Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1902, Blaðsíða 84

framförum og eftir 50 ár fáum vér þá ef til vill tvisvar til
þrisvar sinnum meira fyrir hvern hest, sem seldur er út úr
landinu.
Munið því eftir, að ala folöldin.
Það verður ekki of-brýnt fyrir mönnum, að ala vel
hestinn, meðan vöxturinn er sem óðastur, en eldið kemur
ekki að hálfum notum, ef honum er ekki jafnframt gefið
nægilegt tækifæri til þess að hreyfa sig; mikið eldi sam-
fara hreyfingarleysi getur jafnvel verið skaðlegt.
Styrkleiki, þol og gæði hestsins er að mestu leyti
komið undir þvi, að hann hafi góða og stælta vöðva. —
Yið vinnuna stækka, styrkjast og stælast vöðvarnir, en
verða lélegir og linir, ef aldrei er á þá reynt að marki;
þetta veit hver maður af sjálfum sér. Því fyr aem byrjað
er að æfa vöðvana, þeim mun stærri og stæltari verða þeir.
A sumrin, þegar folaldið fylgir móðurinni, fær það
næga hreyfingu, jafnvel þótt hún standi brúkunarlaus í
haganum, þvi að þá notar það frelsi sitt til þess að taka
sér sprett og sprett um hagann. Svo þegar veturinn kem-
ur, er það svift þessu frelsi, stendur oft háshundið allan
veturinn til vors og fær þá fyrst að hreyfa sig að marki,
er því er slept út á græn grös. Margt hestefnið hefir
verið ónýtt á þennan hátt.
Aldrei er hestinum hreyfingarleysið skaölegra en fyrsta
árið. Folöld ættu aldrei að vera bundin, að vetrinum
heldur ganga laus i rúmgóðu húsi, og á hverjum degi, þegar
veður og kringumstæður leyfe, verður að hieypa þeim út
og lofa þeim að vera úti góða stund. — Strax og hægt er,
œtti svo að fara að venja tryppin við létta vinnu.
Þvi að eins getur folaldið tekið góðu fóðri, að það
fái líka næga hreyfingu, og munið því eftir, að lofa fol-
öldum og tryppum að hreyfa sig.
(74)