Akranes - 01.04.1957, Blaðsíða 39

ur Metodista, og er það enn. Sveinbjörn
á því láni að fagna, að vera vakandi
maður í starfi og isívaxandi, virtur og
viðurkenndur, enda vinnur harui af allri
orku, er sífellt veitir aneiri styrk og
unað, um leið og það magtnar aðra til
marmgildis og góðra verka.
Presturinn og boðskapurinn, er honum
allt, og þar af sprettur hið giftudrjúga
starf, sem í söfnuði hans vekur ást og
virðingu fyrir manngildi hans og fóm-
fúisu heilshugar starfi. Þannig er síra
SveinTjjörn traustur verkamaður í vin-
garði Drottins, þar sem hann laðar og
leiðir yngri og eldri honum á hönd, svo
að þeir öðlist frið hjartans, og gæfu og
gengi á braut lífsins, sem aftur leiðir
til víðtækari blessunar einstaklinga og
kynslóða. Þannig lætur einlægt heils-
hugar starf sig ekki án vitnisburðar. 1
því er falinn frjóvgunarkraftur og fyrir-
heit, sem vinnur stóra sigra og veitir
umbun bæði hér og annars heims-
Fullreyndir menn fara venjulega
fremstir, og þekn verður mest ágengt í
lífinu. Þeir vinna stærsta og varanlegasta
sigra, hvort sem það er gert í fámennum
söfnuði í friðsælum reit, eða í víðari
verkahring, þar sem þrumuraust skekur
heilar þjóðir og færir þeim frið og and-
legt frelsi.
Þegar síra Sveinbjörn var hér heima
á sinni pílagrímsgöngu 1949, isagði hann
mér ýmislegt af starfi sínu ag starfstil-
högun. Hann — og aðrir prestar Vestan-
hafs — haga því mjög á annan veg en
hér heima. Hann er fyrst og fremst
prestur — eimgöngu prestur. — Það
er ekki aukastarf eða eyðufyllir — einn
dag í viku, — frá litlu eða engu prest-
legu starfi hina sex daga vikunnar. Nei,
sunnudagurinn er hámark starfsins yfir
vikuna, undirstrikun þess, og oft glampi
þess geisla, sem upp af því sex daga
Síra Sveinbjörn Ölafsson og fjölskylda.
starfi hefur vaxið. Raunveruleg prédikun
og boðskapur, sem nær til hjarta safnað-
arins, fyrst og fremst af því að hún er
til orðin fyrir innsæi, það sem presturinn
öðlast af beinni snertingu við fleiri eða
færri í þjónustu hans á vegum safnað-
arins umliðna viku. Alla daga, vikur og
ár, er góður prestur þamnig að byggja
með söfnuði sínum sameiginlegt heilagt
starfshús, vígt virkileikanum í lífi fólks-
ins og starfi, af fingri Guðs sjálfs, sem
hvorki lætur prestiim eða það, án vitnis-
burðar. Þetta sameiginlega hús er líf og
starf fólksins, heimili þess, isorg þess og
sæla, en það kemur svo saman ásamt
prestinum í kirkju sinni — sem er helgi-
dómur hins isameiginlega húss — til að
styrkjast í trúnni, og þakka Guði fyrir
107
A K R A N E S