Húsfreyjan - 01.10.1964, Side 4

batsdögum og hátíðum hefur hún farið með
þau til guðsþjónustu í samkomuhúsi þorps-
ins. Og oft liefur liún átt sín jól í þeirn
skilningi, að „orðin, sem hún geymdi í
lijarta sínu“ og atburðir næturinnar Jielgu
rifjuðust upp fyrir lienni. Þegar elzti son-
urinn hennar var orðinn stór, og farinn að
prédika, kom ]>að fyrir, að Jiún reyndi að
fá hann til að koma heim aftur. Var það þá
ekki einliver óljós grunur um krossinn, sem
gerði vart við sig. „Sverð mun jafnvel nísta
þína eigin sálu“, Jiafði liann sagt, gamli
maðurinn í musterinu, þegar hann var að
spá fyrir drengnum Iiennar.
Jólin eru allra. Samt er talað um jól sjó-
mann, jól sjúklinga, jól gamla fólksins, jól
fjármannanna. En hvernig eru jól húsfreyj-
unnar, húsmóðurinnar? Eru það annað en
„þetta eilífa umstang“, erfiði og áhyggjur
ut af klæðnaði, mat, gjöfum og öðru þessu
jarðneska? Og livers virði er slíkt á svo and-
legri bátíð sem jólum? En gætum nú að,
hvað við segjum. Það var ekki mikið um-
stang í fjárliúsinu í Betlehem. En voru það
samt ekki jarðnesk efni og atburðir, er
María vafði son sinn reifum og gaf bonum
brjóstið? Matur og klæðnaður eru frum-
|>arfir mannsins, jafnvel frelsarans ný-
fædda. Sjálfur notaði bann kvöldmáltíð —
mat og drykk — til að tákna liið eilífa
samfélag guðsríkisins. Og hvað er jólamál-
tíðin, sem luisfreyjan leggur á borðið, ann-
að en samfélagsmáltíð heimilisfólksins og
heimilisvina? Samfélagsmáltíð um minn-
ingu, sem öllum er heilög. Þetta finnum
við ef til vill skýrast, þegar einhvern vant-
ar í samfélagið, einbverja, sem eitt sinn
áttu saeti við borðið. Börnin, sem farin eru
að heiman, gestina, sem einu sinni voru
bér alltaf á hverjum jólum. Hvar er þetta
fólk í kvöld? Með hverjum sitja þeir til
borðs? Og séu þeir komnir inn fyrir tjaldið
bláa, með bverjum eiga þeir þar sín jól?
Hver veit, nema þeim sé líka leyft að koma
til okkar stundarkorn og nema staðar við
borðið okkar, þó að ósýnilegir séu.
Ungur, íslenzkur námsmaður sat einu
sinni aleinn í berbergi sínu á jólanótt — í
framandi landi. Jólamáltíðin hans var fá-
breytt, en meðal þess sem hann hafði á
borðinu sínu, var jólakaka, sem móðir lians
bafði bakað og sent honum um óraveg. Þeg-
ar liann skrifaði móður sinni, sagði hann:
„Þegar ég borðaði af kökunni, sein þú liafð-
ir bakað, fann ég, að þú varst bjá mér, —
og ég var heima hjá ykkur við jólaborðið“.
Segið svo, að það sé aðeins matur, aðeins
jarðneskt, sem liúsmóðirin leggur til jóla-
baldsins. Og það er hennar gleði að veita
öðrum þessi andlegu verðmæti. Það getur
vel verið, að umstangið sé stundum full-
mikið og valdi erfiði og þreytu, og lieldur
vill bæði maður og börn, að eitthvað vanti
á, heldur en að manima sé svo yfirkomin
af þreytu, að liún fái ekki sjálf notið þeirra
jóla, sein hún hefur búið öðrum.
En -— er það ekki undarlegt, að einmitt
hún, sem er svo önnum kafin við liið „ver-
aldlega“ umstang, skuli að öllum jafnaði
skilja betur en aðrir bið eiginlega innibahl
jólanna? Og þó? Ég færi inn í kirkjubæk-
urnar á bverju ári lieilan hóp af litlum
börnum, sem liafa fæðst rétt fyrir eða um
jólin. Og á hverjum jólum em alltaf ein-
hverjir, sem eiga sín fyrstu jól í þessum
lieimi. Á heimilum þeirra eru jólin áþreif-
anlegust. Og þá er mörg Marían, sem biður
til Guðs, og horfir um leið bæði á jötuna
og krossinn.
Og hvers biður hún?
Þegar móðir ehir barn, — og þegar kona
lekur barn til umsjár, — þá „vefur bún
það reifum“, veitir því vernd og skjól. Og
bún tekur á sig krossinn, þjáninguna, erfið-
leikana, fæðingarhríðir, næturvökur, dag-
legt erfiði, af því að liún elskar þetta barn,
sem baðar út handleggjunum, fagnandi í
sínum græna kjól. Eðlisávísun liennar, seg-
ir lienni, að eriginn lifandi maður megi
vera án ástúðar og umhyggju. Hún veit
einnig, að barn, sem lijalar af gleði í litla
rúminu sínu, er fætt inn í viðsjárverðan
heim, ]>ar sem krossinn markar mannkyns-
ins leið, og enginn lifir langa ævi án þján-
ingar, sorgar eða syndar. Þess vegna biður
liúsfreyjan, — búsmóðirin, — um kærleika,
sem er enn máttugri en hennar eigin, —
um kærleika bans, sem fæddist í jötu og
2
HÚSFREYJAN