Vera - 01.12.2001, Blaðsíða 20

Fœdingarortof fedro
Okkur karlana vantar reynstu,
bakgrunn,
fyrirmyndir.,
Óskar Jónasson, kvikmyndagerdarmaóur
Við Eva María vorum upplögð tilraunadýr til að reyna
{afnrétti í reynd. Við vorum alveg ó sama móli, fræði-
lega séð. Við höfðum fylgst með því hvernig foreldrar
okkar hafa það, mömmurnar þjóna pöhbunum o.s.frv.
Svona ætluðum við ekki að hafa það. Verandi bæði
lausróðnir verktakar gótum við hagað seglum eftir
vindi/ með íbúð, bíl, uppþvottavél og allt sem þarf til
að reka litla fjölskyldueiningu.
V
ið gátum skipt heimilisverkunum
á milli okkar, það skipti ekki öllu máli þó að við værum
á kafi í vinnu, við gátum allavegana haldið í horfinu...
Og þetta gekk alveg stórþærilega, þangað til blessunin
hún Matthildur bættist í hópinn. í dag er allt annað
uppi á teningnum.
Matthildur er orðin eins og hálfs árs og við erum
líka orðin einu og hálfu ári eldri - og reyndari. Allt er
orðið flóknara, að kaupa í matinn, að elda og þrífa - að
fara út úr húsi (við búum á fjórðu hæð) - að komast í
bíó eða leikhús - eða bara að sofa. Það er ekki lengur
sjálfsagt mál að ná óáreittum nætursvefni. Nú eru
heimilisverkin allt í einu orðin mjög fyrirferðarmikil.
Okkar jafnrétti hefur snúist mjög mikið um jafnvægi á
vinnuframlagi - ef að ég vaskaði upp í gær, þá átt þú að
þvo þvott í dag. Nema ef að þú skúrar á morgun, þá
skal ég þvo eina vél - en ég læt ekki í þurrkarann.
Matthildur er yndislegt barn, hún er samvinnuþýð
og góð - hún er engin geðleysa; hún kann alveg að gera
kröfur - og það má segja að hún sé mjög jákvæð gagn-
vart þessari jafnréttistilraun okkar - hún fær að sjá jafn-
mikið af báðum foreldrum. Núna í vetur datt sjón-
varpsverkefni uppfyrir hjá mér, þannig að það myn-
daðist tómarúm. Evu var boðið að taka við starfi systur
sinnar í Kastljósinu og við vorum sammála um að það
væri sterkasti leikurinn í stöðunni.
Þannig að núna er ég semsagt heimavinnandi hús-
faðir. Og það er að gera mig brjálaðan. Ég á erfitt með
að setja puttann á hvað það er nákvæmlega, en senni-
lega er margt sem kemur til; það er alltaf verið að spur-
ja mig hvað ég sé að „gera". Þegar ég svara að ég sé
heimavinnandi og sjái um Matthildi gildir það ekki sem
svar. Það þýðir að ég sé að fara undan í flæmingi og að
undirbúa eitthvað stórvirki. Enda á ég það til að smygla
Matthildi í pössun hjá ömmunum og læðast í einhverja
„karlmannlega" vinnu (eins og að gera upp skúr bak við
hús). Ég stend mig að því að horfa öfundaraugum á
menn sem eru að setja stöðumælasektir á bíla eða
steypa húsgrunna í rigningu.
Ég finn líka að ég er ekki nógu vel tæknilega
undirbúinn fyrir þetta verkefni. Ég gerist sekur um alls-
konar klaufaskap, eins og að klæða Matthildi ekki eftir
veðri, að gefa henni of einhæfan mat og að gleyma að
láta hana á koppinn... En síðan er það bara tilfellið að
við karlar eigum erfitt með að taka tilsögn (frá konum);
einu sinni eða tvisvar á dag er allt í lagi - en daginn út
og inn er allt, allt of mikið. Við köllum það nöldur.
En þar erum við komin að kjarna málsins, við karl-
arnir höfum hvorki reynsluna eða bakgrunninn né
fyrirmyndirnar að því að vera heimavinnandi húsfeður.
Eftir vissan tíma veldur það mikilli sálrænni kvöl að
vera ekki að vinna. Að vera ekki að feta í fótspor feðr-
anna; að draga björg í bú og láta hendur standa fram úr
ermum.
Það vantar ekki að við séum sammála um að reyna
þetta - og þetta ætti að vera dans á rósum. Við höfum
allt til alls, þannig séð. Ég fæ að vera heima í róleg-
heitunum - á meðan konan vinnur fyrir mér. Auk þess
sér fyrir endann á þessu, þ.e.a.s. Matthildur fer á leik-
skóla í haust.
Þessvegna verð ég að viðurkenna að ég er mjög
svekktur - ég er mjög svekktur á þvf að þetta skuli ekki
vera eins fallegt og yndislegt og ég hafði ímyndað mér
og að ástæðan fyrir því skuli ekki vera utanaðkomandi
heldur inni í mér sjálfum.
Flutt á Akureyri 23. mars 2001