Teningur - 01.05.1987, Side 45

.y

v
Teikning Alfreðs Flóka afþeim félögum á Café Fremtiden.
Þetta er bók um hugleysi og paranoíu,
þetta eru paranoíd tímar, þetta er para-
noíd karakter.
Gat: í sambandi við síðustu bókina. Það
er viss tvírœðni í hjálprœðisboðskapn-
um. Þetta bréf hans Össurar er eins og
heimskulegasta lesendabréf.
- Það er af því hann er þessi Sansjó-
týpa. Og bréfið er skaz!
Gat: Þú ert að narrast að persónunni.
- Jú að vissu leyti, en um leið þykir mér
geysilega vænt um hana. Það er kannski
annmarki þessa bréfs og tragedía hversu
banalt það er, með öllum þessum feigð-
arósum. Ég samdi það með hliðsjón af
bútum sem ég klippti út úr blöðum.
Ek: Hver er grundvöllurinn að þínum
hugmyndum, hugmyndalegur bakgrunn-
ur - með hverjum myndir þú samsama
l>ig?
- Ég er kristinn. Sumt af minni lífsskoð-
un er í þessum Össuri, annað ekki. Ég er
að meira eða minna leyti allar mínar per-
sónur, en samt er ég þær alls ekki. Ég er
enginn af þessum mönnum. Ég hef skap-
að þá. En ég hef ekki skapað þá úr engu,
heldur tekið mið af vissum hlutum sem á
mér brunnu.
Gat: Hvernig hefur leiðin legið í kristna
trú?
- Trúmál eru mikið einkamál. Maður á
ekki að gefa miklar yfirlýsingar um þau
- en ég hef skrifað bók sem heitir Hei-
lagur andi og englar vítis. Guð er alls
staðar fyrir mér. Það er engin stund dags-
ins án Guðs, engin. Ég sé hann alls
staðar. Áin héma niður frá, fjallið eða
augað í hundinum, það er allt birting
Guðdómsins. Ég hefði fyrir svona tíu
ámm bara horft á mann sem talaði svona
eins og ég tala núna og hugsað: sá er
skrýtinn.
En það sem gerist er að manni fer að
þykja vænt um annað fólk. Og nú erþetta
viðtal orðið nokkuð gott og ef ég má,
væri þá ekki í lagi að ljúka því með ritn-
ingarlestri sem á svo ansi vel við um
mína æfi.
Ek: Gjörðu svo vel.
- „En er hann sá Jesúm, æpti hann, féll
fram fyrir honum og sagði með hárri
röddu: Hvað vilt þú mér, Jesú, sonur
Guðs hins hæsta? Ég bið þig, kvel þú mig
eigi! Því að hann hafði boðið óhreina
andanum að fara út af manninum. Því að
margsinnis hafði hann gripið hann; og
hann hafði verið bundinn hlekkjum og
fótfjötrum og hafður í gæzlu, en hann
hafði kubbað sundur böndin og verið rek-
inn af illa andanum í óbygða staði. En
Jesús spurði hann: Hvað heitir þú? En
hann sagði Hersing, því að margir illir
andar höfðu farið inn í hann. Og þeir
báðu hann að skipa sér ekki að fara í
undirdjúpið. En þar var stór svínahjörð á
beit í fjallinu, og þeir báðu hann að leyfa
sér að fara í þau, og leyfði hann þeim
það. En illu andamir fóru út af mannin-
um og fóru í svínin, og hjörðin steyptist
niður fyrir þvergnípið í vatnið og kafn-
aði. En er hirðamir sáu það sem orðið
var, flýðu þeir og fluttu fregnina til borg-
arinnar og bygðanna. En menn fóm út að
sjá það sem gjörst hafði, og komu til Jesú
og fundu manninn, er illu andamir höfðu
farið út af, sitjandi klæddan og heilvita
við fætur Jesú. Og þeir urðu hræddir, en
þeir sem séð höfðu, sögðu þeim frá,
hvemig sá, er illu andamir vom í, hafði
orðið heill.“ (Lúkas 8, 28-36)
43