Vera - 01.02.2001, Blaðsíða 16

Ina Katrín Jónsdóttir er sú kona sem mest
mæddi ó i nýafstöðnu verkfalli framhaldsskóla-
kennara. Nær daglega birtist hún ó skjónum með
fréttir af framgangi samningaviðræðnanna sem dróg-
ust ó langinn svo úr varð lengsta kennaraverkfall ís-
landssögunnar. En það gekk ekki til lengdar að setja
Elnu Katrínu stólinn fyrir dyrnar enda augljóst hverj-
um sem hana hittir að þar fer kona með ókveðni og
viljastyrk í farteskinu. Elna Katrín er dóttir hjónanna
Jóhönnu Jónasdóttur og Jóns Arnþórssonar. Hún er
gift Jóni Hannessyni menntaskólakennara, fyrri eig-
inmaður hennar er Bernhard Trauner og ó hún með
honum synina Bernhard Jónas Trauner og Kjartan Þór
Trauner.
Fyrsta kennslureynslan um tvítugt
„Fyrsta kennslureynsla mín var er ég kenndi eitt ár
eftir stúdentspróf við Gagnfræðaskólann á Akureyri.
Þar kenndi ég börnum frá 13 ára aldri og allt upp í
nítján ára en ég var fengin til að kenna menntskæl-
ingum þýsku í forföllum þeirra kennara og var því að
kenna nemendum sem voru frá sjö árum til ári yngri
en ég. Á þessum aldri er hugsunin sú að fyrst einhver
vill ráða þig í verkið hlýturðu að valda því. Ég áttaði
mig á því á þessu ári að ég gæti orðið kennari ef hug-
urinn stæði til þess. En fæstir sem kenna í framhalds-
skóla ákveða að verða kennarar alveg strax. Margir
halda ýmsum möguleikum opnum þar til hillir undir
námslok eða jafnvel lengur. Kennsluréttindanám
framhaldsskólakennara er eins árs nám eftir að há-
skólanámi í faggrein eða greinum lýkur, þannig að
ekki er með öllu óeðlilegt að ákvörðun sé fyrst tekin
þá. Ég útskrifaðist úr máladeild Menntaskólans við
Hamrahlíð og lærði þar auk þýsku bæði latínu og
svolítið í rússnesku. Mig langaði á þessum tíma að
leggja fyrir mig rússnesku svo ég hélt utan til Vínar-
borgar og hóf nám við slavnesku deildina í Vínarhá-
skóla sem þótti góð og þykir kannski enn. Á námsár-

i

16