Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1897, Síða 65

atS gera þessi 12 teningsfet banvæn, þarf ekki nema í.
teningsfet af kols/ru, og með því maðurinn andar frá
sjer 6/io teningsfets af kolsjru á 1 klukkustund, þarf'
ekki nema lijer um bil 1!/íí klukkustund til að anda
frá sjer 1 teningsfeti af henni, og löngu áður en þessi
tími er liðinn, mundi maðurinn vera orðinn meðvitund-
arlaus af kolsýrunni.
Eptir þeim greptrunarsiðum sem hjer tíðkast, líð-
ur lengri tími en þetta, rá því lokinu er skrúfað á
kistuna og þangaðtil hún er komin niður í gröfina, og jeg
vona því, að mönnum skiljist af þessu, að það er nærri
óhugsandi, að menn sjeu nokkurn tíma grafnir lifandh
Engu að síður er full ástæða til að brjna það fyr-
ir almenningi, að fara ekki gálauslega með lik, svo að
ekki fari svo, að þeir kistuleggi lifandi menn og verði
þannig valdir að dauða þeirra. Til þess að komast
hjá því, þurfa menn að gefa nákvæmlega gaum að
því, að ekkert lífsmark sje, og kistuleggja ekki fjrri
en greinileg dauðamerki eru komin fram. Eins og áð-
ur var drepið á, er andardráttur og blóðrás áreiðanleg-
ustu lífsmörk. Til þess að finna daufan andardrátt
eru til jmsar góðar aðferðir. Annaðhvort má halda
ullarhári eða dúnhroðra við nasirnar og má þá sjá
hann bærast við hvern andardrátt, þótt daufur sje.
Eða menn halda spegli rjett við vitin. Yið hverja út-
öndun kemur móðublettur á spegilinn, en hverfur apt-
ur á undan næsta andardrætti. Einnig má setja glas
með vatni á brjóstið, og sjest þá hreifing á yfirborðt
vatnsins, ef brjóstið bærist. Til þess að sannfæra sig
um, hvort blóðrásin sje hætt, er annaðhvort-þreifað á
slagæðinni á úlnliðnum eða hjartslættinum, með þvt
að leggja höndina á hjartastaðinn. Enn áreiðanlegra er
að hlusta eptir hjartslættinum með því að leggja eyra
að hjartastaðnum, því að stundum heyrist til hjartslátt-
ar, þótt ekki sje mögulegt að finna til hans. Mönnuru
ætti að vera innanhandar að kynna sjer dauðamörkin,
þar sem landstjórnin hefir látið prenta leiðbeiningu í því
efni, sem er útbýtt ókgypis um land allt. Ef menn
nota þann leiðarvísi samvizkusamlega, hygg jeg aS
hann muni vel duga, og fjölyrði því ekki um það.
Guðm. Magnússon.
(55)