 16

x

Teningur

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Teningur
https://timarit.is/publication/820

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.