Teningur - 01.05.1987, Blaðsíða 41

Myndir: Kristinn P. Magnússon
telja okkur trú um að þessi della séu
bækur, við hins vegar erum á þeirri skoð-
un að... og svo endalaust framvegis...
Ég hef sennilega jaðrað við að detta ofan
í beiskjupyttinn á þessum árum.
Gat: Þú tekur sem sagt krítík nœrri þér.
- Jú vitaskuld, og mér svíður hún enn,
en ég hef þó reynt. Og það er betra að
reyna, og þora að reyna, heldur en að
koma fram af W.C. á Borginni á sjötugs-
aldri með aðra buxnaskálmina límda
rennvota við lærið og snjóhvítt hárið allt
út á hlið, með sár á enninu eftir að hafa
nýskallað miðstöðvarofn og segja við
eitthvert steinandlit: ég hefði vel getað
orðið skáld í gamla daga, en ég bara
þorði aldrei að taka skrefið. Það er betra
að fá alla heimsins skelli heldur en að
hafa ekki þor til að standa við sín hjartans
mál og nú skulum við fara að hægja á
þessu viðtali, mér finnst ég vera farinn að
tala mig upp á eitthvert dellustig.
Gat: Tölum þá aðeins um Ljóstoli.
- Ljóstollur var nokkurs konar millibils-
bók. Hún var voðalega harður skóli fyrir
mig, en hún er frekar einangrað verk -
verk sem er frekar um kaffibolla en stóra
stofu. Hún er 1. persónu saga með alveg
föstu sjónarhorni sem þarf að markast af
þessari 1. persónu rödd. Eins og hjá rúss-
unum, svona köllum eins og Leskov.
Krítíkin á þá bók var að hún hefði verið
of rosaleg og ég svaraði því alltaf til að
hún væri ekki of svakaleg vegna þess að
hún væri í 1. persónu: þetta var rödd sem
sagði frá með öllum sínum séreinkenn-
39