Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1931, Qupperneq 83

leiðast mér slíkar orðræður, en niá pó hafa slika
skömm svo búna«. Segir þá Sigurður prestur, að
hann kann ekki að sjá héðan af, hvernig geröa sætt
megi rjúfa, en að hann ræður, ef hann vill bera
mál sitt fram fyrir höfuðsmann og segja honum
allan málavöxt; hann geti ekki ratað við það í nein
ný vandræði, og ske megi höfuðsmanni finnist eigi
til, er hann fái greinilega sögu af málsfærslu þessari,
og megi þá eigi vita, nema nokkuð kunni greiðast
til hags Filpusi. Filpus segir, að hann vill feginn
þetta upp taka og freista, ef hann með þessu kunni
að ná einhverri réttingu, því að höfuðsmaður sé
sagður maður sanngjarn og minni fylgismaður við
landa sina og landsfólki vinveittari en sumir, er
fyrir hann höfðu verið; »og vil eg hætta á þetta,
en eigi kann eg stýla honum bréf, og heiti eg á
hurðir yðar um það sem annað«. En prestur segir,
að hann mun tilleggja, sem hann hefir vit á. Er nú
sett upp skrá til höfuðsmanns, og er það í henni,
að Filpus segir málavöxt allan, kýrskurðinn, með
þeim atvikum, sem hann gerðist, þvi næst þau sátt-
arboð, sem hann gerði Filpusi bónda í Garðsvika,
og sendir hann bréf frá húsbónda sínum til fóvela,
er sýndi berlega, hverir þeir kostir voru, og er áður
getið um það bréf. Loks segir hann af þinghaldinu 4
að Velli, og það með, að liann sá sér þann kost lík-
legastan að sættast, þar sem hann vissi sýslumann
sér andstreyman, en fylgjanda Sæmundi bónda, og
getur þess, að sýslumaður nýlega hafði lánað af
honum 100 spezíur; líka hafi hann litt kunnað að
eiga traust undir því yfirvaldi, sem eigi hefði hreins-
að sig af illmæli þvi, að hann hefði þegið mútu til
að hylma yíir sakamenn; að svo þung, er honum
þókti sáttin sjálf, þá undi hann því þó hálfu verr,
að upp á hann var skrifuð sektin, svo að eigi vissi
hann, fyrir hvað, er hann eigi hefði sýnt þar neina
ósiðsemi til orðs eður æðis. Að svo fyrir mæltu
(79)
L