Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 27

Sigurður Jónsson, frá Brún:
TIL FJMIÆ OQ FRft
— ANNAR HLUTI —
Heitir sá foss Tröllkonuhlaup, á hún,
röskleikakonan, að hafa stiklað þar yfir
á fossbrúminni á dröngum nokkrum, er
kljúfa strauminn í kvíslar.
öll höfðum við séð foss þennan
áður, svo að við töfðum okkur ekki við
hann. Var förinni enn haldið i sömu átt,
þar til Guðmundur ók niður af bakkan-
um að Ytri-Rangá og yfir hana á góðu
vaði. En skemmtilegra var áður fyrr að
reka að henni þyrsta hesta og sjá þá
svala þorsta símnn og grípa sér strá úr
bakka. Nú fleygðist bíllinn yfir hlátært
lindarvatnið í ánni og fram hjá gróður-
nælingi í bökkum, sem sá einn veit hve
fagrir sýnast, er farið hefir langa vegu
á gróðurlausu með skepnur í ferð.
Allt hafði verið í fangið neðan frá Sel-
fossi og var nú æði'hátt komið yfir sjó.
Þó jókst enn brattinn upp Rangárbotn-
ana og Sölva- eða Salvararhraunið, þar
enn ofar og allt að Valahnjúkum. Er
Sölvahraunið við veginn sokkið undir
jarðveg og gróður, en þerringslegt er þar
og snögglent, og endar það gróðurlendi
of fljótt eins og margt annað, sem við
þykir unandi.
Eftir að högum sleppti var farið rnn
stund norðan undir hrauni frá 1878 og
var það orðið svo lygilega skófum gróið,
að okkur undraði. Hefur það fallið fast
norður að Valahnjúkum, háum móbergs-
klettum, og smýgur vegurinn þar á milli
hraunjaðarsins og hruninna mógrjóts-
bákna upp á flata, sem er þar austan við
þrengslin. Skiptist hann þar nokkru of-
ar og liggur syðri vegurinn um Land
mannahelli, Frostastaðaháls og Land-
mannalaugar til Skaftártungu, en himi
norður og austur undir Bjallavað á
Tungnaá, og beygir þar suður á Frosta
staðaháls saman við hinn fyrrtalda. Ej'
nyrðri vegurinn lengri og óskemmtilegri
en varð fyrr fær leið bílum. Skammi
frá Bjallavaði, skiptist nyrðri leiðin einn-
ig, og stefnir þá nyrðri álman til
Tungnaár og Veiðivatna og reyndar víð-
ar um hálendið, en nokkur maður lætur
sér til hugar koma; og beið sú leið nú
okkar. Hafði mér þótt seint ganga og
lítið að sjá um sanda og hraun, þar
sem lítt sá til fjalla vegna úrkomumóðu
og hlakkaði til að komast að Tungnaá.
Ein var þó nýlunda á þeirri leið að
þessu sinni. Eftir umliðið þurrkasumar
var á ein, er Helliskvísl heitir og yfir
átti að fara, þomuð af með öllu. Sáust
hennar þau ein merki, að jökulleir lá
í lægðrnn, þar sem hún hafði áður runn-
ið. Þar um slóðir fór líka að bregða birtu.
En ég huggaði mig við þótt dimmdi, að
Guðmundur var bæði kunnugur og hafði
traustari leiðarmerki en ég hafði áður
haft í ýmsu fjalladrasli, þar sem liann
’hafði Lílför að rekja, auk kunnugleikans,
en ég hafði oft orðið að styðja sannfær-
ingu mína, og hana veika, við hrossa-
taðsköggla strjála, og að Tungnaá komrnn
við í hálfdimmu, og ,stóðu þá tveir bílar
við vaðið, var þar Sigurjón Rist, vatna-
A K R A N E S
95