Vera - 01.12.1998, Blaðsíða 8

Hverju trúa könur?
Hvað er Guð? Fyrir
mér er aðeins einn
Guð. Sumir kalla Guð
hana eða hann eða
það. Sumir kalla Guð
Quan Yin eða Allah,
Brahma, Shiva, Jesú,
Múhameð, Kalí og svo
framvegis. Sumir
persónugera Guð en
aðrir trúa á Guð sem
anda, vitund, Ijós eða
orku. Ég held að Guð
sé allt þetta frekar en
eitthvað eitt af þessu,
því þetta eru bara
nöfn sem við höfum
búið til á það sem er
miklu meira og stærra
en við. Síðan er það
komið undir menning-
unni sem við erum
fædd í hvernig við
lærum að skilgreina
þetta mikla fyrirbæri
Guð. Þegar ég tala
um Guð vil ég gefa
viðmælanda mínum,
(í þessu tilfelli les-
anda mínum), tæki-
færi til að skilgreina á
sinn hátt hvað Guð
raunverulega er.
Hamingjan
er í okkar innsta kjarna
/
g ætla mér ekki þá dul að vita allt um
Guð - þrátt fyrir þær heilögu bækur sem
ritaðar hafa verið og stuðst er við í öllum
trúarbrögðum heims. Þessar bækur eru allar
heilagar að mati þeirra trúar fylgjendunum og
oft lítur fólk svo á að þeirra trú sé sú eina rétta.
Ég hef kynnt mér mörg ólík trúarbrögð og mér
finnst það æði merkilegt að þau skuli öll upp til
hópa hafa eins og tvær birtingar, eða greinar.
Þessar greinar virðast oft eins og andstæðar,
annars vegar sú grein sem sanntrúaðir aðhyll-
ast, það eru þeir sem eru bókstafstrúar og trúa
á helgiritið sitt orðrétt orð frá orði, og svo þeir
sem eru dultrúar, oft kallaðir mystikerar, og lesa
helgiritið sitt á milli línanna og sjá það sem þeir
kalla „æðri“ eða duldu merkinguna sem liggur
í textunum.
Ef ég ætti að flokka mig einhversstaðar þá
er ég dultúar fremur en bókstafstrúar. Það eru
svo margir textar til sem auðga andann þegar
við lesum á milli Knanna og getum heimfært þá
á okkar lífsreynslu og á leiðina sem við göng-
um til Ijóssins. Eftir því sem ég þroskast og eld-
ist sé ég meiri dýpt og visku í þeim heilögu rit-
um sem ég hef aðgang að. Forsendurnar til að
sjá dýptina aukast við aukna lífsreynslu og
þroska. Lífsreynsla okkar mannanna er ekki
eins. Sum okkar vinna vel úr henni, aðrir vinna
alls ekki úr því sem lífið hefur boðið þeim upp
á, svo við hljótum að skilja hlutina á mismun-
andi hátt. Við höfum ólík sjónarhorn. Lífs-
reynsla okkar er eitt það dýrmætasta sem við
eigum. Hún er það eina sem við tökum með
okkur þegar við kveðjum þennan heim. Það
sem við reynum i lífinu er það sem við höfum
að vinna með til að þroska okkur sjálf og til að
nálgast Guð. (gegnum sársaukann opnast leið
innávið, inn í hjarta okkar.
( bókinni Leiðarljósi stendur:
„Áður en augun geta séð, verður þeim að
verða ómögulegt að tárast. Áður en eyrun geta
heyrt, verða þau að hafa glatað næmleika sín-
um. Áður en röddin getur talað í návist meist-
aranna, verður henni að vera ómögulegt að
særa. Áður en sálin fær staðið návist meistar-
anna, verður hún að hafa þvegið fætur sína f
blóði hjartans." (Meistarana má líta á sem hina
guðlegu leiðsögn).
Augun tárast þegar við tökum hlutina per-
sónulega og samsömum okkur atburðunum,
þá sjáum við ekki stóru myndina. Eyrun þurfa
líka að hætta að taka lífinu sem persónulegu á-
reiti og læra að hlusta á jafnvel Ijótleikann, vit-
andi það að allir hlutir eiga aðeins eina upp-
sprettu, þ.e. í Guði. Að þvo fætur sína í blóði
hjartans tengist því m.a. að horfast í augu við
sársaukann í hjartanu og leyfa „blóðinu" að
hreinsa í burtu allar persónulegar langanir, allar
8