Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1902, Blaðsíða 91

gjarnan prentað nafn sitt nppi í horni ntanáskriftarmegin,
en vilji maður skrifa nafn sitt þar, verður að gjöra það
svo smátt og laglega, að eigi grautist saman við nafn
viðtakanda. Póstmenn bafa sjaldan nema örstuttan tíma
til að skilja að fjölda bréfa, og verður aimenningur sjálfs
sín vegna að reyna að gjöra utanáskriftina svo skýra, að
ekki þurfi nema augabragðið til að beina bréfinu í réttu
attina. Póststjórnin er nú að kenna möunum skammstafanir
a póststöðvunum, og auðvitað væri það fullkomnast af öllu,
að hafa póststöðvarnafn eða stafmérki með hverri utaná-
skrift, en þessi hægðarauki verður beztnr fyrir þá, sem
mest senda með póstum, svo sem blaðamenn. Almenningur
kynni fyrst að komast nokknð upp á það, er út væri komin
ný Póstsendingabók, sem fylsta þörf er á, þar sem gjörð
væri glögg skifting iandsins eftir póststöðvum Til að
merkja sér bréfið til endurskila án opnunar er fyrir al-
menning bezta ráðið að skrifa eða stimpla aftan á nafn sitt
og glöggan bústað, bæ og hérað.
En þeir sem ekki anna þessu verða þá að hafa yfir-
skrift og undirskrift sjálfs bréfsins svo glögga, /að það
berist þeim áreiðanlega, eftir að það er opnað I þeirri
grein eru iangtum meiri misbrestir en í utanáskriftinni.
Það er mjög alment, að ekkert bæjarnafn stendnr yfir, eða
þá bara »Heima«, og undir bréfunum er stundum ekkert;
þó bitt tíðara, að fornafnið er þar eitt, eða upphafsstafir, eða
»þinn elskandi bróðir« og þvi um líkt. Við sem bréfin
opnum björgnm árlega úr eldinnm ekki svo fáum bréfum
með þvi, að fara fetinn framar i leiðbeiningum til endur-
skila en oss er beint boðið. Þegar saman cr lagt það
tvent fult nafn viðtakanda og það sem er, þótt ófullkomið
sé, af yfir- og undirskrift sjálfs bréfsins, má stundum ráða
i, hver bréfritarinn er, og þegar engin minstu tvimæli geta
á því leikið, auðvitað ekki annars, baBtum við því orðinu
við i skýrslunni, sem komið getur bréfinu aftur til ritarans.
En slíkur kunnngleiki nær ekki nema skamt. Það er mjög
leáðinlegt að opna ástvjnabréf upp á margar arkir með
myndum og hárlokkum, og sjá fyrir, að sá er sendi fær
annsðhvort sein* eða aldrei að vita, að bréfið hans er farið
forgörðum, af þvi að hanu befir slept þessnm 2 linum:
bæjnr- og béraðsnafui yfir og fullu nafni sinn undir.
Þérh. Bjarnarson.
(81)