Húsfreyjan - 01.10.1964, Qupperneq 48

vanur, þegar liann lierti sig. Hann liafði nú
fljótt lokið sínu af og langaði til að lijálpa
Gústu litlu, sem alltaf skrifaði þrjá öfugt,
en liann þorði það ekki fyrir hinum (lrengj-
unum.
Svo kom kennslukonan og leit á lijá
þeim. Ilún hrósaði tölustöfunum hans
Tuma, en sagði reyndar, að þeir gætu stað-
ið hetur, því að það væri líkast því, að þeir
væru liti í stórviðri. Báðir stóru drengirn-
ir urðu vitlausir að hlæja, en Tumi varð svo
sneyptur, að liann draup liöfði svo mjög,
að ennið á honum rakst í borðið.
„Nú, nú, þarna skælir hann“, sagði annar
drengjanna. Það vildi Tumi ekki láta á
sannast.
„Eg er ekkert að skæla“, sagði hann og
setti upp hörkusvip.
„Vertu ekki að þessu, Áki litli“, sagði
kennslukonan. „Ertu búinn að gleyma því,
að þú þurftir að skrifa núll í heila viku
fyrst eftir að þú komst í skólann, af því að
þau urðu alltaf eins og bollur í laginu?“
Nú varð aftur skellihlátur og Tumi hafði
að fullu og öllu náð sér aftur.
I kennsluhléinu hélt liann sig mest að
Gústu. Hún var feimin eins og hann og
þótti vænt um að mega standa lijá honum.
En þegar liann dró upp >ir vasa sínum full-
an poka af brjóstsykri og gaf henni lúk-
urnar fullar, fór fjöldi af skólasystkinum
þeirra að umkringja þau og öll höfðu þau
allgóða lyst á brjóstsykri.
„Þið megið fá allt saman“, sagði Tumi í
gjafmildi sinni og lagði örlátlega í lófa
allra, sem réttu fram höndina, unz liann
hafði ekkert eftir sjálfur. En marga vini
vann hann sér. Og þegar hringt var á börn-
in til þess að fara inn aftur, gekk Tumi
yfir skólablettinn upplitsdjarfur og glaður
og hafði lagt handlegginn um hálsinn á
öðrum dreng.
Það var nú fyrsta daginn, að Tumi var
feiminn. Feimnin fór brátt af honum, en
því miður varð lærdómsákafinn henni sam-
ferða. Það fór að verða fyrst fullerfitt að
skrifa spjaldið fullt einu sinni á undan
langa kennsluhléinu, en fyrst gat hann vel
gert það tvisvar á sama tíma. Þar á móti
óx kunningsskapurinn við hin hörnin á
liverjum degi og það var allt af nóg um-
talsefni að hvíslast á við sessunautinn.
Sjálfsagt hefðu komið enn færri tölur á
spjaldið, ef kennslukonan hefði ekki liaft
þessi dæmalausu augu. Alla skapaða lduti
sá liún. Alltaf hafði viljað svo til, að Tumi
mætti augnaráði liennar í livert sinn, er
liann allra sízt vildi, að lnin sæi til hans,
enda sögðu börnin, að hún liefði augu í
hnakkanum og hún sagði það jafn vel sjálf.
Tuma þótti verst, að vita ekki, livort það
væri í gamni eða alvöru. Hann vildi ekki
spyrja að því. Þá hélt liann að yrði hlegið
að sér. Helzt hallaðist hann þó að því, að
þetta væri satt, því að það var merkilegt,
livernig hún gat vitað allt, sem fram fór,
enda þótt liún sneri bakinu að.
Einu sinni hafði pabbi Tuma gefið lion-
um litla skammbyssu, sem gaf svo ágætan
smell, þegar hvellbréf var lagt undir lás-
inn. Daginn eftir stakk liann byssunni í
skólatöskuna sína og fór með liana í skól-
ann. Hann ællaði svo sem að gæta þess vel,
að kennslukonan sæi liana ekki, en vel
skyhli hún smella úli á leikvellinum í
kennsluhléunum. En liugur lians var alltaf
niðri í töskunni hjá skammbyssunni. Þegar
kennslukonan var svo að segja börnunum
ýmislegt úr Biblíusögunum og spurði:
„Jæja, Tumi, geturðu sagt mér, að hverju
kona Lots varð, þegar hún á móti skipun
englanna leit við?“ Þá svaraði Tumi:
„Hún varð að saltkeri“.
Þá var nú ldegið, og ekki fór betur, þeg-
ar hann átti að segja, hvað þeir hefðu lieit-
ið ættfeður Israelsmanna. Þá svaraði þann
út í bláinn: „Adam, Eva og Jakob“.
„Eg held“, sagði kennslukonan, „að þú
liafir skotið vitið úr kollinum á þér með
nýju skammbyssunni þinni. Þú mátt ekki
hafa liana með þér á morgun“.
Hvernig í ósköpunum gat hún vitað, að
hann hafði skammbyssu í skólatöskunni
sinni? Iíún hlaut að liafa augu í hnakkan-
um, því að hann vissi, að liún liafði snúið
haki að lionum, ]>egar hann fór að ná hlý-
anti úr töskunni og leit sem allra snöggvast
á dýrgripinn sinn um leið.
46
HÚSPREYJAN