Vera - 01.06.2004, Qupperneq 52

Úlfhildur Dagsdóttir
/ KVIKMYNDIR
I
Af epíkum
» Ég verð að byrja á því að játa að mér fannst Trója ekkert voðalega
skemmtileg. Ekki af því hún hafi verið strákamynd með klisjuhlutverk-
um fyrir konur heldur af því hún tók sjálfa sig allt of hátíðlega. Við
skulum hafa þetta alveg á hreinu (fyrir þau sem hafa ekki lesið pistl-
ana mína áður): mér finnst gaman að strákamyndum. Mér finnst
hasarmyndir yfirfullar af testosteróni skemmtilegar. Og þetta er ekki
bara af því mér finnst gaman að horfa á sæta stráka.
*
En þá að Tróju. Gunnar Hersveinn bendir á í pistli í Morg-
unblaðinu 27. maí sl. að kvenhlutverkin séu óttalegar klisj-
ur og reyndar karlhlutverkin líka. Gunnar tekur sérstaklega
til hvað hlutverk Akkilesar (Brad Pitt) hafi verið gert halló,
en versta útreið hafi þó aðaldaman fengið: „Helena hin
fagra er litlaus persónuleiki í kvikmyndinni sem stjórnast
af duttlungum. Enginn botn fæst í það hvað það er sem
heillar París." Hann dregur þá ályktun að „höfundar kvik-
myndarinnar hafa engan áhuga á Helenu, Brísesi og
Andrómökku." Allt er þetta satt og rétt, en þessi umræða -
Gunnar er ekki sá eini sem hefur gagnrýnt þessi atriði -
vakti mig til umhugsunar um hlutverk kvenna í álika eþísk-
um myndum almennt og um vaxandi vinsældir þessara
epísku mynda og þá sérstaklega þessa tilteknu tegund
epískra mynda, hetju og karlhormóna. Því vandamálið
með konurnar var ekki eitthvað sem Trója fann upp, Lord
ofthe Rings átti líka við hann að etja, Gladiator barðist við
þetta á sínum tíma og væntanlega hafa bæði Artúr kon-
ungur og Alexander mikli sitt um málið fram að færa (en
kvikmyndir um báða þessa eru væntanlegar).
Álfkonur - stillimyndir fegurðar
Við skulum byrja á Lord of the Rings. Þar höfum við tvær
álfameyjar og eina prinsessu. Vitað er að höfundum
myndanna var umhugað um að gera kvenhlutverkin
veigameiri. Þetta kemur best út með álfkonurnar, því hlut-
52 / 3. tbl. / 2004 / vera